Herkes Atatürk'ü övüyor, herkes "izindeyiz" diye yırtınıyor, herkes "o en büyük adam" diyor, herkes "Atam neredesin, neden bizi bıraktın" diye ağlıyor, herkes, herkes, herkes Atatürk yolunda safında, ülküsünde, ardında!...
İki Alman öğrencisi gelmiş yurdumuza. Dinlemişler, konuşmuşlar. Herkes Atatürk'ü göklere çıkarıyor, herkes onu babası gibi seviyor. Sonra bir bakmışlar ki herkes Atatürk'ün düşüncelerine, görüşlerine, ilkelerine, ülküsüne ters yolda gitmekte birbiri ile yarışıyor! En sağcısından, kendini en solcu bilene dek! Çıkamamışlar işin içinden. Sonra sormuşlar Türk arkadaşlarına "Neden ölümünden otuz yıl sonra bile O'nu bu kadar seviyorsunuz da O'nun söylediklerine böylesine kulak asmıyorsunuz?"
Batı kafası bunu sorar işte. Hem sormakla da kalmaz yanıtını da bekler. Biz de düşünürüz; ama işimize de gelmez, çıkarımızı bozar diye vazgeçeriz yanıt aramaktan. Yaşar gideriz gündelik hayatımızı. 10 Kasım oldu mu başlarız çığlıklar atmaya, göz yaşları dökmeye, söylevler çekmeye. Evet sıkılmadan yaparız bunu...
1950-1960ların partizan bir valisi, genç devrimcilerin başkaldırışları karşısında şöyle demişti: "Atatürkçüymüşler! Atatürk'ün Cumhuriyeti emanet ettiği kuşak bizleriz, onlar değil." Böyledir, hem Atatürk'ü kimseye kaptırmayacaklar, hem de Atatürk'ü tarih sayfalarından kazıyacaklar. Cumhuriyet yıldönümlerinde Arap harfli sloganlarla geçit törenleri yapılacak. Politikanın çirkin kişileri oy uğruna "Muhammed-i düzen" getireceklerini söyleyecek. Yobaz gazeteleri Atatürkçülüğü gavurluğun eşi sayacak. Kendini aşırı solcu sayan romancılar, bilim adamları sinsi sinsi Atatürk'ten kalan kemikleri kemirecek... Sonra ölüm günü geldi mi söylevler! Ne zamana dek, o günün akşamına dek! Sonra yok, Atatürkçülükleri o kadar işte. Eski yıllarda Atatürk için neler yazmışlar, neler demişler. İşte Bayar ortada "Atatürk seni sevmek ibadettir" özdeyişini o bulmamış mıydı? Söylüyorlar; ama inanmadan, benimsemeden, uygulamak istediğini duymadan...
Öyle günler oluyor ki, öyle olaylarla karşılaşıyoruz ki, kişi kendi kendine sormadan edemiyor: Bu ülkede Atatürk diye büyük bir adam gerçekten yaşadı mı?
Sanki toplumca bir düş görmüşüz, sonra uyanıvermişiz. Öyle güzel bir düşten sonra uyanmak, gerçek bir kabus. Atatürk bir düş müydü sahi? Çevreme bakıyorum, düş değil, bir zamanların gerçeği. Düş değilse de bir zamanların gerçeği ancak. Geçmiş, gitmiş, unutulmuş. Adı kalmış o kadar. Ne ilkeleri, ne inancı, ne de arkadaşları!
Bayramlar, söylevler, törenler, demeçler... Bunlar bir şey değil. Temel sorunlara inmeden, Atatürkçülüğü bir fikir ve inanç bütünü, bir öğreti, bir toplum düzeni olarak ele almadan ne dense yararsızdır. İçi boş kalıplardır bunlar. O kalıpları doldurmak, Atatürkçülüğün özünü korumak gerek. Atatürkçülüğü ödüncülerden, rötuşçulardan, inkarcılardan, Ulu hakancılardan, kendilerini sol sayıp en gerici düşünce ve davranışlardan kaçınmayanların elinden çekip almak gerek. Atatürkçülüğü düş olmaktan korumak gerek...
Oktay AKBAL
Atatürk Yaşadı mı? - Cumhuriyet Yayınları
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder