Kaynak: Milliyet
31 Aralık 2008
17 Aralık 2008
Özür Bekliyorum!
Bazı aydınlarımızın(!) kimi kesimlere yaranmak için başlattığı Özür Diliyorum adlı kampanyaya karşıt bir kampanya başlatıldı. Özür Bekliyorum adlı bu kampanya ile geçmişte Türklerin maruz kaldığı Ermeni vahşetine dikkat çekiliyor ve Ermenilerden bu konuda özür bekleniyor.
Özür Bekliyorum kampanyasını destekliyorsanız, imzalarınızı bekliyoruz.
"Binlerce çaresiz ve suçsuz ana ve çocukları işkenceyle öldürmüşlerdi. Tarihte benzeri görülmemiş olan bu vahşeti yapan Ermenilerdi"
Mustafa Kemal Atatürk - Nutuk, s.260-261
Özür Bekliyorum kampanyasını destekliyorsanız, imzalarınızı bekliyoruz.
"Binlerce çaresiz ve suçsuz ana ve çocukları işkenceyle öldürmüşlerdi. Tarihte benzeri görülmemiş olan bu vahşeti yapan Ermenilerdi"
Mustafa Kemal Atatürk - Nutuk, s.260-261
30 Eylül 2008
Son Buluşma'ya hazırlanın!
Şimdiden duyurayım, sinemalarımızda 24 Ekim’de gösterime girecek olan Son Buluşma adlı belgesel film kendisinden çok söz ettirecek ve yılın en iyi, en anlamlı yapımlarından biri olarak nitelenecek. Daha doğrusu, “normal ve sağlıklı” bir kültürel ortamda böyle olması gerek, böyle olmasını umuyor, diliyorum...
Kardeşim Benim, Züğürt Ağa, Selamsız Bandosu, İmdat ile Zarife gibi başarılı filmleriyle tanınan yönetmen Nesli Çölgeçen’in imza attığı Son Buluşma belgeseli, Ömer Küyük, Veysel Turan ve Yakup Satar adlarında, çok yaşlı üç insanı tanıtıyor. Film çekildiği sırada 108 yaşında olan Küyük ve Turan ile 110 yaşında olan Satar, sıradan birer yaşlı değiller. Onlar, Türkiye’nin bağımsızlığı için binlerce insanın şehit düştüğü Kurtuluş Savaşı’nın son tanıkları, İstiklal Madalyası taşıyan son gaziler...
Günlük yaşamlarından kesitler, Kurtuluş Savaşı’na dair anıları, yakınlarıyla ilişkileri ve Ömer Küyük’ün diğer iki gaziyi ziyaret edip helalleşmeleri çerçevesinde, çok başarılı, çok etkileyici, çok sıcak ve hüzünlü bir anlatımla karşımıza gelen Son Buluşma, en kısa tanımla vatan sevgisinin ve bugünlerde çok söz edilen “şeref”in simgesi niteliğinde gerçek bir sinema olayı.
Utanma sıkılma duymadan “Vatanı bir kadın memesine satarım!” diyen arsız iktidar aydınlarının yüzüne vurulan bir tokat da aynı zamanda...
Çölgeçen, filmin kapanış jeneriğinde “Şimdi Atatürk’ün yanındalar... Sizleri çok özlüyoruz” diyor. Çünkü Ömer Küyük (Nişancı Er Ömer) Ocak 2006, Veysel Turan (Sıhhiyeci Onbaşı Veysel) Mart 2007, Yakup Satar (Süvari Yakup Çavuş) Nisan 2008’de aramızdan ayrıldılar.
Son Buluşma’nın 26 Ekim’de İstanbul’da gerçekleştirilen basın gösteriminde, salondaki sinema yazarı ve basın mensuplarından bir kısmının gözyaşlarını tutamadığını, bazılarının da hüngür hüngür ağladıklarını not düşeyim. Bunca yıldır film seyrederim, böyle bir manzaraya ilk kez tanıklık ettim.
Evet, normal ve sağlıklı bir kültür-sanat atmosferinde Son Buluşma gibi bir çalışmanın ortalığı sallaması, gündem yaratması, gişe rekorları kırması beklenir. Bakalım ne olacak... Kendimizi, Recep İvedik’i bile Bergman ya da Antonioni’nin elinden çıkma bir sanat filmiymiş gibi algılamamıza yol açan, “Beterin de beteri varmış gerçekten” dedirten Süper Ajan K9’a mı, yoksa bağımsızlık savaşımızın son kahramanlarına mı yakın hissedeceğiz, doğrusu çok merak ediyorum.
Kaynak: OdaTV
29 Eylül 2008
Kılıçdaroğlu'nun sitesi hacklendi
Son zamanlarda AKP'nin yolsuzluklarını belgeleriyle ispatlayan Kemal Kılıçdaroğlu, kendini bilmezlerin hedefi oldu. www.kemalkilicdaroglu.com adresini hackleyenler, bir de not bırakmışlar:
İnandıktan sonra kâfirliğe sapıp sonra inkârcılıkta daha da ileri gidenlerin tevbeleri asla kabul edilmeyecektir. Ve işte onlar, sapıkların ta kendisidirler....!!!!!!
4:31. Eğer yasaklandığınız büyük günahlardan kaçınırsanız, sizin küçük günahlarınızı örteriz ve sizi şerefli bir yere sokarız
26 Eylül 2008
Maske Düştü Gerçekler Göründü Yüzleri Kızarmıyor
Bu kadronun ve eteklerine sarılıp siyaset-ticaret yapanların maskeleri düşüyor, gerçek yüzleri görünüyor.
Bir iktidar partisinin ikinci adamı diye anılan siyasetçi, karşıt siyasetçiye ulan diye söz başlıyorsa... bu siyaset adamı işine geldiği için TBMM’yi baş tacı eden söylemlerde bulunuyor ve sonra, muhalifinin TBMM’de düzenlenecek basın toplantısı önerisine “Bu aptalca bir şey” diye demokratik rejimin kalbi parlamentoyu aşağılıyorsa... bu adam ve temsil ettiği partiye olumlu gözle bakılabilir mi?
DMM Fırat, Kemal Kılıçdaroğlu ile “kozunu paylaşmaya” derin terbiye kültürünü sergileyen küfürlerle başladı ve devam ediyor.
Buna karşı Kılıçdaroğlu terbiye seviyesini sergileyen kişiye sadece “baron” diye alaylı bir sözcükle karşılık veriyor.
RTE ile başladı küfürlü saldırılar. Balık baştan koktu. Aşağı düzeylere kadar geldi.
Yüzde 47 değil yüzde 90 oy da alsalar terbiyesiz sıfatı alınlarında bir damga gibi duracak!
***
Yüzlerindeki maske aşağıya düşünce sadece terbiyeden yoksun oldukları mı kanıtlandı? Hayır.
Dinci kadroların ne denli sahtekâr olduklarını kanıtlayan olaylar çorap söküğü gibi birbiri ardına ortaya çıkmaya başladı.
Ticarette, siyasal amaçlarında dini basit bir araç gibi kullandıklarını sergileyen kimi somut olaylar gündeme girdi.
Köktendinci Vakit gazetesi, CHP’ye Alman Vakfı’ndan büyük para yardımı yapıldığını belgelerle, evet yanlış okumadınız belgelerle manşetlere taşıdı.
Yasalar dış ülkeden para yardımı alan partinin derhal kapatılmasını emrediyor. Sevinç naraları atıldı; CHP kapatılacak!
Bunlar öyle yalancı ki, mumları yatsıdan çok önce sönüyor.
Vakit’in haberini Alman Dışişleri Bakanlığı ve Ankara Büyükelçiliği yalanladı.
Vakit’in yayımladığı belgenin sahte olduğunu vurgulayarak!
Bunlar din taciri, bunlar güya Müslüman… Bunlar sözüm ona İslamın temiz karakterli olmayı emreden kurallarına uygun yaşam sürdüren adamlar ha?
Bunlar usta oldukları din sömürüsüne mütedeyyin, masum insanları alet ediyorlar.
***
AKP’nin temsil ettiği din-siyaset karması siyaset anlayışı -Kılıçdaroğlu’nun belgelerle kanıtladığına göre- noter üçkâğıtçılığına kadar iniyor.
Uluslararası dolandırıcılıktan beş yıl hüküm giyen Mehmet Gürhan Almanya’da cezaevinde yattığı sırada İstanbul’a geliyor. Deniz Feneri’nin Türkiye’deki baş sorumlusu Zekeriya Karaman’a noterden tam vekâlet veriyor.
Dini bütün adamlar bunlar; bir günde iki ayrı ülkede bulunabiliyorlar.
Tam bir hokus pokus olayı. Kanal D’de Mehmet Ali Birand, İstanbul’da noteri buldurdu, konuşturdu.
Almanya’da cezaevinde olan bir insanın İstanbul’da vekâlet vermesini bir türlü açıklayamayan yılışık bir surat ve noterde çalışan sekreterlerin pek çoğu baştan sona tesettürlü!
Bu manzara bile noterin kimlere hizmet verebileceğini kanıtlamaya yetiyor.
***
Namus, dürüstlük… Kendi dışında herkes yalancı. Bu sözcükler Zahid Akman’ın ağzından eksik olmuyor ama Hürriyet tam yedi olayda yedi yalanının listesini veriyor.
Yalanlarına son örnek: NTV’de meydanı bol buldu, atıyor, tutuyor. Ortağı olduğu Hayat Yapı’nın 2003’te Armada’nın yüzde 3.3’ü için 41 bin 416 YTL ödediğini söylüyor. Ancak 24 saat geçmeden avukatı; “hayır, 41 bin değil, tam 905 bin 597 YTL ödediğini” açıklıyor.
Amaca varmak için papaz elbisesi bile giyerim, diyen bir liderin himayesinde olanların yüzleri kızarır mı?
Yüzlerine tükür; yağmur sanıp yarabbi şükür diyecekler!
Cüneyt Arcayürek - Cumhuriyet, 26 Eylül 2008
21 Eylül 2008
Bir 12 Eylül fotoğrafı!
Sorguya çekenin elindeki kemer ve karşısındakilerin yüzündeki korku ifadesi...
12 Eylül döneminde hafızalara kazınan pek çok görüntü var. Bir çok acının yaşandığı karanlık dönem, hapisler, acılar ve işkencelerle anılıyor aradan 28 yıl geçmesine rağmen. Cumhuriyet gazetesinin arşivinden çıkan bu fotoğraf ise çok fazla bilinmemesine rağmen, o dönemde yaşanan işkenceleri ve yaşanan acıları anlatması bakımından döneme damgasını vuran fotoğraflardan birisi.
Sorguya çekenin elindeki kemer ve karşısındakilerin yüzündeki korku ifadesi dikkat çekiciydi. Çoğunun yataklarından kaldırılıp getirildiği belli olan bu insanlar fay hattının tam üzerinde yer alıyordu. (Cumhuriyet)
Kaynak: Vatan Gazetesi
12 Eylül döneminde hafızalara kazınan pek çok görüntü var. Bir çok acının yaşandığı karanlık dönem, hapisler, acılar ve işkencelerle anılıyor aradan 28 yıl geçmesine rağmen. Cumhuriyet gazetesinin arşivinden çıkan bu fotoğraf ise çok fazla bilinmemesine rağmen, o dönemde yaşanan işkenceleri ve yaşanan acıları anlatması bakımından döneme damgasını vuran fotoğraflardan birisi.
Sorguya çekenin elindeki kemer ve karşısındakilerin yüzündeki korku ifadesi dikkat çekiciydi. Çoğunun yataklarından kaldırılıp getirildiği belli olan bu insanlar fay hattının tam üzerinde yer alıyordu. (Cumhuriyet)
Kaynak: Vatan Gazetesi
18 Eylül 2008
Gül, Gülen'in iftarına katılacak
Fethullah Gülen Cemaati'nin her yıl New York'taki Waldorf Astoria Oteli'nde düzenlediği "Dostluk Yemeği"ne bu yıl BM Genel Kurul toplantıları için ABD'ye gelecek olan Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ve Dışişleri Bakanı Ali Babacan'ın yanı sıra eski ABD Başkanı Bill Clinton'ın katılması kesinleşti. Clinton ve Gül, gecede birer konuşma da yapacak.
25 Eylül Perşembe akşamı verilecek iftar yemeğine New York ve New Jersey eyalet senatörlerinin yanı sıra akademik çevrelerden ve sanat dünyasından isimler de davet edildi. Gülen Cemaati'nin geçen yıl da düzenlediği "Dostluk İftarına" New York Senatörü Hillary Clinton ve Başbakan Recep Tayyip Erdoğan katılmıştı.
Cemaat, geçen yılki yemekte Hillary Clinton'ın başkanlık seçim kampanyası için 250.000 dolar bağış toplamıştı.
Kaynak: Vatan Gazetesi
25 Eylül Perşembe akşamı verilecek iftar yemeğine New York ve New Jersey eyalet senatörlerinin yanı sıra akademik çevrelerden ve sanat dünyasından isimler de davet edildi. Gülen Cemaati'nin geçen yıl da düzenlediği "Dostluk İftarına" New York Senatörü Hillary Clinton ve Başbakan Recep Tayyip Erdoğan katılmıştı.
Cemaat, geçen yılki yemekte Hillary Clinton'ın başkanlık seçim kampanyası için 250.000 dolar bağış toplamıştı.
Kaynak: Vatan Gazetesi
Dincilerin gözdesi Emre Aköz
Son birkaç yıldır yıldızı parlayan, dinci medya ve AKP yandaşları tarafından beğeniyle takip edilen Sabah Gazetesi yazarı Emre Aköz, TVNet kanalında yayınlanan Bakış Açısı programına sarhoş çıktı. Program sunucusunun "selamünaleyküm" sözünü "Allah'a emanet ol diyor" şeklinde çevirmesi de dikkatlerden kaçmayan ayrı bir ayrıntı oldu.
17 Eylül 2008
Sözde müslümanlar, sözde vatanseverler!
‘ANATOLIA' isimli belgeselin Kayseri'deki çekimleri sırasında Tarihi Kayseri Kalesi'nin surlarına asılan Bizans bayrağı galeyana neden oldu. Yaklaşık 50 kişilik grup Kayseri Kalesi’ne haçlı bayrağı asıldığını söyleyerek, belgeselin yönetmeni ve yapımcısı Tanyolaç Türkben’e tepki gösterdi. Tepki üzerine Bizans bayrakları surlardan indirilirken çağırılan polis ekipleri öfkeli grubu dağıttı.
Anadolu uygarlıklarını anlatan ‘Anatolia' isimli belgeselin çekimleri sırasında Tarihi Kayseri Kalesi surlarına asılan Bizans bayrakları tepkiye neden oldu. 50 kişilik grup, “Biz Müslümanız, bu haçlı bayraklarının burada ne işi var” derken, belgeseli çeken ekibe tepki gösterdi. Tepkilerin çoğalması üzerine belgeselin yönetmeni Tanyolaç Türkben, polisi arayarak yardım istedi.
Bu sırada halkı yönlendire bazı kişiler, “Kalenin surlarına çıkıp bayrakları indirelim” dedi. Ancak, gelen resmi ve sivil polisler gerginliği kontrol altına aldı. Tepkilerin artması üzerine Bizans bayrakları surlardan indirildi. 30 kişilik belgesel ekibi malzemelerini toplarken bölgeden uzaklaştı. Emniyet Müdürlüğü yetkilileri, film ekibinin meydana gelen olayla ilgili şikayetleri bulunmadığını o nedenle gözaltına alınan olmadığını söyledi.
Yönetmen Tanyolaç Türkben, çekim sırasında meydana gelen olay ardından Emniyet Müdürlüğü Güvenlik Şubesi'ne çağrıldı. Çekimlerle ilgili valilikten izin aldıklarını belirten Türkben, polis yetkililerine bundan böyle çekim yapacakları yerler ve saati konusunda bilgi verdiğini, tepkinin organize hareket olmadığını, yoldan geçen kişilerin bir araya gelerek galeyana gelmesi sonucu oluştuğunu bildirdi.
KAYSERİLİ YÖNETMEN NE DEDİ?
Belgeselin Yönetmeni Tanyolaç Türkben, beklemediği bir tepkiyle karşılaştığını söyledi. Türkben, şöyle konuştu:
“Ben de Kayserili'yim ve yaptığım her şeyi Kayseri için yapıyorum. 6 bin yıl öncesinden 7- 8 uygarlığı bu belgeselde işlemeyi düşünüyordum. 15 yıldır bu işi yapıyorum ilk kez böyle bir olayla karşılaştım. Bizans bayraklarını buraya asmamızın nedeni Bizanslılar tarafından yapılan bu kale ile ilgili bilgi vermekti. Daha gerçekçi olması için o bayrağı oraya koymak zorundaydım. 30 kişilik ekiple çalışıyorduk. Sinema tadında bir belgesel olacaktı, diğer illerde de böyle tepki olursa belgeseli çekemeyeceğim. Ben de Müslümanım. İnsanlar bu belgeseli izledikten sonra faydalı bir iş olduğunu anlayacaklar.”
Hunat Camii önünde bir süre bekleyenler polisin uyarısı üzerine dağılmak zorunda kaldı.
Kaynak: Hürriyet
Not: Ülke toprakları, kurumları, limanları vb. yabancılara satılırken gıkını çıkarmayan halkımız(!), belgesel çekimi için kaleye asılan bir bez parçası için galeyana gelebiliyor. Sindirilmiş bir halkın göstergesidir bu...
Anadolu uygarlıklarını anlatan ‘Anatolia' isimli belgeselin çekimleri sırasında Tarihi Kayseri Kalesi surlarına asılan Bizans bayrakları tepkiye neden oldu. 50 kişilik grup, “Biz Müslümanız, bu haçlı bayraklarının burada ne işi var” derken, belgeseli çeken ekibe tepki gösterdi. Tepkilerin çoğalması üzerine belgeselin yönetmeni Tanyolaç Türkben, polisi arayarak yardım istedi. Bu sırada halkı yönlendire bazı kişiler, “Kalenin surlarına çıkıp bayrakları indirelim” dedi. Ancak, gelen resmi ve sivil polisler gerginliği kontrol altına aldı. Tepkilerin artması üzerine Bizans bayrakları surlardan indirildi. 30 kişilik belgesel ekibi malzemelerini toplarken bölgeden uzaklaştı. Emniyet Müdürlüğü yetkilileri, film ekibinin meydana gelen olayla ilgili şikayetleri bulunmadığını o nedenle gözaltına alınan olmadığını söyledi.
Yönetmen Tanyolaç Türkben, çekim sırasında meydana gelen olay ardından Emniyet Müdürlüğü Güvenlik Şubesi'ne çağrıldı. Çekimlerle ilgili valilikten izin aldıklarını belirten Türkben, polis yetkililerine bundan böyle çekim yapacakları yerler ve saati konusunda bilgi verdiğini, tepkinin organize hareket olmadığını, yoldan geçen kişilerin bir araya gelerek galeyana gelmesi sonucu oluştuğunu bildirdi.
KAYSERİLİ YÖNETMEN NE DEDİ?
Belgeselin Yönetmeni Tanyolaç Türkben, beklemediği bir tepkiyle karşılaştığını söyledi. Türkben, şöyle konuştu:
“Ben de Kayserili'yim ve yaptığım her şeyi Kayseri için yapıyorum. 6 bin yıl öncesinden 7- 8 uygarlığı bu belgeselde işlemeyi düşünüyordum. 15 yıldır bu işi yapıyorum ilk kez böyle bir olayla karşılaştım. Bizans bayraklarını buraya asmamızın nedeni Bizanslılar tarafından yapılan bu kale ile ilgili bilgi vermekti. Daha gerçekçi olması için o bayrağı oraya koymak zorundaydım. 30 kişilik ekiple çalışıyorduk. Sinema tadında bir belgesel olacaktı, diğer illerde de böyle tepki olursa belgeseli çekemeyeceğim. Ben de Müslümanım. İnsanlar bu belgeseli izledikten sonra faydalı bir iş olduğunu anlayacaklar.”
Hunat Camii önünde bir süre bekleyenler polisin uyarısı üzerine dağılmak zorunda kaldı.
Kaynak: Hürriyet
Not: Ülke toprakları, kurumları, limanları vb. yabancılara satılırken gıkını çıkarmayan halkımız(!), belgesel çekimi için kaleye asılan bir bez parçası için galeyana gelebiliyor. Sindirilmiş bir halkın göstergesidir bu...
14 Eylül 2008
Kitap Önerileri - 2
Eser Adı: Köstebek
Yazar: Necip Hablemitoğlu
Yayınevi: Pozitif Yayınları
"Türkiye Cumhuriyeti şeyhler, dervişler, müritler ve meczuplar memleketi olamaz; en doğru, en hakiki tarihat, tarikat-ı medeniyedir; medeniyetin emir ve talep ettiğini yapmak, insan olmak için kafidir..."
Mustafa Kemal Atatürk
Yıl 2002, Dr. Necip Hablemitoğlu, "Türkiye Cumhuriyeti, şeyhler, dervişler, müritler ve meczuplar memleketi olma yolunda, devrimlerden dönüş sürecin sancılarını yaşıyor" diyerek endişelerini dile getiriyor, bulgularını ortaya koyuyor:
"Yeni bin yılın şeyhlerinin, dervişlerinin, müritlerinin ve meczuplarının amaçlarının da değiştiği gözlemleniyor. Artık amaç, bir şeriat devleti kurmak değil. Şriat, iktidarı, parayı, her türlü gücü ele geçirmenin sadece simgesel kliseleşmiş adı. Mürtecilik yani gerilik de artık salt dinsel anlamda kullanılmıyor."
"Bunlara karşı olmak, onaylamamak artık yetmiyor... Her gerçek kamu görevlisinin mağdur olma pahasına, elini taşın altına koyması; devletimizin, tam bağımsızlığımızın geleceği açısından inisiyatif kullanırken canının yanmasını, bedel ödemesini göze alması gerekiyor."
"Ben Türküm ve Başka Türkiye yok" diyerek yola çıkmış ve bunun bedelini canıyla ödemiş gerçek bir aydın olan Necip Hablemitoğlu, "Köstebek" kitabında irtica tehdidini, devlet kademelerindeki örgütlenmelerini kuşkuya yer bırakmadan belgelerle ispatlıyor.
Yazar: Necip Hablemitoğlu
Yayınevi: Pozitif Yayınları
"Türkiye Cumhuriyeti şeyhler, dervişler, müritler ve meczuplar memleketi olamaz; en doğru, en hakiki tarihat, tarikat-ı medeniyedir; medeniyetin emir ve talep ettiğini yapmak, insan olmak için kafidir..."Mustafa Kemal Atatürk
Yıl 2002, Dr. Necip Hablemitoğlu, "Türkiye Cumhuriyeti, şeyhler, dervişler, müritler ve meczuplar memleketi olma yolunda, devrimlerden dönüş sürecin sancılarını yaşıyor" diyerek endişelerini dile getiriyor, bulgularını ortaya koyuyor:
"Yeni bin yılın şeyhlerinin, dervişlerinin, müritlerinin ve meczuplarının amaçlarının da değiştiği gözlemleniyor. Artık amaç, bir şeriat devleti kurmak değil. Şriat, iktidarı, parayı, her türlü gücü ele geçirmenin sadece simgesel kliseleşmiş adı. Mürtecilik yani gerilik de artık salt dinsel anlamda kullanılmıyor."
"Bunlara karşı olmak, onaylamamak artık yetmiyor... Her gerçek kamu görevlisinin mağdur olma pahasına, elini taşın altına koyması; devletimizin, tam bağımsızlığımızın geleceği açısından inisiyatif kullanırken canının yanmasını, bedel ödemesini göze alması gerekiyor."
"Ben Türküm ve Başka Türkiye yok" diyerek yola çıkmış ve bunun bedelini canıyla ödemiş gerçek bir aydın olan Necip Hablemitoğlu, "Köstebek" kitabında irtica tehdidini, devlet kademelerindeki örgütlenmelerini kuşkuya yer bırakmadan belgelerle ispatlıyor.
12 Eylül 2008
Taraf'a Uyarı!
Taraf köşe yazarı Cemil Ertem köşesinde 12 Eylül’ü ele alan bir makale yazdı. Cemil Ertem yazısında 12 Eylül’ün Atatürkçü bir sistemin devamı olduğunu söylüyor. Bunu ise 12 Eylül’ün gemi azıya almasının 1981’de yani Mustafa Kemal’in doğumunun yüzüncü yılında gerçekleşmesine dayandırıyor. Ertem’e göre 12 Eylül generalleri Atatürk’ün doğumunun 100. yılında eylem ve söylemleriyle Kemalist olduklarının altını çizmek istemişler.
Cemil Ertem’in yazısında anlattığı bölüm şöyle:
“12 Eylül günlerinden hatırladığım en belirgin figürlerden birisi de Atatürk’ün doğumunun 100. yılı logosuydu. Bu logo 12 Eylül’ün bir simgesi olarak olur olmaz her yere oturtuluyordu. Üniversitelerin bastığı bütün ders kitaplarının sol üst köşesine bu logonun konması zorunluydu. Belki de zorunlu olmamıştı ama o günün koşulları içinde üniversite yönetimleri kendiliğinden böyle bir uygulamaya gitmişlerdi. Zaten faşizm böyle bir şeydir; ilkönce zorla gelir sonra o zoru herkes kabullenir ve herkes faşizmin kendisi olur; faşizm sıradanlaşır, içselleşir. Bugün herhalde 12 Eylül’le Kemalizm arasında çok güçlü ideolojik bağlar olmadığını düşünen, Atatürk’ün 100. yıl doğum logosunu görünce rahatsız olmayacak çok “solcu” vardır.
Zaten 12 Eylül faşizminin gemleri azıya aldığı dönem 1981’de başlar. Yani Kenan Evren’in “Bunları asmayalım da besleyelim mi” dediği Bursa nutku sanıyorum 1981 kışındaydı. Atatürk’ün 100. doğum yılı yani.
12 Eylül, Kemalizmin o günkü şartlardaki biçimidir. Yani Kenan Evren kendisini birinci dereceden “Atatürkçü” ilan ederken kesinlikle tarihteki benzerleri gibi demagoji yapmıyordu. Çok komik olarak kendisine Atatürk havası vermesi ise benim her zaman takdir ettiğim yegâne davranışı olmuştur.”
İsterseniz yazıyı düzeltmeye başlayalım:
1. Cemil Ertem’in bahsettiği Bursa Nutku, Kenan Evren’in değil Mustafa Kemal Atatürk’ün.
2. Evet Kenan Evren “asmayalım da besleyelim” demiştir ama bunu Bursa’da değil Muş’ta söylemiştir.
3. Kenan Evren asmayalım da besleyelim mi lafını Atatürk’ün doğumunun 100. yılı olan 1981’de değil, 1984’te söylemiştir.
4. Atatürk’ün doğum gününü kesin olarak bilmiyoruz. 12 Eylül generalleri de bilmiyorlar. Cemil Bey’in 81 kışı ifadesi bu nedenle doğrulanmış değil.
5. Cemil Ertem’in söz ettiği logonun zorunlu olduğuna dair hiçbir bilgiye rastlayamıyoruz. Cemil Ertem’de zorunlu dediği logonun zorunlu olmadığını bir sonraki satırda kendisi itiraf ediyor: “Üniversitelerin bastığı bütün ders kitaplarının sol üst köşesine bu logonun konması zorunluydu. Belki de zorunlu olmamıştı…”
6. Cemil Ertem’in Kenan Evren’i her zaman neden takdir ettiğini anlayamadık. Kendisine Atatürk havası vermesi neden Cemil Bey’in hoşuna gitmiştir.
7. 12 Eylül Türkiye’de uzun bir süreçtir ve topluma büyük bir şiddet uygulamıştır. Ancak 1981’in bu şiddette özel bir yıl olduğu doğru değildir. Örneğin 50 idamdan yalnızca 6 tanesi 1981’de gerçekleşmiştir. Üstelik tamamı hazirandan ağustosa yaz aylarında gerçekleşmiş. Cemil Bey’in iddia ettiği gibi kış ayında değil.
Cemil Ertem’in bilgi yanlışları ve çelişkiler ile dolu yazısını Taraf Gazetesi’nin çalışkan editörlerinin fark edememesi oldukça ilginç.
Ancak Odatv.com bunu atlamadı.
Cemil Ertem’in yazısının dayandığı 12 Eylül-Kemalizm paralelliğine ilişkin dayandığı bütün olgular yukarıda ifade ettiğimiz gibi yanlış çıktı.
Taraf’ı bundan sonra daha dikkatli olmaya ve okuyucularını doğru bilgilendirmeye çağırıyoruz.
Kaynak: OdaTV
Cemil Ertem’in yazısında anlattığı bölüm şöyle:
“12 Eylül günlerinden hatırladığım en belirgin figürlerden birisi de Atatürk’ün doğumunun 100. yılı logosuydu. Bu logo 12 Eylül’ün bir simgesi olarak olur olmaz her yere oturtuluyordu. Üniversitelerin bastığı bütün ders kitaplarının sol üst köşesine bu logonun konması zorunluydu. Belki de zorunlu olmamıştı ama o günün koşulları içinde üniversite yönetimleri kendiliğinden böyle bir uygulamaya gitmişlerdi. Zaten faşizm böyle bir şeydir; ilkönce zorla gelir sonra o zoru herkes kabullenir ve herkes faşizmin kendisi olur; faşizm sıradanlaşır, içselleşir. Bugün herhalde 12 Eylül’le Kemalizm arasında çok güçlü ideolojik bağlar olmadığını düşünen, Atatürk’ün 100. yıl doğum logosunu görünce rahatsız olmayacak çok “solcu” vardır.
Zaten 12 Eylül faşizminin gemleri azıya aldığı dönem 1981’de başlar. Yani Kenan Evren’in “Bunları asmayalım da besleyelim mi” dediği Bursa nutku sanıyorum 1981 kışındaydı. Atatürk’ün 100. doğum yılı yani.
12 Eylül, Kemalizmin o günkü şartlardaki biçimidir. Yani Kenan Evren kendisini birinci dereceden “Atatürkçü” ilan ederken kesinlikle tarihteki benzerleri gibi demagoji yapmıyordu. Çok komik olarak kendisine Atatürk havası vermesi ise benim her zaman takdir ettiğim yegâne davranışı olmuştur.”
İsterseniz yazıyı düzeltmeye başlayalım:
1. Cemil Ertem’in bahsettiği Bursa Nutku, Kenan Evren’in değil Mustafa Kemal Atatürk’ün.
2. Evet Kenan Evren “asmayalım da besleyelim” demiştir ama bunu Bursa’da değil Muş’ta söylemiştir.
3. Kenan Evren asmayalım da besleyelim mi lafını Atatürk’ün doğumunun 100. yılı olan 1981’de değil, 1984’te söylemiştir.
4. Atatürk’ün doğum gününü kesin olarak bilmiyoruz. 12 Eylül generalleri de bilmiyorlar. Cemil Bey’in 81 kışı ifadesi bu nedenle doğrulanmış değil.
5. Cemil Ertem’in söz ettiği logonun zorunlu olduğuna dair hiçbir bilgiye rastlayamıyoruz. Cemil Ertem’de zorunlu dediği logonun zorunlu olmadığını bir sonraki satırda kendisi itiraf ediyor: “Üniversitelerin bastığı bütün ders kitaplarının sol üst köşesine bu logonun konması zorunluydu. Belki de zorunlu olmamıştı…”
6. Cemil Ertem’in Kenan Evren’i her zaman neden takdir ettiğini anlayamadık. Kendisine Atatürk havası vermesi neden Cemil Bey’in hoşuna gitmiştir.
7. 12 Eylül Türkiye’de uzun bir süreçtir ve topluma büyük bir şiddet uygulamıştır. Ancak 1981’in bu şiddette özel bir yıl olduğu doğru değildir. Örneğin 50 idamdan yalnızca 6 tanesi 1981’de gerçekleşmiştir. Üstelik tamamı hazirandan ağustosa yaz aylarında gerçekleşmiş. Cemil Bey’in iddia ettiği gibi kış ayında değil.
Cemil Ertem’in bilgi yanlışları ve çelişkiler ile dolu yazısını Taraf Gazetesi’nin çalışkan editörlerinin fark edememesi oldukça ilginç.
Ancak Odatv.com bunu atlamadı.
Cemil Ertem’in yazısının dayandığı 12 Eylül-Kemalizm paralelliğine ilişkin dayandığı bütün olgular yukarıda ifade ettiğimiz gibi yanlış çıktı.
Taraf’ı bundan sonra daha dikkatli olmaya ve okuyucularını doğru bilgilendirmeye çağırıyoruz.
Kaynak: OdaTV
RTE’nin Davalarla Derdi Ne?..
Günümüz Türkiye’sinde iki dava ortalığı birbirine katıyor...
Başbakan Recep Tayyip Bey iki davanın da içinde...
*
Başbakan Erdoğan kendisini açıkça Ergenekon davasının savcısı ilan etti...
“- Ben Ergenekon davasının savcısıyım...”
Oysa herkes Ergenekon davasının savcısı olarak Zekeriya Öz’ü biliyordu...
Meğer bu davanın asıl savcısı AKP’nin, iktidarın, hükümetin başıymış...
*
Dava sürüyor...
Ama, yine herkes biliyor ki bu davanın ne sorgulaması sorgulamaydı, ne iddianamesi iddianame...
Çünkü Başbakan’ın savcısı olduğu dava hukuki değil, siyasidir...
Zaten Ergenekon davasının ne sorgulaması hukuka ve yasalara uygundur, ne de iddianamesi hukuka ve yasalara uygun...
Başbakan RTE’nin böyle bir davanın savcısı olması ne anlam taşıyor?..
*
Gelelim ikinci davaya..
Deniz Feneri davası..
Başbakan bu davanın da içine cumburlop girdi...
Bu kez RTE davanın savcısı değil, adı dava iddianamesinde geçiyor...
Peki, Deniz Feneri davasının içeriği ne?..
Hortumculuk...
Üstelik Deniz Feneri davası Ergenekon gibi Türkiye’de görülmüyor...
Almanya’da sürüyor...
Almanlar bakmışlar ki İslamcılık tezgâhı kuran birtakım Türkler, saf Türkleri kim vurduya getirmişler...
Olaya el koymuşlar...
*
Ama Başbakan bu işe bozulmuş, Türkiye’de davanın haberlerini yansıtan grubun patronu Aydın Doğan’ı düşman ilan etti...
Erdoğan, Doğan’a diyor ki:
- Gazetelerinde Deniz Feneri davasının haberlerini yayımlamayacaksın!
Açıkçası Recep Tayyip Erdoğan, Deniz Feneri davasında da hızlı taraf olup çıktı...
Allah aşkına Tayyip Bey neden bu davalara bulaşıyor?..
Niçin Ergenekon’da savcılık, Deniz Feneri davasında avukatlık yapıyor?..
*
Bu sorunun yanıtı pek yakında ortaya çıkabilir...
Herkes de şaşırabilir...
Ergenekon ile Deniz Feneri, Başbakan’ın kişiliğinde bütünleşen tek davaya dönüşüyor...
Bu da hayra alamet değil...
İlhan Selçuk - Cumhuriyet, 12 Eylül 2008
Başbakan Recep Tayyip Bey iki davanın da içinde...
*
Başbakan Erdoğan kendisini açıkça Ergenekon davasının savcısı ilan etti...
“- Ben Ergenekon davasının savcısıyım...”
Oysa herkes Ergenekon davasının savcısı olarak Zekeriya Öz’ü biliyordu...
Meğer bu davanın asıl savcısı AKP’nin, iktidarın, hükümetin başıymış...
*
Dava sürüyor...
Ama, yine herkes biliyor ki bu davanın ne sorgulaması sorgulamaydı, ne iddianamesi iddianame...
Çünkü Başbakan’ın savcısı olduğu dava hukuki değil, siyasidir...
Zaten Ergenekon davasının ne sorgulaması hukuka ve yasalara uygundur, ne de iddianamesi hukuka ve yasalara uygun...
Başbakan RTE’nin böyle bir davanın savcısı olması ne anlam taşıyor?..
*
Gelelim ikinci davaya..
Deniz Feneri davası..
Başbakan bu davanın da içine cumburlop girdi...
Bu kez RTE davanın savcısı değil, adı dava iddianamesinde geçiyor...
Peki, Deniz Feneri davasının içeriği ne?..
Hortumculuk...
Üstelik Deniz Feneri davası Ergenekon gibi Türkiye’de görülmüyor...
Almanya’da sürüyor...
Almanlar bakmışlar ki İslamcılık tezgâhı kuran birtakım Türkler, saf Türkleri kim vurduya getirmişler...
Olaya el koymuşlar...
*
Ama Başbakan bu işe bozulmuş, Türkiye’de davanın haberlerini yansıtan grubun patronu Aydın Doğan’ı düşman ilan etti...
Erdoğan, Doğan’a diyor ki:
- Gazetelerinde Deniz Feneri davasının haberlerini yayımlamayacaksın!
Açıkçası Recep Tayyip Erdoğan, Deniz Feneri davasında da hızlı taraf olup çıktı...
Allah aşkına Tayyip Bey neden bu davalara bulaşıyor?..
Niçin Ergenekon’da savcılık, Deniz Feneri davasında avukatlık yapıyor?..
*
Bu sorunun yanıtı pek yakında ortaya çıkabilir...
Herkes de şaşırabilir...
Ergenekon ile Deniz Feneri, Başbakan’ın kişiliğinde bütünleşen tek davaya dönüşüyor...
Bu da hayra alamet değil...
İlhan Selçuk - Cumhuriyet, 12 Eylül 2008
Manzara…
Üç gün önce bir televizyon kanalında izledim onu...
Sibel, sekiz yaşında bir kız çocuğuydu.
Siyah saçlı, kara gözlü.
Elinde çizgili bir defter... Eğri büğrü yazılmış harfler...
Pencereleri açık bir oda. İçeride yirmi-yirmi beş kız ve erkek çocuğu.
Okulları var ama öğretmenleri yok!..
O, geçen yıl yatılı bölge okuluna gitmiş, bir yıl okumuştu; annesini ve babasını özlediği için eğitimini bırakıp köyüne dönmüştü.
Diyarbakır’ın bir köyü...
Bir okul binası kerpiçten yapılmış.
Öğretmeni de yok, öğrencisi de... Çocuklar “okulculuk” oynuyorlar. Sekiz yaşındaki kara gözlü kız çocuğu öğretmen olmuş.
İçimden bir şeyler kayıp gitti, bir yıldız gibi.
Yıl 2008’di.
Gökyüzü sıkılmış bir yumruk gibiydi. Gecenin dokusunda akan ırmağa benzeyen esinti yüzümü yalayıp geçti.
Aklıma Adapazarı Garı’nda parasız kalan Mardinli fındık işçileri geldi. Fındık bahçelerinde çalışıp parasını alamayan Kürt işçiler.
Mardin’e dönecek beş kuruşları yoktu...
Çıplak bakışlı bir korku, düşsüz uykular...
Çocuklar, gençler, yaşlılar... Tüm yüzlerde kurşun karası bir yorgunluk...
Karl Krolow’ın dizelerine yansıyan, ağızlarda sizi sürükleyen zehir tadı. Yaşamın burukluğu. Çaresizliğin bir alev gibi bedeninizi sarması.
İki haber derinden vurdu beni, hüzünlendirdi...
Bu çağda okula gitmeyen çocuklar, hastane kapısında bekleyen yaşlılar, yolsuzluk, talan, vurgun ve yoksulluk...
***
Güneş bir görünüyor, bir kayboluyor...
Sonbaharın arkası kış!..
Bilmem kaç milyon ton parasız kömür dağıtacak hükümet. Ramazan da geldi. İftar çadırları kuruldu. Ardından bayram. Erzak paketleri şimdiden hazırlandı. Garip gurebaya dağıtılacak.
Deniz Feneri e. V. davasında ilginç ilişkileri 18 aydır biliyordum. Paraların nasıl toplandığını, hangi yollarla Türkiye’ye gönderildiğini, kimlere ne kadar verildiğini...
Henüz seçimler yapılmamıştı. Kanal 7 Int’i 100 Alman polisi basmıştı. Sonra işten çıkarmalar başladı. Gözaltı ve tutuklamalar.
Olayın üzerine giden gazeteci sayısı dört...
Tayyip Bey, o dönem el bebek gül bebek!
Almanya’daki “din kardeşlerimizden” neredeyse 50 milyon Avro toplanıyor, paralar ceplenip birileri tarafından paylaşılıyor.
Alan razı, veren razı!..
18 aydır susan kimi köşe yazarları yine döktürmeye başladılar. Aman Tanrım, neler yazıyorlar neler.
Dinci ve tarikatçı medya tam siper. Bizim İzmirli Fehmi ve yakışıklı Ali bu işin içinde Ergenekon’un Almanya ayağı olup olmadığını saptamak için harıl harıl çalışırken Brükselli Hadi “Beni Hürriyet’ten atarlar mı” diye sağa sola haber salıyormuş.
Her neyse!
Vurgun küçük çapta...
Bilinen para 40.6 milyon Avro, bilinmeyen ise 100 milyon Avro...
Dinci takımı için para değil bu!
Bir milyar Avro’yu aşmadıkça hiçbir değeri yok. Jet Fadıl bile gülüyor olup bitenlere.
***
Güneydoğu’da “okulculuk” oynayan çocuklar... Adapazarı Garı’nda peş parasız kalan fındık işçilerinin acısı...
Ah benim güzel yurdum, kardeşlerim, çocuklarım!
Elleri öpülesi kadınlarımız! Köy kahvelerinde pişpirik oynayan erkeklerimiz! Ceplerinde üniversite diplomasıyla dolaşan işsiz gençlerimiz!
Ey benim Türk’üm, Kürt’üm, Lazım, Çerkezim...
Memurum, esnafım, emekçim, dar gelirlim!
Solcularım, sosyalistlerim, Kemalistlerim!
Ey benim, “özgürlükçü solcuyum” diyen liboş tayfam!
Bakın Fenerbahçe’nin İspanyol futbolcusu Güiza ne diyor:
“...Türkiye, İspanyol kültüründen çok uzak. İyi ya da kötü diyemem ama farklı. Kadınlar sokakta baştan aşağı örtünerek dolaşıyor. Yani çarşafın altında ne olduğunu anlamanız için hayal etmeniz gerekiyor.
Ben Türkiye’ye futbol oynamaya ve çok para kazanmaya geldim. Lüks içinde yaşıyorum. Türk yemeklerini çok seviyorum...”
İspanyol gözüyle Türkiye’nin fotoğrafı böyle...
Sizce abartılı mı?..
***
İçimden bir şeyler kayıp gitti, bir yıldız gibi. Hüzün geceye salarken köklerini, içim titriyordu.
Sibel’i ve oyun arkadaşlarını düşündüm. Açlığı, yoksulluğu, yolsuzluğu ve din sömürücülerini...
Ülkem adına utanç duydum!..
Hikmet Çetinkaya - Cumhuriyet, 12 Eylül 2008
Sibel, sekiz yaşında bir kız çocuğuydu.
Siyah saçlı, kara gözlü.
Elinde çizgili bir defter... Eğri büğrü yazılmış harfler...
Pencereleri açık bir oda. İçeride yirmi-yirmi beş kız ve erkek çocuğu.
Okulları var ama öğretmenleri yok!..
O, geçen yıl yatılı bölge okuluna gitmiş, bir yıl okumuştu; annesini ve babasını özlediği için eğitimini bırakıp köyüne dönmüştü.
Diyarbakır’ın bir köyü...
Bir okul binası kerpiçten yapılmış.
Öğretmeni de yok, öğrencisi de... Çocuklar “okulculuk” oynuyorlar. Sekiz yaşındaki kara gözlü kız çocuğu öğretmen olmuş.
İçimden bir şeyler kayıp gitti, bir yıldız gibi.
Yıl 2008’di.
Gökyüzü sıkılmış bir yumruk gibiydi. Gecenin dokusunda akan ırmağa benzeyen esinti yüzümü yalayıp geçti.
Aklıma Adapazarı Garı’nda parasız kalan Mardinli fındık işçileri geldi. Fındık bahçelerinde çalışıp parasını alamayan Kürt işçiler.
Mardin’e dönecek beş kuruşları yoktu...
Çıplak bakışlı bir korku, düşsüz uykular...
Çocuklar, gençler, yaşlılar... Tüm yüzlerde kurşun karası bir yorgunluk...
Karl Krolow’ın dizelerine yansıyan, ağızlarda sizi sürükleyen zehir tadı. Yaşamın burukluğu. Çaresizliğin bir alev gibi bedeninizi sarması.
İki haber derinden vurdu beni, hüzünlendirdi...
Bu çağda okula gitmeyen çocuklar, hastane kapısında bekleyen yaşlılar, yolsuzluk, talan, vurgun ve yoksulluk...
***
Güneş bir görünüyor, bir kayboluyor...
Sonbaharın arkası kış!..
Bilmem kaç milyon ton parasız kömür dağıtacak hükümet. Ramazan da geldi. İftar çadırları kuruldu. Ardından bayram. Erzak paketleri şimdiden hazırlandı. Garip gurebaya dağıtılacak.
Deniz Feneri e. V. davasında ilginç ilişkileri 18 aydır biliyordum. Paraların nasıl toplandığını, hangi yollarla Türkiye’ye gönderildiğini, kimlere ne kadar verildiğini...
Henüz seçimler yapılmamıştı. Kanal 7 Int’i 100 Alman polisi basmıştı. Sonra işten çıkarmalar başladı. Gözaltı ve tutuklamalar.
Olayın üzerine giden gazeteci sayısı dört...
Tayyip Bey, o dönem el bebek gül bebek!
Almanya’daki “din kardeşlerimizden” neredeyse 50 milyon Avro toplanıyor, paralar ceplenip birileri tarafından paylaşılıyor.
Alan razı, veren razı!..
18 aydır susan kimi köşe yazarları yine döktürmeye başladılar. Aman Tanrım, neler yazıyorlar neler.
Dinci ve tarikatçı medya tam siper. Bizim İzmirli Fehmi ve yakışıklı Ali bu işin içinde Ergenekon’un Almanya ayağı olup olmadığını saptamak için harıl harıl çalışırken Brükselli Hadi “Beni Hürriyet’ten atarlar mı” diye sağa sola haber salıyormuş.
Her neyse!
Vurgun küçük çapta...
Bilinen para 40.6 milyon Avro, bilinmeyen ise 100 milyon Avro...
Dinci takımı için para değil bu!
Bir milyar Avro’yu aşmadıkça hiçbir değeri yok. Jet Fadıl bile gülüyor olup bitenlere.
***
Güneydoğu’da “okulculuk” oynayan çocuklar... Adapazarı Garı’nda peş parasız kalan fındık işçilerinin acısı...
Ah benim güzel yurdum, kardeşlerim, çocuklarım!
Elleri öpülesi kadınlarımız! Köy kahvelerinde pişpirik oynayan erkeklerimiz! Ceplerinde üniversite diplomasıyla dolaşan işsiz gençlerimiz!
Ey benim Türk’üm, Kürt’üm, Lazım, Çerkezim...
Memurum, esnafım, emekçim, dar gelirlim!
Solcularım, sosyalistlerim, Kemalistlerim!
Ey benim, “özgürlükçü solcuyum” diyen liboş tayfam!
Bakın Fenerbahçe’nin İspanyol futbolcusu Güiza ne diyor:
“...Türkiye, İspanyol kültüründen çok uzak. İyi ya da kötü diyemem ama farklı. Kadınlar sokakta baştan aşağı örtünerek dolaşıyor. Yani çarşafın altında ne olduğunu anlamanız için hayal etmeniz gerekiyor.
Ben Türkiye’ye futbol oynamaya ve çok para kazanmaya geldim. Lüks içinde yaşıyorum. Türk yemeklerini çok seviyorum...”
İspanyol gözüyle Türkiye’nin fotoğrafı böyle...
Sizce abartılı mı?..
***
İçimden bir şeyler kayıp gitti, bir yıldız gibi. Hüzün geceye salarken köklerini, içim titriyordu.
Sibel’i ve oyun arkadaşlarını düşündüm. Açlığı, yoksulluğu, yolsuzluğu ve din sömürücülerini...
Ülkem adına utanç duydum!..
Hikmet Çetinkaya - Cumhuriyet, 12 Eylül 2008
11 Eylül’ün Hedefi
Yedi yıl önce bugün Amerika’nın başkanı George W. Bush, ağzını dolu dolu doldurarak bağırıyordu:
“Bu bir Haçlı Seferi’dir.”
11 Eylül saldırıları olmuş, Amerika’nın güç ve ihtişamının simgeleri yerle bir edilmişti. Dünya ekonomisine egemenliğin simgesi, Dünya Ticaret Merkezi binaları, ikiz kuleler, iki uçaklı intihar saldırısıyla yıkılmıştı. Amerikan askeri gücünün simgesi Savunma Bakanlığı (Pentagon), yine bir intihar uçağının dalışıyla büyük hasar görmüş, bir kanadı çökmüştü. Amerikan siyasal egemenliğinin simgesi Beyaz Saray, son anda kurtulmuştu. Çünkü, Beyaz Saray’ı vurmak üzere kaçırılan uçak, iddiaya göre, hedefine ulaşamadan vurulmuştu.
Dünya şok geçiriyordu. Amerika da kriz geçiriyordu.
İlk şok atlatılınca, saklandığı yerden çıkan Bush, işte o zaman meydan okumuştu: “Bu bir Haçlı Seferi’dir” diye. Alı al moru mor, öfke içinde, burnundan soluyarak meydan okuyordu: “Bu bir Haçlı Seferi’dir.” Başını Usame Bin Ladin’in çektiğini öne sürdüğü El Kaide adlı bir örgütü suçluyor, “Onları inlerinden bulup çıkaracağız” diyordu.
***
Aradan yedi yıl geçti. Ne Bin Ladin diye biri bulunup yakalanabildi ne de birileri inlerinden bulup çıkarılabildi. Sadece üç şey oldu.
Bir: Amerika Afganistan’ı işgal etti. Taliban yönetimini devirdi. Orta Asya’yı Hint Okyanusu’na bağlayan yoldaki en önemli engeli ortadan kaldırmayı hesap etti. Hâlâ Afganistan’ı ne kadar kontrol edebildiği belli değil.
İki: Amerika Irak’ı işgal etti. Ortadoğu’nun bu önemli petrol ülkesini kana buladı. Irak’ta kitle imha silahları bulunduğu yalanıyla, “Saddam Hüseyin’i devirip, Irak’a demokrasi, insan hakları ve refah getireceği” aldatmacasıyla koskoca ülkeyi harabeye çevirdi. Irak’ı en az üçe böldü, petrol kaynaklarına el koydu. Bush’un yalanlarına inanan zavallı Irak halkı, o gün bugündür kan, ateş, ölüm altında, açlığın, yoksulluğun, susuzluğun, ilaçsızlığın pençesinde hayatta kalmaya çalışıyor. Ölen, öldürülen çocukların sayısı bile bilinmiyor. Tam bir talan ve yağma ülkesi haline geldi Irak.
***
Ve üç: Bush yönetimi, Amerika’nın altmış yıllık müttefiki Türkiye’yi yangın yerine çevirdi. Irak’ın kuzeyinde kendi koruması altında bir Kürt devleti kurup, Türkiye’nin Kürtlerine de aynı yolda yeşil ışık yaktı. Kuzey Irak’ta kurdurduğu devletin gözetim ve desteğinde, Türkiye’yi hedef alan, on binlerce insanın ölümüne yol açan terör örgütüne yardım, yataklık yaptı ve her türlü desteği sağladı.
Bir yandan da demokratik, laik Türkiye Cumhuriyeti’nin kimyasını bozmak için kolları sıvadı. Türkiye için, bir ‘Ilımlı İslam’ gömleği biçip zorla giydirmeye girişti.
Yedi yıl önce Bush’un ilan ettiği ‘Haçlı Seferi’nin anlamı işte budur. Türkiye’nin bugün yaşadığı büyük sıkıntının nedeni işte budur.
Hikmet Bila - Cumhuriyet, 12 Eylül 2008
“Bu bir Haçlı Seferi’dir.”
11 Eylül saldırıları olmuş, Amerika’nın güç ve ihtişamının simgeleri yerle bir edilmişti. Dünya ekonomisine egemenliğin simgesi, Dünya Ticaret Merkezi binaları, ikiz kuleler, iki uçaklı intihar saldırısıyla yıkılmıştı. Amerikan askeri gücünün simgesi Savunma Bakanlığı (Pentagon), yine bir intihar uçağının dalışıyla büyük hasar görmüş, bir kanadı çökmüştü. Amerikan siyasal egemenliğinin simgesi Beyaz Saray, son anda kurtulmuştu. Çünkü, Beyaz Saray’ı vurmak üzere kaçırılan uçak, iddiaya göre, hedefine ulaşamadan vurulmuştu.
Dünya şok geçiriyordu. Amerika da kriz geçiriyordu.
İlk şok atlatılınca, saklandığı yerden çıkan Bush, işte o zaman meydan okumuştu: “Bu bir Haçlı Seferi’dir” diye. Alı al moru mor, öfke içinde, burnundan soluyarak meydan okuyordu: “Bu bir Haçlı Seferi’dir.” Başını Usame Bin Ladin’in çektiğini öne sürdüğü El Kaide adlı bir örgütü suçluyor, “Onları inlerinden bulup çıkaracağız” diyordu.
***
Aradan yedi yıl geçti. Ne Bin Ladin diye biri bulunup yakalanabildi ne de birileri inlerinden bulup çıkarılabildi. Sadece üç şey oldu.
Bir: Amerika Afganistan’ı işgal etti. Taliban yönetimini devirdi. Orta Asya’yı Hint Okyanusu’na bağlayan yoldaki en önemli engeli ortadan kaldırmayı hesap etti. Hâlâ Afganistan’ı ne kadar kontrol edebildiği belli değil.
İki: Amerika Irak’ı işgal etti. Ortadoğu’nun bu önemli petrol ülkesini kana buladı. Irak’ta kitle imha silahları bulunduğu yalanıyla, “Saddam Hüseyin’i devirip, Irak’a demokrasi, insan hakları ve refah getireceği” aldatmacasıyla koskoca ülkeyi harabeye çevirdi. Irak’ı en az üçe böldü, petrol kaynaklarına el koydu. Bush’un yalanlarına inanan zavallı Irak halkı, o gün bugündür kan, ateş, ölüm altında, açlığın, yoksulluğun, susuzluğun, ilaçsızlığın pençesinde hayatta kalmaya çalışıyor. Ölen, öldürülen çocukların sayısı bile bilinmiyor. Tam bir talan ve yağma ülkesi haline geldi Irak.
***
Ve üç: Bush yönetimi, Amerika’nın altmış yıllık müttefiki Türkiye’yi yangın yerine çevirdi. Irak’ın kuzeyinde kendi koruması altında bir Kürt devleti kurup, Türkiye’nin Kürtlerine de aynı yolda yeşil ışık yaktı. Kuzey Irak’ta kurdurduğu devletin gözetim ve desteğinde, Türkiye’yi hedef alan, on binlerce insanın ölümüne yol açan terör örgütüne yardım, yataklık yaptı ve her türlü desteği sağladı.
Bir yandan da demokratik, laik Türkiye Cumhuriyeti’nin kimyasını bozmak için kolları sıvadı. Türkiye için, bir ‘Ilımlı İslam’ gömleği biçip zorla giydirmeye girişti.
Yedi yıl önce Bush’un ilan ettiği ‘Haçlı Seferi’nin anlamı işte budur. Türkiye’nin bugün yaşadığı büyük sıkıntının nedeni işte budur.
Hikmet Bila - Cumhuriyet, 12 Eylül 2008
09 Eylül 2008
Laiklik düşmanları!
Ensonhaber.com adresinden yayın yapan, kime çalıştığı belli olmayan haber sitesi, Yargıtay Başkanı Hasan Gerçeker'in yeni adli yılın başlangıcı nedeniyle yaptığı konuşması sırasında su içmesini, Ramazan'da bu olmadı başlığıyla haber yapmış. Satır aralarında laiklik karşıtı cümleleriyle dikkat çeken haber, Gerçeker'in su içmesini de laiklik vurgusu olarak nitelemiş. Haberin devamında, eski Cumhurbaşkanımız A. Necdet Sezer'in de ramazan ayında su içtiğini hatırlatmayı da ihmal etmemişler.Bakalım aynı haber sitesi, Abdullah Gül'ün ramazan ayında su içmesini okurlarına nasıl duyurmuş:
"Cumhurbaşkanı Abdulah Gül, Siirt ziyaretinde unutkanlığının kurbanı oldu. Gül Ramazan ayına girildiğini unutunca, dalgınlıkla su içti."
Su içen Abdullah Gül olunca unutkanlık, dalgınlık; A. Necdet Sezer ve Hasan Gerçeker olunca laiklik vurgusu...
İşte laiklik düşmanlığına bir örnek!
Yeni Sabetayizm: Fethullahçılık
Arşivde gezinirken yıllar önce Yalçın Küçük’le yaptığım bir röportaja denk geldim. Prof. Küçük’e neden Sabetayizm meselesiyle ilgilendiğini soruyorum, kendisini neyin tetiklediğini merak ediyorum. Bana “İsmail Cem’in Cumhurbaşkanı olmasını engellemek için yola çıktım” diyor, sonradan araştırıp işin derinine indikçe Sabetayizm’in kollarının nasıl da her yere uzandığını görmüş. Sabetayistlerin birbirini kolladığını, bu lobicilik yüzünden Türkiye’de yeteneğin önündeki bütün kapıların kapatıldığını da bu vesileyle hepimizin yüzüne vuruyor.
Hoca’nın haklı çıktığı bir nokta bu. Hakikaten de Türkiye’de bir şey yapmak isteyenler lobi duvarlarına çarpıyor ve bu lobinin birbirini kollama alışkanlığı pek çok yeteneksize Türkiye’deki rant kapısını açıyor.
Sesi olmayan şarkıcılar, zeki olmayan siyasetçiler, hiçbir kıymeti olmayan emekli büyükelçiler, gazeteciler... Yalçın Küçük her sektörden putları devirdi, yeteneksizleri afişe etti ve ortaya çıktı ki pek çoğunun ortak noktası da Sabetayist olmalarıydı.
Kendi maskelerinin düştüğünü görenler, yeteneksizlikleriyle bunca sene varolanlar bu isyandan hoşnut değildi elbette. “Çatlak profesör” gibi küçültücü tanımlarla Prof. Küçük’ü ve yazdıklarını hafife almaya çalıştılar. Ancak ters tepti. Yalçın Küçük daha da güçlendi, isyanı daha da yayıldı ve Rüştü’nün yeteneksizliğinden tutun da Tarkan’ın başarısızlığına kadar yumruğunu indirdiği bütün putlar darmadağın oldu... Ne Kemal Derviş Türkiye’yi kurtardı, ne İsmail Cem Cumhurbaşkanı oldu...
Türkiye, putperest bir toplum olmayı benimsedi maalesef. Hayatın her alanında yeteneğe kapatılan kapılar putlarla örtüldü, insanlar uyutuldu.
Burada Sabetayizm’i bir etnik köken olarak değil bir lobi olarak algılamak daha doğru. Yalçın Küçük’ün de işaret ettiği üzere 1967’ye kadar bu topraklardaki Sabetayizmle, Arap-İsrail Savaşı’ndan sonra aldığı şekil bambaşka...
Türkiye’yle paralel olarak dünyada da Sabetay Sevi ve Sabetayizm hakkında yapılan araştırmalar kapalı kapılar ardında gizlenen bu konunun daha rahat anlaşılmasına sebep oldu. Sabetayizm korkulacak, utanılacak bir şey değildir, Yalçın Küçük’ün de aslında çalışmalarında altını çizdiği budur: Ancak kendi yeteneksizliklerini Sabetayizm’in ardına gizleyenler ve bunun rantını yemeye çalışanlar mücadele edilesidir. Onların yaptığı gerçek Sabetayistlere de ihanettir çünkü.
Putperest toplumların özellikleri devrilen bir tanenin yerine yenisini koymaktaki beceri ve hızlarıdır. Bugün Türkiye’de Sabetayizm meselesi şeffaflaşmıştır artık.
Ama ortaya yeni bir put çıkmış, ne yazık ki düzen de aynı şekilde işlemeye devam etmektedir.
Türkiye’deki insanların taptığı bu yeni putun adı Fethullah Gülen’dir. Gülen ve çevresindeki insanların kontol edemeyeceği kadar çok sayıda insan Cemaat’i ve adını kullanarak bir yerlere gelmeye, rant elde etmeye ve Türkiye’yi kuşatma çabası içindedir. Bunu çok net görebiliyoruz.
Acaba bugünün pek çok Fethullahçısının aslında Sabetayist olmalarının etkisi var mıdır?
Hepimiz kuşatma altındayız ve bir kez daha yeteneğe bütün kapılar kapatılmış durumda.
Mesela medyayı ele alın: Hiçbir becerisi, zekası ve özel yeteneği olmayanlar bir yerlere yerleşiyor bu dönemde. Halıcıdan, dershane hocasından, kapıcınız yapmayacağınız zavallılardan Genel Yayın Yönetmeni oluyor. Birtakım dinci kanallara medyada hiçbir kıdemi, adı bilinmeyen insanlar üst düzey yönetici olarak atanıyor. Kimileri Cemaat’in parasıyla tetikçi gazeteler çıkartıyor. Bunlara büyük paralar veriliyor, Amerika’dan getirtiliyor, özel misyonla evden çıkartılıyor.
Cumhurbaşkanı YÖK’e tartışmalı bir başkan atıyor, sonradan öğreniyoruz ki Fethullahçıymış meğerse.
Altın Portakal’da bile ödül kazanan filmin yönetmeninin karısı Fethullahçı. Tesadüf mü?
Gün geçmiyor ki medyada bir şovmen, bir magazin malzemesi Hocaefendi’nin adını zikretmesin.
Televizyonlarda en çok parayı kazanan, en çok program yapanların yolları bir şekilde Fethullah Gülen’e uzanıveriyor. Birden şirket sahibi oluyorlar, yapımcılık yapıyorlar, milyonlarca dolarla oynuyorlar. Soruşturuyorsunuz, “Fethullahçı” diyorlar.
Futbolda gidip Hocaefendi’nin elini öpen Milli Takımlar teknik direktörü oluyor. Her sene THY’nin New York uçağıyla Hocaefendi’yi ziyaret eden, Cemaat’e parasal yardımda bulunan bir futbolcu sportif hayatındaki tüm istikrarsızlıklara (sakatlık, yedeklik vs.) rağmen rekor transfere Fenerbahçe’ye transfer olabiliyor.
Küçük esnafken büyüyen, dönüşen sermayenin temsilcilerinden olanlar Hocefendi’ye biat edenler. Büyük holdingleri satın alıyorlar, iş sahalarını genişletiyorlar. 10 sene önce adı duyulmayan bir adam bugün teknesinde Cumhurbaşkanı’nı ağırlıyor, Fethullah Gülen’den hayranlıkla bahsediyor.
Her yerde, her alanda, her şekilde kuşatılmış durumdayız. Cemaat’ten olmayanların yaşam şansı bulamayacağı bir Türkiye’ye doğru gidiyoruz.
Bu kuşatmaya boyun mu eğeceğiz, kıracak mıyız?
Tıpkı Sabetayizm tartışmalarında olduğu gibi, önce karanlık bir konu olan Fethullah Gülen Cemaati’nin de kodlarını çözmemiz gerekiyor.
Oray Eğin - Akşam, 13 Ağustos 2008
Hoca’nın haklı çıktığı bir nokta bu. Hakikaten de Türkiye’de bir şey yapmak isteyenler lobi duvarlarına çarpıyor ve bu lobinin birbirini kollama alışkanlığı pek çok yeteneksize Türkiye’deki rant kapısını açıyor.
Sesi olmayan şarkıcılar, zeki olmayan siyasetçiler, hiçbir kıymeti olmayan emekli büyükelçiler, gazeteciler... Yalçın Küçük her sektörden putları devirdi, yeteneksizleri afişe etti ve ortaya çıktı ki pek çoğunun ortak noktası da Sabetayist olmalarıydı.
Kendi maskelerinin düştüğünü görenler, yeteneksizlikleriyle bunca sene varolanlar bu isyandan hoşnut değildi elbette. “Çatlak profesör” gibi küçültücü tanımlarla Prof. Küçük’ü ve yazdıklarını hafife almaya çalıştılar. Ancak ters tepti. Yalçın Küçük daha da güçlendi, isyanı daha da yayıldı ve Rüştü’nün yeteneksizliğinden tutun da Tarkan’ın başarısızlığına kadar yumruğunu indirdiği bütün putlar darmadağın oldu... Ne Kemal Derviş Türkiye’yi kurtardı, ne İsmail Cem Cumhurbaşkanı oldu...
Türkiye, putperest bir toplum olmayı benimsedi maalesef. Hayatın her alanında yeteneğe kapatılan kapılar putlarla örtüldü, insanlar uyutuldu.
Burada Sabetayizm’i bir etnik köken olarak değil bir lobi olarak algılamak daha doğru. Yalçın Küçük’ün de işaret ettiği üzere 1967’ye kadar bu topraklardaki Sabetayizmle, Arap-İsrail Savaşı’ndan sonra aldığı şekil bambaşka...
Türkiye’yle paralel olarak dünyada da Sabetay Sevi ve Sabetayizm hakkında yapılan araştırmalar kapalı kapılar ardında gizlenen bu konunun daha rahat anlaşılmasına sebep oldu. Sabetayizm korkulacak, utanılacak bir şey değildir, Yalçın Küçük’ün de aslında çalışmalarında altını çizdiği budur: Ancak kendi yeteneksizliklerini Sabetayizm’in ardına gizleyenler ve bunun rantını yemeye çalışanlar mücadele edilesidir. Onların yaptığı gerçek Sabetayistlere de ihanettir çünkü.
Putperest toplumların özellikleri devrilen bir tanenin yerine yenisini koymaktaki beceri ve hızlarıdır. Bugün Türkiye’de Sabetayizm meselesi şeffaflaşmıştır artık.
Ama ortaya yeni bir put çıkmış, ne yazık ki düzen de aynı şekilde işlemeye devam etmektedir.
Türkiye’deki insanların taptığı bu yeni putun adı Fethullah Gülen’dir. Gülen ve çevresindeki insanların kontol edemeyeceği kadar çok sayıda insan Cemaat’i ve adını kullanarak bir yerlere gelmeye, rant elde etmeye ve Türkiye’yi kuşatma çabası içindedir. Bunu çok net görebiliyoruz.
Acaba bugünün pek çok Fethullahçısının aslında Sabetayist olmalarının etkisi var mıdır?
Hepimiz kuşatma altındayız ve bir kez daha yeteneğe bütün kapılar kapatılmış durumda.
Mesela medyayı ele alın: Hiçbir becerisi, zekası ve özel yeteneği olmayanlar bir yerlere yerleşiyor bu dönemde. Halıcıdan, dershane hocasından, kapıcınız yapmayacağınız zavallılardan Genel Yayın Yönetmeni oluyor. Birtakım dinci kanallara medyada hiçbir kıdemi, adı bilinmeyen insanlar üst düzey yönetici olarak atanıyor. Kimileri Cemaat’in parasıyla tetikçi gazeteler çıkartıyor. Bunlara büyük paralar veriliyor, Amerika’dan getirtiliyor, özel misyonla evden çıkartılıyor.
Cumhurbaşkanı YÖK’e tartışmalı bir başkan atıyor, sonradan öğreniyoruz ki Fethullahçıymış meğerse.
Altın Portakal’da bile ödül kazanan filmin yönetmeninin karısı Fethullahçı. Tesadüf mü?
Gün geçmiyor ki medyada bir şovmen, bir magazin malzemesi Hocaefendi’nin adını zikretmesin.
Televizyonlarda en çok parayı kazanan, en çok program yapanların yolları bir şekilde Fethullah Gülen’e uzanıveriyor. Birden şirket sahibi oluyorlar, yapımcılık yapıyorlar, milyonlarca dolarla oynuyorlar. Soruşturuyorsunuz, “Fethullahçı” diyorlar.
Futbolda gidip Hocaefendi’nin elini öpen Milli Takımlar teknik direktörü oluyor. Her sene THY’nin New York uçağıyla Hocaefendi’yi ziyaret eden, Cemaat’e parasal yardımda bulunan bir futbolcu sportif hayatındaki tüm istikrarsızlıklara (sakatlık, yedeklik vs.) rağmen rekor transfere Fenerbahçe’ye transfer olabiliyor.
Küçük esnafken büyüyen, dönüşen sermayenin temsilcilerinden olanlar Hocefendi’ye biat edenler. Büyük holdingleri satın alıyorlar, iş sahalarını genişletiyorlar. 10 sene önce adı duyulmayan bir adam bugün teknesinde Cumhurbaşkanı’nı ağırlıyor, Fethullah Gülen’den hayranlıkla bahsediyor.
Her yerde, her alanda, her şekilde kuşatılmış durumdayız. Cemaat’ten olmayanların yaşam şansı bulamayacağı bir Türkiye’ye doğru gidiyoruz.
Bu kuşatmaya boyun mu eğeceğiz, kıracak mıyız?
Tıpkı Sabetayizm tartışmalarında olduğu gibi, önce karanlık bir konu olan Fethullah Gülen Cemaati’nin de kodlarını çözmemiz gerekiyor.
Oray Eğin - Akşam, 13 Ağustos 2008
İşte Taraf’ın para kaynağı
Dünkü yazıma bir not olarak ekleyeyim: Bana saldıranların bir kısmının gerekçesi sadece kıskançlık değil. Yazdıklarımdan rahatsız olan büyük bir kesim var. Bu köşede dile getirdiğim kimi bilgiler onları rahatsız ediyor. Saldırıların yoğun olarak geldiği bir yer Taraf gazetesi ve çevresi. Beni hedefe oturtmalarının altında neyin yattığı ise ortada: İlk günden beri Taraf’ın sermaye yapısının şeffaflığa kavuşması gerektiğini yazıyorum, sahiplerini ve gelir kaynaklarını sorguluyorum.
Ahmet Altan köşesinden bağırıyor, Taraf’ı sorgulayan herkese yönelik “İspat edin” diyor. Taraf’ın Cemaat tarafından beslendiğini, bir misyon uğruna bu gazetenin yaşatıldığını defalarca yazdım. Bazı yazarlar da AlkımYayınevi’nin bankalardan aldığı kredileri yazdı; bu apayrı bir konu.
Ben başka bir açıdan yaklaşıyorum.
“Rüşvetin belgesi olur mu”, ama ben yine de yazayım.
Gelin Taraf gazetesinin sayfalarını inceleyerek bu sermaye yapısı hakkında nasıl biraz düşününce gerçeklerin ortaya döküldüğüne bakalım...
Sizce Taraf gazetesinin entelektüel, kentli, liberal ve şehirli okurları Kanal 7’yi izler mi?
Ya da TV Net diye adını ilk kez duyduğum bir kanalda “Düşüne Taşına” programında ‘Ramazan Medeniyeti’ başlıklı bir tartışmaya ilgi duyar mı?
Taraf’ın kentli okurları BİM mağazalarından alışveriş yapar mı? Buzdolaplarını buralardan aldıkları ürünlerle doldurur mu?
Mesela Taraf okuru parasını faizsiz bankacılığa yatırır mı?
Ya da Ramazan ayı dolayısıyla ‘Kumanya bedeli 60 YTL’yi İnsani Yardım Vakfı’na ve bu vakfın Kuveyt Türk, Albaraka Türk gibi bankalardaki hesaplarına yatırır mı?
Birkaç bin satışı var Taraf’ın. Küçümsemek için söylemiyorum. Nasıl dar bir çevre için çıktığını gösteriyor bu kısıtlı tiraj. Hedef kitlesi son derece sınırlı. Zaten gazetenin yayın çizgisi de fazlasıyla eğitimli ve üst gelir grubuna mensup insanlara hitap ediyor. ‘Kentli ve eğitimli’ okur için çıktığını iddia ediyor Taraf.
Ancak yukarıda bahsettiğim kurumların neredeyse hiçbirinin kitlesiyle örtüşmüyor. Mesela Nişantaşı, Etiler gibi semtlerde BİM mağazası bulamazsınız. Taraf gazetesini çıkartan Ahmet Altan’ın evinin etrafında da.
Ne garip bir reklam planlamasıdır ki BİM gibi bir market, çeşitli İslami bankalar, Cemaat’in kanalları Taraf’a ilan veriyor. Çok ilginç değil mi? Genellikle İslami Basın’a ilan veren yerler buralar. Ama Taraf’ı da katmışlar. Her gün Taraf’ı açınca bu gibi ilanlara rastlamak mümkün. Daha dünkü sayısında bile iki tane vardı.
İslami gazetelerinin gelir kaynaklarını aşağı yukarı biliyoruz. Nasıl desteklendikleri ortada. Bu mecralarda gördüğümüz bir reklam bizi şaşırtmıyor: Kanal 7’nin bir ilanı Vakit’te çıkınca yadırgamıyoruz. Ya da BİM’in, Bank Asya’nın.
Ama tekrar ediyorum: Bu kurumlar Taraf’a da ilan veriyor. Dahası Taraf kendisini İslamcı Basın olarak da adlandırmıyor.
O zaman bu bir anlamda para aktarımının belgesi mi acaba? İslami sermayenin Taraf’a nasıl destek çıktığının, Cemaat’in nasıl para verdiğinin bir anlamda kanıtı mı?
Ahmet Altan diyor ki “Kamu bankalarından bir kuruş para almadık.” Peki şunu soralım: Siz Vakıfbank ilanını hiç BirGün gazetesinde gördünüz mü? Vakıfbank, Cumhuriyet’e de ilan veriyor elbette. Ama Cumhuriyet’e bir kere ilan veriyorsa, Taraf’a 10 kere veriyor.
Mesela İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin sanatsal faaliyetlerinin de reklamları hep Taraf’ta çıkıyor. Sahi, Kadir Topbaş bu ilanları neden Cumhuriyet’e vermiyor? Cumhuriyet okurlarının kültür sanatla ilgilenmediğini mi düşünüyor?
Şaka bir yana, Topbaş’ın bu ilanları neden Taraf’a verdiği belli. Taraf bu sayede Belediye’den de maddi destek görmüş oluyor.
Türk meydasındaki insanlar bu ilişkiyi bilmez mi? İlan akışının nasıl sağlandığını, bunun ne anlama geldiğini anlamazlar mı?
Taraf’ın sahibi de, genel yayın yönetmeni de “Bize nasıl para aktartıldığını söylesinler” diye bas bas bağırıyor. Herhalde hiç kimsenin kamyonlarla onlara un çuvalları içinde para vereceğini düşünmüyor herhalde. Ama bir sayfalık BİM ilanı tam da bunun karşılığı değil midir? Taraf’ın okurlarının ilgisini bile çekmez bu ilan, bir tek müşteri bile kazanamazlar...
Güya bizi bir yayınevinin kitap satarak kazandığı parayla bu gazeteyi çıkarttırabileceğine inandıracaklar. Beşiktaş’ta bir kitapçı dükkanı koskoca bir gazeteyi çıkartabilir mi? Alkım bir kere Ahmet Altan’ın kitabını çok sattırdı, o kadar. Habire bunu önümüze koyuyorlar, başka satan kitap var mı? Alkım Kitapevi’nin geliri Yasemin Çongar’ın uçak parasına yetmez!
Kaldı ki Türkiye’de ne çok yayınevi kuruldu, ne çok kitapevi battı. Hepsi ortada. Yazarların ne kadar kazandığını da gördük bu ayki Forbes’ta. Çok satan kitap yazarlarının bütün mali dökümü dergide var. En çok Orhan Pamuk kazanıyor; onun bile kazancı Taraf’ı çıkartmaya yeterli değil.
Kandırmasınlar Taraf çalışanlarını, işte belgesiyle Taraf’ın gelir kaynakları. Umarım aydınlaşmıştır Başar Bey ve Ahmet Bey. Bunlar görünen aktarımlar, görünmeyenler de zamanla ortaya çıkar.
Taraf bir tane ilanı hak ediyor. O da Alkım Yayınları’nın verdiği yarım sayfalık kitap ilanları... Bilmeyenlere söyleyeyim: Alkım zaten Taraf’ın sahibi...
Oray Eğin - Akşam, 4 Eylül 2008
Ahmet Altan köşesinden bağırıyor, Taraf’ı sorgulayan herkese yönelik “İspat edin” diyor. Taraf’ın Cemaat tarafından beslendiğini, bir misyon uğruna bu gazetenin yaşatıldığını defalarca yazdım. Bazı yazarlar da AlkımYayınevi’nin bankalardan aldığı kredileri yazdı; bu apayrı bir konu.
Ben başka bir açıdan yaklaşıyorum.
“Rüşvetin belgesi olur mu”, ama ben yine de yazayım.
Gelin Taraf gazetesinin sayfalarını inceleyerek bu sermaye yapısı hakkında nasıl biraz düşününce gerçeklerin ortaya döküldüğüne bakalım...
Sizce Taraf gazetesinin entelektüel, kentli, liberal ve şehirli okurları Kanal 7’yi izler mi?
Ya da TV Net diye adını ilk kez duyduğum bir kanalda “Düşüne Taşına” programında ‘Ramazan Medeniyeti’ başlıklı bir tartışmaya ilgi duyar mı?
Taraf’ın kentli okurları BİM mağazalarından alışveriş yapar mı? Buzdolaplarını buralardan aldıkları ürünlerle doldurur mu?
Mesela Taraf okuru parasını faizsiz bankacılığa yatırır mı?
Ya da Ramazan ayı dolayısıyla ‘Kumanya bedeli 60 YTL’yi İnsani Yardım Vakfı’na ve bu vakfın Kuveyt Türk, Albaraka Türk gibi bankalardaki hesaplarına yatırır mı?
Birkaç bin satışı var Taraf’ın. Küçümsemek için söylemiyorum. Nasıl dar bir çevre için çıktığını gösteriyor bu kısıtlı tiraj. Hedef kitlesi son derece sınırlı. Zaten gazetenin yayın çizgisi de fazlasıyla eğitimli ve üst gelir grubuna mensup insanlara hitap ediyor. ‘Kentli ve eğitimli’ okur için çıktığını iddia ediyor Taraf.
Ancak yukarıda bahsettiğim kurumların neredeyse hiçbirinin kitlesiyle örtüşmüyor. Mesela Nişantaşı, Etiler gibi semtlerde BİM mağazası bulamazsınız. Taraf gazetesini çıkartan Ahmet Altan’ın evinin etrafında da.
Ne garip bir reklam planlamasıdır ki BİM gibi bir market, çeşitli İslami bankalar, Cemaat’in kanalları Taraf’a ilan veriyor. Çok ilginç değil mi? Genellikle İslami Basın’a ilan veren yerler buralar. Ama Taraf’ı da katmışlar. Her gün Taraf’ı açınca bu gibi ilanlara rastlamak mümkün. Daha dünkü sayısında bile iki tane vardı.
İslami gazetelerinin gelir kaynaklarını aşağı yukarı biliyoruz. Nasıl desteklendikleri ortada. Bu mecralarda gördüğümüz bir reklam bizi şaşırtmıyor: Kanal 7’nin bir ilanı Vakit’te çıkınca yadırgamıyoruz. Ya da BİM’in, Bank Asya’nın.
Ama tekrar ediyorum: Bu kurumlar Taraf’a da ilan veriyor. Dahası Taraf kendisini İslamcı Basın olarak da adlandırmıyor.
O zaman bu bir anlamda para aktarımının belgesi mi acaba? İslami sermayenin Taraf’a nasıl destek çıktığının, Cemaat’in nasıl para verdiğinin bir anlamda kanıtı mı?
Ahmet Altan diyor ki “Kamu bankalarından bir kuruş para almadık.” Peki şunu soralım: Siz Vakıfbank ilanını hiç BirGün gazetesinde gördünüz mü? Vakıfbank, Cumhuriyet’e de ilan veriyor elbette. Ama Cumhuriyet’e bir kere ilan veriyorsa, Taraf’a 10 kere veriyor.
Mesela İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin sanatsal faaliyetlerinin de reklamları hep Taraf’ta çıkıyor. Sahi, Kadir Topbaş bu ilanları neden Cumhuriyet’e vermiyor? Cumhuriyet okurlarının kültür sanatla ilgilenmediğini mi düşünüyor?
Şaka bir yana, Topbaş’ın bu ilanları neden Taraf’a verdiği belli. Taraf bu sayede Belediye’den de maddi destek görmüş oluyor.
Türk meydasındaki insanlar bu ilişkiyi bilmez mi? İlan akışının nasıl sağlandığını, bunun ne anlama geldiğini anlamazlar mı?
Taraf’ın sahibi de, genel yayın yönetmeni de “Bize nasıl para aktartıldığını söylesinler” diye bas bas bağırıyor. Herhalde hiç kimsenin kamyonlarla onlara un çuvalları içinde para vereceğini düşünmüyor herhalde. Ama bir sayfalık BİM ilanı tam da bunun karşılığı değil midir? Taraf’ın okurlarının ilgisini bile çekmez bu ilan, bir tek müşteri bile kazanamazlar...
Güya bizi bir yayınevinin kitap satarak kazandığı parayla bu gazeteyi çıkarttırabileceğine inandıracaklar. Beşiktaş’ta bir kitapçı dükkanı koskoca bir gazeteyi çıkartabilir mi? Alkım bir kere Ahmet Altan’ın kitabını çok sattırdı, o kadar. Habire bunu önümüze koyuyorlar, başka satan kitap var mı? Alkım Kitapevi’nin geliri Yasemin Çongar’ın uçak parasına yetmez!
Kaldı ki Türkiye’de ne çok yayınevi kuruldu, ne çok kitapevi battı. Hepsi ortada. Yazarların ne kadar kazandığını da gördük bu ayki Forbes’ta. Çok satan kitap yazarlarının bütün mali dökümü dergide var. En çok Orhan Pamuk kazanıyor; onun bile kazancı Taraf’ı çıkartmaya yeterli değil.
Kandırmasınlar Taraf çalışanlarını, işte belgesiyle Taraf’ın gelir kaynakları. Umarım aydınlaşmıştır Başar Bey ve Ahmet Bey. Bunlar görünen aktarımlar, görünmeyenler de zamanla ortaya çıkar.
Taraf bir tane ilanı hak ediyor. O da Alkım Yayınları’nın verdiği yarım sayfalık kitap ilanları... Bilmeyenlere söyleyeyim: Alkım zaten Taraf’ın sahibi...
Oray Eğin - Akşam, 4 Eylül 2008
07 Eylül 2008
Deniz Feneri az! Okyanus Feneri lazım bunlara...
Yüzyılın tokadı...
Deniz Feneri.
Bakıyorum yazılıp çizilenlere...
Hep aynı benzetmeler yapılıyor:
"Dindar insanlarımızı kandırarak..."
"Temiz duyguları kandırarak..."
"Hassas yürekleri kandırarak..."
"Vicdanlı insanlarımızı kandırarak..."
"Saf Anadolu insanını kandırarak..."
*
Yok öyle!
*
Kendinizi kandırmayın...
Saf maf değil, o para kaptıranlar.
*
Bu dünyada her türlü katakulliye rıza gösterip, öbür dünyayı makbuz karşılığı satın almaya kalkan... Kaç euroysa ödeyip, cennette tapu kapmaya çalışan Şark kurnazı onlar.
*
Üzülmeyin sakın.
*
Gariban şehit çocuklarının yırtık pırtık çoraplarla gezdiği bir ülkede, Mehmetçik Vakfı dururken, Tanzanya’daki yoksullara iftar vermeye çalışıyorsa "vicdan sahibi" Anadolu insanı...
Bırakın dolandırsınlar kardeşim!
*
Sevaptır.
Yılmaz Özdil - Hürriyet, 7 Eylül 2008
Deniz Feneri.
Bakıyorum yazılıp çizilenlere...
Hep aynı benzetmeler yapılıyor:
"Dindar insanlarımızı kandırarak..."
"Temiz duyguları kandırarak..."
"Hassas yürekleri kandırarak..."
"Vicdanlı insanlarımızı kandırarak..."
"Saf Anadolu insanını kandırarak..."
*
Yok öyle!
*
Kendinizi kandırmayın...
Saf maf değil, o para kaptıranlar.
*
Bu dünyada her türlü katakulliye rıza gösterip, öbür dünyayı makbuz karşılığı satın almaya kalkan... Kaç euroysa ödeyip, cennette tapu kapmaya çalışan Şark kurnazı onlar.
*
Üzülmeyin sakın.
*
Gariban şehit çocuklarının yırtık pırtık çoraplarla gezdiği bir ülkede, Mehmetçik Vakfı dururken, Tanzanya’daki yoksullara iftar vermeye çalışıyorsa "vicdan sahibi" Anadolu insanı...
Bırakın dolandırsınlar kardeşim!
*
Sevaptır.
Yılmaz Özdil - Hürriyet, 7 Eylül 2008
04 Eylül 2008
Kadere Bak!
Bundan 15 yıl önce.. 1993 yılında.. Demirel Hükümeti’nin Ermenistan politikası konusunda verilen gensoru sırasında Refah Partisi adına Abdullah Gül söz alıyor... Bakınız zabıtlara göre, neler söylüyor:
“Hükümet, bu politikasıyla, geleceğimizi gerçekten ipotek altına almıştır ve öyle ipotek altına almıştır ki, Ermenistan Cumhurbaşkanı Cumhurbaşkanının cenaze merasimine katılma cesaretini göstermiştir.
HALİL ORHAN ERGÜDER (İstanbul) Beynelmilel protokol o..
ABDULLAH GÜL (Devamla) ...Sizin nasıl bir uzlaşmacı olduğunuzu, Türkiye’nin menfaatleri söz konusu olduğunda, sizin şahin gibi davranmayacağınızı bildiği için, yüzünüzün ne kadar yumuşak olduğunu bildiği için cesaret bulmuş ve Türkiye’ye gelmiştir.
Siz bana bir ülke gösterin ki, kardeşleriniz savaş halinde olacak, kardeşleriniz katledilecek ve onlar katledilirken, ‘Bunun müsebbibi Türkiye’dir’ diye demeçler verecek; o kardeşlerimiz katledilirken, ‘Avrupa’nın haritaları bellidir, yerine oturmuştur; fakat Ortadoğu’nun, Asya’nın haritaları nihai şeklini almamıştır’ diye açıklamalar yapacak; Kars’ın, Ermenistan toprağı olduğunu iddia edecek, bütün bunlardan sonra o adam Türkiye’ye gelecek ve siz de elini sıkacaksınız!..”
Evet.. Sayın Gül 15 yıl önce Ermenistan’dan Cumhurbaşkanı’nın değil maç, cenaze için bile Türkiye’ye gelmesini eleştirmiş... Arada değişen bir şey olmadı... Şimdi onun elini sıkmaya Ermenistan’a gidiyor...
Melih Aşık - Milliyet, 4 Ağustos 2008
“Hükümet, bu politikasıyla, geleceğimizi gerçekten ipotek altına almıştır ve öyle ipotek altına almıştır ki, Ermenistan Cumhurbaşkanı Cumhurbaşkanının cenaze merasimine katılma cesaretini göstermiştir.
HALİL ORHAN ERGÜDER (İstanbul) Beynelmilel protokol o..
ABDULLAH GÜL (Devamla) ...Sizin nasıl bir uzlaşmacı olduğunuzu, Türkiye’nin menfaatleri söz konusu olduğunda, sizin şahin gibi davranmayacağınızı bildiği için, yüzünüzün ne kadar yumuşak olduğunu bildiği için cesaret bulmuş ve Türkiye’ye gelmiştir.
Siz bana bir ülke gösterin ki, kardeşleriniz savaş halinde olacak, kardeşleriniz katledilecek ve onlar katledilirken, ‘Bunun müsebbibi Türkiye’dir’ diye demeçler verecek; o kardeşlerimiz katledilirken, ‘Avrupa’nın haritaları bellidir, yerine oturmuştur; fakat Ortadoğu’nun, Asya’nın haritaları nihai şeklini almamıştır’ diye açıklamalar yapacak; Kars’ın, Ermenistan toprağı olduğunu iddia edecek, bütün bunlardan sonra o adam Türkiye’ye gelecek ve siz de elini sıkacaksınız!..”
Evet.. Sayın Gül 15 yıl önce Ermenistan’dan Cumhurbaşkanı’nın değil maç, cenaze için bile Türkiye’ye gelmesini eleştirmiş... Arada değişen bir şey olmadı... Şimdi onun elini sıkmaya Ermenistan’a gidiyor...
Melih Aşık - Milliyet, 4 Ağustos 2008
01 Eylül 2008
Bu iki gazeteye dikkat
Ergenekon davasıyla ilgili bugünlerde yabancı basında da sık sık haberler, yorumlar çıkıyor. Geçenlerde bu yazılardan birini okurken düşündüm; bu gazeteciler nereden besleniyor, haber kaynakları nedir. Elbette bazılarının temsilcisi var. Ama her zaman için birincil kaynak o ülkenin basınıdır. Bir yabancı ajans, Türkiye hakkında haber yapmak için bu ülkenin gazetelerini, dergilerini takip eder. Zannediliyor ki yabancı gazeteciler de bunu yapıyor. Sandığınız gibi değil. Zaten pek çoğu Türkçe bilmiyor. Doğal olarak da Türkçe yayınlardan bilgi alamıyorlar.
Bu noktada İngilizce yayımlanan Türk gazetelerine rağbet ediyorlar. Türkiye’de şu anda sadece iki tane İngilizce gazete var. Doğan Grubu’nun sahibi olduğu Turkish Daily News ve Zaman gazetesinin çıkardığı Today’s Zaman.
Today’s Zaman’ın yayın çizgisi belli. Zaman’dan, Cemaat’in dikte ettirdiğinden farkı yok. Ergenekon’a ve AKP’ye bakışları belli. Bir anlamda yandaş İngilizce gazete... Zaten başyazarları da Fehmi Koru.
Yabancılar kuşkusuz bunu biliyordur. Gazeteyi de o büyüteçten, neye hizmet ettiğini bilerek takip ediyorlardır. Bazılarının mutlaka belli bir rezervi vardır Today’s Zaman’a karşı.
Ama “bağımsız” ve yandaş olmayan haberleri almak isteyenler için yegane kaynak Turkish Daily News. TDN’in herhangi bir Cemaat bağı yok, zaten Aydın Doğan’ın gazetesi. Yayın çizgisinin de bu yüzden merkezde olması beklenir: Tarafsız, objektif ve mesafeli.
Ancak işin garip tarafı, Turkish Daily News herhangi bir Doğan gazetesi gibi değil. Hürriyet’ten de, Milliyet’ten de çok farklı bir eğilimde.
Peki yabancılara yönelik tek tarafsız kaynak olması beklenen bu gazetenin yayın çizgisini kimler belirliyor?
Gelin künyeye bakalım.
TDN’in tepesinde Nuri Çolakoğlu’nun adı geçiyor. Ama o yayına karışmayacak kadar başka işlerle meşgul, zaten titri de CEO.
Gazetenin “executive editor” unvanı ise Eyüp Can Sağlık’a verilmiş. Yani bütün yayın çizgisinden sorumlu, editoryal kadronun en tepesindeki insan.
Eyüp Can, aynı zamanda Doğan Grubu’nun Referans gazetesini çıkartıyor. Ama bir görevi daha var: Grubun Cemaat’le ilişkilerden sorumlu üyesi.
Referans’a transfer edilmeden önce Zaman gazetesinde çalışıyordu, Amerika’da yetiştirildi ve Zaman’ın yenilenme sürecinin mimarlarından oldu.
Eyüp Can’ın da siyasi görüşü ve Ergenekon’a bakışı belli. Zaten bu konularda yazdığı yazılar ortada.
Turkish Daily News’deki Cemaat eğilimi Eyüp Can’la sınırlı değil. Gazetenin yorum sayfasını hazırlayan, yani dışarıdan gelen makaleleri takip eden ve Türk basınından seçkilerden sorumlu ismi de Mustafa Akyol.
Doğan Grubu üst düzeyinden Taha Akyol’un oğlu olan Mustafa Akyol bu görevinin yanı sıra AKP’nin yayın organı Star gazetenin de köşe yazarı. Zaman zaman dış basına AKP yanlısı yazılar da yazıyor. Zaten bunlar o kadar maharetlidir ki hiçbir zaman tek bir görevleri olmaz, tek bir grupta çalışmazlar, koltuklarının altında birden fazla karpuz taşırlar.
Ayrıca Mustafa Akyol’un da Cemaatçi olduğu bilinir. Eskiden Adnan Hoca’cıydı, şimdi Fethullah Gülen’e daha yakın. Hocaefendi’nin Amerika’da kalabilmek için alması gereken Green Card başvurusunda referans gösterdiği isimlerden biri.
Yabancılara sunulan basın seçkisi ve dışarıdan alınan makaleler Akyol’un süzgecinden geçiyor. Bu yüzden de TDN’in yorum sayfasında da genellikle Akyol’un kişisel görüşüne yakın yazılar basılıyor: AKP’ye yakın, Ergenekon’a yandaş medyanınkine benzer tavır alan türden...
Düşünün, Türkiye’yi takip etmek isteyen dünyanın önde gelen isimlerine nasıl yanlı bir haber servisi yapılıyor.
Nasıl ilginç bir operasyon değil mi?
Yabancı basında TSK aleyhinde, Kemalizm’e karşı, AKP’yi öven, İkinci Cumhuriyet’i göklere çıkaran haberler-yorumlar çıkınca herkes şaşırıyordu. Artık hiç kimse şaşırmaz zannediyorum: Operasyon bu kadar gözümüzün içine baka baka yapılıyor.
Kimileri “İngilizce gazete canım, ne kadar satıyor ki” diye küçümserken, dünyanın Türkiye’ye bakışını bu tirajı düşük gazetelerin belirlediğini bilmiyor.
Not: Eskiden Hürriyet ve Milliyet gazetelerinin İnternet sitesinde İngilizce haber özetleri vardı, Turkish Daily News bünyeye katılınca “Artık yabancı gazetemiz var, onun tirajını düşürmeyelim” diye vazgeçildi. Doğrusu bu fikri de kimin ortaya attığını merak ediyorum.
Oray Eğin - Akşam, 1 Eylül 2008
Bu noktada İngilizce yayımlanan Türk gazetelerine rağbet ediyorlar. Türkiye’de şu anda sadece iki tane İngilizce gazete var. Doğan Grubu’nun sahibi olduğu Turkish Daily News ve Zaman gazetesinin çıkardığı Today’s Zaman.
Today’s Zaman’ın yayın çizgisi belli. Zaman’dan, Cemaat’in dikte ettirdiğinden farkı yok. Ergenekon’a ve AKP’ye bakışları belli. Bir anlamda yandaş İngilizce gazete... Zaten başyazarları da Fehmi Koru.
Yabancılar kuşkusuz bunu biliyordur. Gazeteyi de o büyüteçten, neye hizmet ettiğini bilerek takip ediyorlardır. Bazılarının mutlaka belli bir rezervi vardır Today’s Zaman’a karşı.
Ama “bağımsız” ve yandaş olmayan haberleri almak isteyenler için yegane kaynak Turkish Daily News. TDN’in herhangi bir Cemaat bağı yok, zaten Aydın Doğan’ın gazetesi. Yayın çizgisinin de bu yüzden merkezde olması beklenir: Tarafsız, objektif ve mesafeli.
Ancak işin garip tarafı, Turkish Daily News herhangi bir Doğan gazetesi gibi değil. Hürriyet’ten de, Milliyet’ten de çok farklı bir eğilimde.
Peki yabancılara yönelik tek tarafsız kaynak olması beklenen bu gazetenin yayın çizgisini kimler belirliyor?
Gelin künyeye bakalım.
TDN’in tepesinde Nuri Çolakoğlu’nun adı geçiyor. Ama o yayına karışmayacak kadar başka işlerle meşgul, zaten titri de CEO.
Gazetenin “executive editor” unvanı ise Eyüp Can Sağlık’a verilmiş. Yani bütün yayın çizgisinden sorumlu, editoryal kadronun en tepesindeki insan.
Eyüp Can, aynı zamanda Doğan Grubu’nun Referans gazetesini çıkartıyor. Ama bir görevi daha var: Grubun Cemaat’le ilişkilerden sorumlu üyesi.
Referans’a transfer edilmeden önce Zaman gazetesinde çalışıyordu, Amerika’da yetiştirildi ve Zaman’ın yenilenme sürecinin mimarlarından oldu.
Eyüp Can’ın da siyasi görüşü ve Ergenekon’a bakışı belli. Zaten bu konularda yazdığı yazılar ortada.
Turkish Daily News’deki Cemaat eğilimi Eyüp Can’la sınırlı değil. Gazetenin yorum sayfasını hazırlayan, yani dışarıdan gelen makaleleri takip eden ve Türk basınından seçkilerden sorumlu ismi de Mustafa Akyol.
Doğan Grubu üst düzeyinden Taha Akyol’un oğlu olan Mustafa Akyol bu görevinin yanı sıra AKP’nin yayın organı Star gazetenin de köşe yazarı. Zaman zaman dış basına AKP yanlısı yazılar da yazıyor. Zaten bunlar o kadar maharetlidir ki hiçbir zaman tek bir görevleri olmaz, tek bir grupta çalışmazlar, koltuklarının altında birden fazla karpuz taşırlar.
Ayrıca Mustafa Akyol’un da Cemaatçi olduğu bilinir. Eskiden Adnan Hoca’cıydı, şimdi Fethullah Gülen’e daha yakın. Hocaefendi’nin Amerika’da kalabilmek için alması gereken Green Card başvurusunda referans gösterdiği isimlerden biri.
Yabancılara sunulan basın seçkisi ve dışarıdan alınan makaleler Akyol’un süzgecinden geçiyor. Bu yüzden de TDN’in yorum sayfasında da genellikle Akyol’un kişisel görüşüne yakın yazılar basılıyor: AKP’ye yakın, Ergenekon’a yandaş medyanınkine benzer tavır alan türden...
Düşünün, Türkiye’yi takip etmek isteyen dünyanın önde gelen isimlerine nasıl yanlı bir haber servisi yapılıyor.
Nasıl ilginç bir operasyon değil mi?
Yabancı basında TSK aleyhinde, Kemalizm’e karşı, AKP’yi öven, İkinci Cumhuriyet’i göklere çıkaran haberler-yorumlar çıkınca herkes şaşırıyordu. Artık hiç kimse şaşırmaz zannediyorum: Operasyon bu kadar gözümüzün içine baka baka yapılıyor.
Kimileri “İngilizce gazete canım, ne kadar satıyor ki” diye küçümserken, dünyanın Türkiye’ye bakışını bu tirajı düşük gazetelerin belirlediğini bilmiyor.
Not: Eskiden Hürriyet ve Milliyet gazetelerinin İnternet sitesinde İngilizce haber özetleri vardı, Turkish Daily News bünyeye katılınca “Artık yabancı gazetemiz var, onun tirajını düşürmeyelim” diye vazgeçildi. Doğrusu bu fikri de kimin ortaya attığını merak ediyorum.
Oray Eğin - Akşam, 1 Eylül 2008
31 Ağustos 2008
86 Yıllık Turhan Selçuk Şimdi Oldu Turhan Çömez!
AKP medyası, Ergenekon belgelerinin verdiği ilhamla, 86 yıllık Turhan Selçuk’u Turhan Çömez yaptı!
Bu kadarı da olmaz demeyin, oldu…
Ergenekon, sadece bütün karanlık olayları çözmekle kalmıyor, yeni olaylar-ilişkiler üretiyor, insanların kimliklerini tümüyle değiştirebiliyor. Henüz küresel bilim, bu aşamaya gelemedi ama, Ergenekon medyası geldi. Dün Star gazetesinin birinci sayfasının yarısından fazlası İlhan Abi’ye ayrılmıştı. İki sütun da bizim payımıza düşmüş! Habere göre, İlhan Abi, Mustafa Balbay’la konuşurken şöyle bir tümce kullanıyor:
“Az önce Turhan telefon etti, bu partiyi kapatmazlarsa felaket olur dedi…”
İlhan Selçuk, Cumhuriyet’in başyazarı, Yayın Kurulu Başkanı. Mustafa Balbay da Ankara Temsilcisi… Günlük konuları konuşmalarından, değerlendirmelerinden daha doğal bir şey olamaz. Böyle bir konuşma iddianameye konuyor, geçelim…
İlhan Abi’nin Turhan dediği kişi, kardeşi Turhan Selçuk…
Telefon görüşmelerimizde zaman zaman Turhan Selçuk’un da adı geçer, onun günlük karikatürlerinden söz açılır.
Turhan-İlhan Selçuk kardeşlerin arasındaki imrenilecek ilişkiyi, karşılıklı bağlılığı sadece Cumhuriyet’in içindekiler değil, biraz mürekkep yalamış herkes bilir.
***
Haberi okuduktan sonra İlhan Abi’yi aradım:
- Abi Star’ı okudunuz mu?
“Hayır okumadım… Yine ne var?”
- Abi Turhan Selçuk’u Turhan Çömez yapmışlar…
“Yaparlar abi…”
- Abi aramızdaki telefon konuşmasını yayımlamışlar. Siz az önce Turhan telefon etti, diyorsunuz… Onun Turhan Çömez olduğunu yazmışlar…
“Yazarlar abi…”
- İlhan Abi, bu da oldu…
“Olur abi…”
Telefon görüşmemiz bu akışla devam etti… İlhan Abi artık hiçbir şeye şaşırmıyor!
Olup bitene gülüyor ama, bütün bunların çok basit bir kurgu olmadığını düşünüyor.
İlhan Abi’nin telefonda sözünü ettiği kişi Turhan Selçuk’tu ama, ola ki diye sordum:
- Abi siz hiç Turhan Çömez’le konuştunuz mu?
Çömez, yıllarca Başbakan’ın özel kalem müdürlüğünü yapmış, Balıkesir’den milletvekili seçilmiş, sonra da AKP muhalifi olmuş bir kişi. Konuşabilirdi de, ama hiç konuşmamış…
***
Yalanın bu kadarına ne denebilir?
Yalanın daniskası desek, az gelir! Ergenekon olayının bütünü içinde bulunduğu iddia edilen kimi kirli işlerin ortaya çıkmasını biz de istiyoruz. Ama, olay artık temiz devlet yaratma kaygısından çıktı. Temiz kalmış herkesi kirletme girişimine dönüştü.
Bu medya faşizmine, hukukun da işlemediğini görüyoruz.
Olay “çamur at izi kalsın”ı da geçti:
Çamura at, orada kalsın…
Bu medya kampanyasına AKP kuyrukçularıyla kimi idraksiz solcular dışında kimse de inanmıyor ama, ısrarla sürdürüyorlar.
12 Eylül döneminde 3 kişi bir araya gelirse, gizli örgüt kurmaktan yargılanıyordu.
Bugün, iki kişi bir araya gelip üçüncü bir kişiye selam yollarsa, hemen medya mahkemesinde yargılanıyor ve terörist ilan ediliyor!
Tam Aziz Nesin’lik bir olaylar zinciri ile karşı karşıyayız…
Bizim de aklımıza bir dizi kara mizah anlatımı geliyor ama, zamana yayalım…
Son sözümüz Turhan Selçuk için…
Mesleğinin ilk yılları dahil hiç çömez olmamıştı…
Yaptılar…
Çok kötü bir karikatür!
Mustafa Balbay - Cumhuriyet, 31 Ağustos 2008
Bu kadarı da olmaz demeyin, oldu…
Ergenekon, sadece bütün karanlık olayları çözmekle kalmıyor, yeni olaylar-ilişkiler üretiyor, insanların kimliklerini tümüyle değiştirebiliyor. Henüz küresel bilim, bu aşamaya gelemedi ama, Ergenekon medyası geldi. Dün Star gazetesinin birinci sayfasının yarısından fazlası İlhan Abi’ye ayrılmıştı. İki sütun da bizim payımıza düşmüş! Habere göre, İlhan Abi, Mustafa Balbay’la konuşurken şöyle bir tümce kullanıyor:
“Az önce Turhan telefon etti, bu partiyi kapatmazlarsa felaket olur dedi…”
İlhan Selçuk, Cumhuriyet’in başyazarı, Yayın Kurulu Başkanı. Mustafa Balbay da Ankara Temsilcisi… Günlük konuları konuşmalarından, değerlendirmelerinden daha doğal bir şey olamaz. Böyle bir konuşma iddianameye konuyor, geçelim…
İlhan Abi’nin Turhan dediği kişi, kardeşi Turhan Selçuk…
Telefon görüşmelerimizde zaman zaman Turhan Selçuk’un da adı geçer, onun günlük karikatürlerinden söz açılır.
Turhan-İlhan Selçuk kardeşlerin arasındaki imrenilecek ilişkiyi, karşılıklı bağlılığı sadece Cumhuriyet’in içindekiler değil, biraz mürekkep yalamış herkes bilir.
***
Haberi okuduktan sonra İlhan Abi’yi aradım:
- Abi Star’ı okudunuz mu?
“Hayır okumadım… Yine ne var?”
- Abi Turhan Selçuk’u Turhan Çömez yapmışlar…
“Yaparlar abi…”
- Abi aramızdaki telefon konuşmasını yayımlamışlar. Siz az önce Turhan telefon etti, diyorsunuz… Onun Turhan Çömez olduğunu yazmışlar…
“Yazarlar abi…”
- İlhan Abi, bu da oldu…
“Olur abi…”
Telefon görüşmemiz bu akışla devam etti… İlhan Abi artık hiçbir şeye şaşırmıyor!
Olup bitene gülüyor ama, bütün bunların çok basit bir kurgu olmadığını düşünüyor.
İlhan Abi’nin telefonda sözünü ettiği kişi Turhan Selçuk’tu ama, ola ki diye sordum:
- Abi siz hiç Turhan Çömez’le konuştunuz mu?
Çömez, yıllarca Başbakan’ın özel kalem müdürlüğünü yapmış, Balıkesir’den milletvekili seçilmiş, sonra da AKP muhalifi olmuş bir kişi. Konuşabilirdi de, ama hiç konuşmamış…
***
Yalanın bu kadarına ne denebilir?
Yalanın daniskası desek, az gelir! Ergenekon olayının bütünü içinde bulunduğu iddia edilen kimi kirli işlerin ortaya çıkmasını biz de istiyoruz. Ama, olay artık temiz devlet yaratma kaygısından çıktı. Temiz kalmış herkesi kirletme girişimine dönüştü.
Bu medya faşizmine, hukukun da işlemediğini görüyoruz.
Olay “çamur at izi kalsın”ı da geçti:
Çamura at, orada kalsın…
Bu medya kampanyasına AKP kuyrukçularıyla kimi idraksiz solcular dışında kimse de inanmıyor ama, ısrarla sürdürüyorlar.
12 Eylül döneminde 3 kişi bir araya gelirse, gizli örgüt kurmaktan yargılanıyordu.
Bugün, iki kişi bir araya gelip üçüncü bir kişiye selam yollarsa, hemen medya mahkemesinde yargılanıyor ve terörist ilan ediliyor!
Tam Aziz Nesin’lik bir olaylar zinciri ile karşı karşıyayız…
Bizim de aklımıza bir dizi kara mizah anlatımı geliyor ama, zamana yayalım…
Son sözümüz Turhan Selçuk için…
Mesleğinin ilk yılları dahil hiç çömez olmamıştı…
Yaptılar…
Çok kötü bir karikatür!
Mustafa Balbay - Cumhuriyet, 31 Ağustos 2008
22 Ağustos 2008
Rap Rap Rap!… Durmak Yok, Yola Devam!
İstanbul Erenköy’deki Galip Paşa Camii’nde televizyon kameralarının gözükmediği ilginç bir cenaze töreni. Cemaat, caminin küçük avlusunu ancak dolduruyordu. Avluda en ünlü sima şüphesiz Nilüfer Bayar Gürsoy’du. Kocası, Demokrat Parti dönemi milletvekillerinden Ahmet İhsan Gürsoy’u kaybetmişti. Nilüfer Hanım kısacık kesilmiş kızıl renkli saçlarıyla, çok hoş giyimi ve vakur tutumu ile başsağlığı dileklerini kabul ediyordu. Başı şöyle emaneten bile örtülü değildi! Cenaze törenlerinde bazı kadınların başları üzerine ‘derbeder’ bir biçimde attıkları “saygı eşarbı” bile takmamıştı!
Törendeki kadınların da genellikle başı açıktı! İlginç olan, avluda tek bir türbanlının bile olmamasıydı! AKP de yoktu orada. Gözlere İsmet Sezgin takılıyordu!
Galip Paşa’yı dolduranların hepsi Cumhuriyet’in, Atatürk’ün çocuklarıydı... Hemen hiçbirinin ne AKP’li köktendinci ideolojiyle, ne Arap ürünü türbanla ne de dayatılan, ancak Kuran’da olmayan siyasal İslamcı yorumlarla ilişkisi vardı! Ama şüphesiz, bu kadro, 1950’lerden sonra devraldıkları ülke yönetiminde Atatürk devrimlerini ilerletememiş, dolayısıyla demokrasiyi bütün kurum ve kuruluşlarıyla kuramamış, ekonomiyi sürekli dışa bağımlı kılmıştı...
Ve, bu başarısızlıkları nedeniyle de AKP ideolojisini besleyip büyütmüşlerdi! Sonunda iktidarı AKP’ye devrettiler!
AKP’nin Demokrat Parti ve türevlerinin devamı olduğu doğru değildir. Ne siyasi anlayış, ne kadro, ne politika, ne yönetim... Seçimlerde kullandıkları “Menderes-Özal-Erdoğan” imajının, Galip Paşa Camii’nde zerre kadar yankısı yoktu!
AKP, bugünkü politikalarıyla, Cumhuriyet tarihinin en gerici, en bağnaz, en dinci oluşumudur! Bu kısa tarih, en büyük talanların yapıldığı olağanüstü bir dönem olarak anılacaktır!
***
AKP’yi biraz frenleyecek olan ise, giderek daha iyi ortaya çıkıyor ki, karşılaşacağı hukuki, sosyal, ekonomik, politik zorluklar, sorunlar ve daha ötesidir!
Bu nedenle, hemen her alanda AKP’ye karşı en geniş muhalefeti inşa etmek tek çaredir! Ergenekon hava cıvadır! Oradan geriye sadece gerçekten demokrasi düşmanı, çeteciliğini Atatürk ardına saklanarak gerçekleştiren bir avuç kriminal tip kalacaktır! Buradan beklenen genel amaç ise AKP karşısında oluşacak geniş muhalefeti, gerçek demokrasi ve özgürlük cephesini engellemeye yöneliktir!
Bugün AKP izinde kuyruk sallayan solcu eskisi liberallere, CHP Milletvekili Osman Çoşkunoğlu’nun anlattığı bir olguyu ithaf etmek gerekir:
Çoşkunoğlu ABD’de üniversitede hocalık yaptığı dönemde, aynı kürsüde kendisinden daha solda bir İranlı akademisyen ile arkadaştır. Solcular Humeyni ile birlikte Şah’a karşı gösteriler yapıyor. Şah devrilir! İranlı akademisyen, Prof. Çoşkunoğlu’na gelir ve “Bizimkiler İran’da iktidara geldi, beni bir süre idare et, derslerime gir, İran’a gidip geleceğim” der. Çoşkunoğlu, bir daha İranlı arkadaşından haber alamaz...
***
AKP, engelleri bir bir aşarak, her kurumda, kesin ve tek ses iktidarını adım adım kuruyor.. Arkasında dosyaları olan Cumhururbaşkanı Gül, suçdaşı Erbakan’ı affediyor! Ve üniversite rektörlüklerine bir bir adamlarını getiriyor! Rektörler, Gül ve AKP adına pasta kesiyor! Ne arsızlık! Bir rektör de “Biz ülkede devleti yönetiyoruz, hızaya gelirsiniz ya da kötek yersiniz” gibi, ne tür bir diktatörlüğe doğru gittiğimizin işaretini veriyor! Üniversite her türlü baskıya direnmelidir!
Erdoğan, koltuğa ilk oturduğunda “Ne demek, buraya atama yapamayacak mıyız yani” dediği ve özerklik kavramı ile tanıştığı TÜBİTAK’ı, 6 yılın sonunda tek parti yönetiminin kurumu yapmayı gerçekleştiriyor!
Adamlar, özerklikten nefret ediyor! Özerk kurumlara karşı tavırları bile, nasıl bir dikta ve baskı yönetimi anlayışına sahip olduklarının göstergesidir!
AKP engelleri aşarak yürüyor: Durmak yok, yola devam! Başka ne kaldı? Sıradaki gelsin!
Rap rap rap!...
Orhan Bursalı - Cumhuriyet, 21 Ağustos 2008
Törendeki kadınların da genellikle başı açıktı! İlginç olan, avluda tek bir türbanlının bile olmamasıydı! AKP de yoktu orada. Gözlere İsmet Sezgin takılıyordu!
Galip Paşa’yı dolduranların hepsi Cumhuriyet’in, Atatürk’ün çocuklarıydı... Hemen hiçbirinin ne AKP’li köktendinci ideolojiyle, ne Arap ürünü türbanla ne de dayatılan, ancak Kuran’da olmayan siyasal İslamcı yorumlarla ilişkisi vardı! Ama şüphesiz, bu kadro, 1950’lerden sonra devraldıkları ülke yönetiminde Atatürk devrimlerini ilerletememiş, dolayısıyla demokrasiyi bütün kurum ve kuruluşlarıyla kuramamış, ekonomiyi sürekli dışa bağımlı kılmıştı...
Ve, bu başarısızlıkları nedeniyle de AKP ideolojisini besleyip büyütmüşlerdi! Sonunda iktidarı AKP’ye devrettiler!
AKP’nin Demokrat Parti ve türevlerinin devamı olduğu doğru değildir. Ne siyasi anlayış, ne kadro, ne politika, ne yönetim... Seçimlerde kullandıkları “Menderes-Özal-Erdoğan” imajının, Galip Paşa Camii’nde zerre kadar yankısı yoktu!
AKP, bugünkü politikalarıyla, Cumhuriyet tarihinin en gerici, en bağnaz, en dinci oluşumudur! Bu kısa tarih, en büyük talanların yapıldığı olağanüstü bir dönem olarak anılacaktır!
***
AKP’yi biraz frenleyecek olan ise, giderek daha iyi ortaya çıkıyor ki, karşılaşacağı hukuki, sosyal, ekonomik, politik zorluklar, sorunlar ve daha ötesidir!
Bu nedenle, hemen her alanda AKP’ye karşı en geniş muhalefeti inşa etmek tek çaredir! Ergenekon hava cıvadır! Oradan geriye sadece gerçekten demokrasi düşmanı, çeteciliğini Atatürk ardına saklanarak gerçekleştiren bir avuç kriminal tip kalacaktır! Buradan beklenen genel amaç ise AKP karşısında oluşacak geniş muhalefeti, gerçek demokrasi ve özgürlük cephesini engellemeye yöneliktir!
Bugün AKP izinde kuyruk sallayan solcu eskisi liberallere, CHP Milletvekili Osman Çoşkunoğlu’nun anlattığı bir olguyu ithaf etmek gerekir:
Çoşkunoğlu ABD’de üniversitede hocalık yaptığı dönemde, aynı kürsüde kendisinden daha solda bir İranlı akademisyen ile arkadaştır. Solcular Humeyni ile birlikte Şah’a karşı gösteriler yapıyor. Şah devrilir! İranlı akademisyen, Prof. Çoşkunoğlu’na gelir ve “Bizimkiler İran’da iktidara geldi, beni bir süre idare et, derslerime gir, İran’a gidip geleceğim” der. Çoşkunoğlu, bir daha İranlı arkadaşından haber alamaz...
***
AKP, engelleri bir bir aşarak, her kurumda, kesin ve tek ses iktidarını adım adım kuruyor.. Arkasında dosyaları olan Cumhururbaşkanı Gül, suçdaşı Erbakan’ı affediyor! Ve üniversite rektörlüklerine bir bir adamlarını getiriyor! Rektörler, Gül ve AKP adına pasta kesiyor! Ne arsızlık! Bir rektör de “Biz ülkede devleti yönetiyoruz, hızaya gelirsiniz ya da kötek yersiniz” gibi, ne tür bir diktatörlüğe doğru gittiğimizin işaretini veriyor! Üniversite her türlü baskıya direnmelidir!
Erdoğan, koltuğa ilk oturduğunda “Ne demek, buraya atama yapamayacak mıyız yani” dediği ve özerklik kavramı ile tanıştığı TÜBİTAK’ı, 6 yılın sonunda tek parti yönetiminin kurumu yapmayı gerçekleştiriyor!
Adamlar, özerklikten nefret ediyor! Özerk kurumlara karşı tavırları bile, nasıl bir dikta ve baskı yönetimi anlayışına sahip olduklarının göstergesidir!
AKP engelleri aşarak yürüyor: Durmak yok, yola devam! Başka ne kaldı? Sıradaki gelsin!
Rap rap rap!...
Orhan Bursalı - Cumhuriyet, 21 Ağustos 2008
19 Ağustos 2008
Bay Fuller’in Marifetleri!
Türkiye'nin başına gelenleri Gazeteci Yılmaz Polat’ın "CIA'nın muteber adamı" kitabından öğrenmeyi sürdürelim. Graham Fuller nam muhteremi okuyorduk!.. Bu bey, USA'ya, CIA merkezine dönmüştü ve...
"Fuller, çalışmalarını Müslüman ülkeleri laik sisteme dönüştürerek değil, Türkiye'yi Ilımlı İslam'a çevirip model yapma üzerine yoğunlaştırdı!.."
Ne zaman?.. 1990'lı yılların başında raporunu sunduğunu okuyup bu zamanı tahmin edebiliriz...
Fuller'in "Türkiye'deki İslamcı Akımlar" raporu Türkiye'nin İslami düşünce ve eğilimleri konusunda daha esnek olabileceğini savunuyordu. Proje, AB temelleri üzerine inşa edilecekti; ama Türkiye'nin önünde üyelik için ciddi engeller vardı. Özellikle yaratılan bu sorunların özünde, kemikleşmiş Kemalizm'in yattığı iddia ediliyordu. Fuller, Atatürk İlkeleri arasında yer alan devletçiliğin, bugün, geniş anlamıyla, Türkiye'nin gelişmesinin önünde en büyük engel oluşturduğunu yazdı. TC Anayasası'nın ilk cümlesi olan "Türk Devleti ebedidir" sözünün, Orwell dilini anımsatan daha eski bir dönemi çağrıştırdığını savunuyor, şöyle diyordu: "Liberal olmayan bir düzen, Türkiye'nin demokratik değişimini engellemekte, İslamcılık ve Kürtler gibi iki ana sorunun çözümü de zorlaştırmaktadır. Birincisi din meselesidir. Türkiye laik bir devlet olarak ülkedeki tek ve aynı zamanda en büyük İslamcı partiyi yasaklamaya devam ediyordu. Türkiye laik sistemi sürdürmelidir; ancak bu sistem kilise ve devletin ayrıldığı gibi gerçek laiklik olmalı. Fransız tepeden inmeci anlayışında ve Türkiye'de de olduğu gibi, devletin, din üzerinde kesin bir kontrol uyguladığı bir sistem olmamalı. Türkiye'nin ikinci büyük bir krizi de Kürt sorunu. Homojen bir ulus kurma kaygısı içinde, Kemalist devlet, Türkler dışında hiçbir kimliği tanımamak üzerine inşa edilmiştir.
Fuller'e göre Kemalizm olarak adlandırılan devlet doktrini, sorunun çözmediği gibi, Türkiye'ye çok pahalıya mal oluyordu. Fuller, bir yandan da fikirlerini eyleme dönüştürmek için yakın çalışma arkadaşlarıyla hedef belirliyordu. Türkiye'deki İslamla ilgili fikirleri, Fuller'i, İslamcıların vazgeçilmez konuşmacıları arasına soktu. Sık sık İstanbul'a çağrılıyordu. Fuller de çağrıları yanıtsız bırakmadı; Saidi Nursi konferanslarında boy gösterdi. En gözde konuşmacılar arasına girmeyi başardı. CIA'cı aynı zamanda Amerika’daki Ilımlı İslamcı yanlarını kendi kafasına göre örgütlüyordu. Fuller'in çalışma arkadaşları arasında Türkiye'de doğup büyüyen Washington'a CIA bağlantılı Henry Barkey de vardı; İstanbul'dan Washington'a gelmiş ve Fuller'in asistanı oluvermişti. Barkey artık Fuller'in güvendiği, ona en yakın kişilerden biriydi.
Graham Fuller, Türkiye'nin sorununun Atatürkçülük'ten kaynaklandığı konusunda ısrarcıydı. Üç ayda bir yayınlanan National Interest'de "Atatürk ve Sonrası" başlıklı bir makale yazdı; Atatürk'ün düşüncelerinin yeniden yorumlanmasına ihtiyaç olduğunu savundu. Fuller'in görüşleri, Türkiye'de İkinci Cumhuriyetçi olduğunu söyleyen bir grup eski komünist, yeni dinci yazar aydın-akademisyen tarafından çabucak benimsenip desteklendi. Bu destek raslantısal değildi. Kapalı kapılar ardında Ilımlı İslam tezi, Kürtçülüğü de içine alarak ağını planlı biçimde örüyordu..."
Polat, Fuller'in bir başka "arkadaşını" daha bize şöyle tanıtıyor:
"Pentagon için hazırlanan 80 sayfalık raporun mimarlarından biri de Profesör Sabri Sayarı. Profesör Sayarı, İstanbul'da Boğaziçi Üniversitesi'nde, Washington'da Georgetown Üniversitesi'nde öğretim üyeliği; RAND'de araştırmacılık ve Washington'da Heath Lowry'den sonra Türk Araştırmaları Enstitüsü'nde başkanlık yaptı. Daha sonra Washington'dan ayrılıp İstanbul'a, Sabancı Üniversitesi’ne geldi...”
Bu kitabı okuyunuz, daha neler var neler!!
Behiç Kılıç
Kaynak: İlk-Kurşun
"Fuller, çalışmalarını Müslüman ülkeleri laik sisteme dönüştürerek değil, Türkiye'yi Ilımlı İslam'a çevirip model yapma üzerine yoğunlaştırdı!.."
Ne zaman?.. 1990'lı yılların başında raporunu sunduğunu okuyup bu zamanı tahmin edebiliriz...
Fuller'in "Türkiye'deki İslamcı Akımlar" raporu Türkiye'nin İslami düşünce ve eğilimleri konusunda daha esnek olabileceğini savunuyordu. Proje, AB temelleri üzerine inşa edilecekti; ama Türkiye'nin önünde üyelik için ciddi engeller vardı. Özellikle yaratılan bu sorunların özünde, kemikleşmiş Kemalizm'in yattığı iddia ediliyordu. Fuller, Atatürk İlkeleri arasında yer alan devletçiliğin, bugün, geniş anlamıyla, Türkiye'nin gelişmesinin önünde en büyük engel oluşturduğunu yazdı. TC Anayasası'nın ilk cümlesi olan "Türk Devleti ebedidir" sözünün, Orwell dilini anımsatan daha eski bir dönemi çağrıştırdığını savunuyor, şöyle diyordu: "Liberal olmayan bir düzen, Türkiye'nin demokratik değişimini engellemekte, İslamcılık ve Kürtler gibi iki ana sorunun çözümü de zorlaştırmaktadır. Birincisi din meselesidir. Türkiye laik bir devlet olarak ülkedeki tek ve aynı zamanda en büyük İslamcı partiyi yasaklamaya devam ediyordu. Türkiye laik sistemi sürdürmelidir; ancak bu sistem kilise ve devletin ayrıldığı gibi gerçek laiklik olmalı. Fransız tepeden inmeci anlayışında ve Türkiye'de de olduğu gibi, devletin, din üzerinde kesin bir kontrol uyguladığı bir sistem olmamalı. Türkiye'nin ikinci büyük bir krizi de Kürt sorunu. Homojen bir ulus kurma kaygısı içinde, Kemalist devlet, Türkler dışında hiçbir kimliği tanımamak üzerine inşa edilmiştir.
Fuller'e göre Kemalizm olarak adlandırılan devlet doktrini, sorunun çözmediği gibi, Türkiye'ye çok pahalıya mal oluyordu. Fuller, bir yandan da fikirlerini eyleme dönüştürmek için yakın çalışma arkadaşlarıyla hedef belirliyordu. Türkiye'deki İslamla ilgili fikirleri, Fuller'i, İslamcıların vazgeçilmez konuşmacıları arasına soktu. Sık sık İstanbul'a çağrılıyordu. Fuller de çağrıları yanıtsız bırakmadı; Saidi Nursi konferanslarında boy gösterdi. En gözde konuşmacılar arasına girmeyi başardı. CIA'cı aynı zamanda Amerika’daki Ilımlı İslamcı yanlarını kendi kafasına göre örgütlüyordu. Fuller'in çalışma arkadaşları arasında Türkiye'de doğup büyüyen Washington'a CIA bağlantılı Henry Barkey de vardı; İstanbul'dan Washington'a gelmiş ve Fuller'in asistanı oluvermişti. Barkey artık Fuller'in güvendiği, ona en yakın kişilerden biriydi.
Graham Fuller, Türkiye'nin sorununun Atatürkçülük'ten kaynaklandığı konusunda ısrarcıydı. Üç ayda bir yayınlanan National Interest'de "Atatürk ve Sonrası" başlıklı bir makale yazdı; Atatürk'ün düşüncelerinin yeniden yorumlanmasına ihtiyaç olduğunu savundu. Fuller'in görüşleri, Türkiye'de İkinci Cumhuriyetçi olduğunu söyleyen bir grup eski komünist, yeni dinci yazar aydın-akademisyen tarafından çabucak benimsenip desteklendi. Bu destek raslantısal değildi. Kapalı kapılar ardında Ilımlı İslam tezi, Kürtçülüğü de içine alarak ağını planlı biçimde örüyordu..."
Polat, Fuller'in bir başka "arkadaşını" daha bize şöyle tanıtıyor:
"Pentagon için hazırlanan 80 sayfalık raporun mimarlarından biri de Profesör Sabri Sayarı. Profesör Sayarı, İstanbul'da Boğaziçi Üniversitesi'nde, Washington'da Georgetown Üniversitesi'nde öğretim üyeliği; RAND'de araştırmacılık ve Washington'da Heath Lowry'den sonra Türk Araştırmaları Enstitüsü'nde başkanlık yaptı. Daha sonra Washington'dan ayrılıp İstanbul'a, Sabancı Üniversitesi’ne geldi...”
Bu kitabı okuyunuz, daha neler var neler!!
Behiç Kılıç
Kaynak: İlk-Kurşun
Yılmaz Polat’ın Kitabı
Gazeteci Yılmaz Polat, 28 yıldır Washington’da, Türk-ABD ilişkilerini izliyor... Polat bu süre içerisinde hem mesleğini, hem kendisini korumayı bildi; söz konusu ilişkiler nedeniyle ruhunu Pentagon’a kiralamadı... Bu yüzden köşeyi dönemedi, ceberutların muteber adamı olarak ülkesi aleyhine kurulan oyunlarda rol almadı, yurtsever bir onurlu kişi olmayı seçti...
Kitap yazıyor...
Yazdığı kitaplarda da, doğruları yansıtıyor... Son kitabı "CIA’nın Muteber Adamı" Ulus Dağı Yayınları tarafından basılıp piyasaya sürüldü. Mutlaka okumalısınız. Ben, lafı uzatmadan kitaptan bazı bölümleri sunacağım.
Polat, kitabında ABD derininin bir "Çalışma dosyasını" şöyle tanıtıyor...
"Siyahla karalanmış sayfalarda, ad verilmeden "16 No'lu ülke" olarak tanıtılan bir ülke vardı. "16 No'lu ülke", Türkiye idi..."
Şimdi bu "16 nolu ülke" ile ilgili olarak, 1992 yılında CIA'nın hazırladığı bir Kürt raporunda "En Muhtemel Senaryo" bölümünden satırlara bakalım...
"Türkiye'deki, Irak'taki ve daha az bir düzeyde de İran'daki Kürtler'in, merkezi hükümetlerden daha çok özerklik ve siyasal olarak tanınma isteklerini sürdürmelerini bekliyoruz. Ancak onlar her üç durumda, özellikle kendi ulusal davaları çerçevesinde hareket edeceklerdir. Zamanla ortak çıkarılan, genişledikçe ve birbirlerine bağımlılıkları artıkça, işbirliği yapmaları da daha önemli bir hale gelebilir. Ancak kısa dönemde bunun yapılmasını önemli gerginlikler ve rekabetler olduğunu görüyoruz. Bütün bunlara bakarak, Iraklı Kürtler daha güçlü bir durumda olacaktır. Çekiç Güç'ün varlığı sürdükçe, Bagdat'ta güçlü bir merkezi hükümet kurulsa bile, Kürtler kendi kurdukları yeni kurumları ve oldu bittiye getirdikleri otonomiyi korumayı başaracaklardır."
Rapor tarihi, doksanların başı ve gelinen noktaya dikkat ediniz...
Yılmaz Polat, kitabında, ABD gizli servisi adına Türkiye'de oyun kuran muhteremin adını da veriyor: Graham Fuller. Bakınız bu Bay Fuller kimmiş?..
"Yirmi yıl CIA Ortadoğu bölge sorumlusu oldu. 1964-67 arası Türkiye'deki CIA şefi oldu, ülkesine dönünce CIA'nın Ulusal İstihbarat Kurulu Başkan Yardımcılığı'na kadar yükseldi. Türkiye'ye ilgisi hiçbir zaman azalmadı. Ekmeğini Türkiye'deki Müslümanlıkla oynayarak kazandı. Başının üzeri keldi, yan taraftan uzattığı saçları ve uzun sakalıyla ajanlığını gizlemeye ve kendisine bir entelektüel görünümü vermeye çalıştı. Sakallı hali, Türkiye'deki aşırı dincilerin de hoşuna gitti; Kürt ve İslam uzmanı oldu. Türk-Kürt-İslam sentezini birleştirip Türkiye'nin jeopolitik yapısını irdeledi. CIA'dan emekli olduktan sonra da bağlantısını kesmedi. Merkezi Kaliforniya'da olan Rand Corporation adlı araştırma kurumunda bölge uzmanı olarak çalışmaya başladı ve kendisi iyice Türkiye'deki İslam'a verdi. Yazdığı raporlar, tarikatlar için umut ışığı, Türkiye'de şeriat rejimini görmek isteyenler için yol haritası oldu..."
Bundan sonraki satırlar sizlere "pek tanıdık" gelecektir!..
"Graham Fuller, 1920'lerde Türkiye'nin ayakta kalma mücadelesi sırasında Atatürk'ün tarihsel rolüne çok büyük saygı duyduğunu; ancak George Washington, Nehru, Lenin ve Gandi gibi liderlerin bile sonsuza kadar yaşayabilecek bir ürün vermediğini ve zaman içinde belleklerden silinebileceklerini söylüyordu. Fuller'e göre İncil ve Kur’an kalıcıydı. Liderler ölüyor; önce bedenleri, zaman içinde de düşünceleri yok oluyordu. Oysa Kur’an ve İncil yaşıyordu.
Geçmişteki radikal laiklik politikaları döneminde İslam'ın yaşamımızdan nasıl dışlanacağı adeta bir fikri sabit haline gelmişti. Bence bu, bugün daha az lazım olan bir tepki.
Fuller’in sözleri, soğuk savaş sonrası CIA'nın dikkatlerini Türkiye'ye çevireceğinin önemli işaretiydi. Belli ki yeni çalışmalar, İslam ve Kürtçülük ağırlıklı olacaktı.
Fuller'in iddiasına göre, Türkiye'nin sorunu Atatürkçülük'ten kaynaklanıyordu..."
Kitaba yarın devam edeceğim...
Behiç Kılıç
Kaynak: İlk-Kurşun
Kitap yazıyor...
Yazdığı kitaplarda da, doğruları yansıtıyor... Son kitabı "CIA’nın Muteber Adamı" Ulus Dağı Yayınları tarafından basılıp piyasaya sürüldü. Mutlaka okumalısınız. Ben, lafı uzatmadan kitaptan bazı bölümleri sunacağım.
Polat, kitabında ABD derininin bir "Çalışma dosyasını" şöyle tanıtıyor...
"Siyahla karalanmış sayfalarda, ad verilmeden "16 No'lu ülke" olarak tanıtılan bir ülke vardı. "16 No'lu ülke", Türkiye idi..."
Şimdi bu "16 nolu ülke" ile ilgili olarak, 1992 yılında CIA'nın hazırladığı bir Kürt raporunda "En Muhtemel Senaryo" bölümünden satırlara bakalım...
"Türkiye'deki, Irak'taki ve daha az bir düzeyde de İran'daki Kürtler'in, merkezi hükümetlerden daha çok özerklik ve siyasal olarak tanınma isteklerini sürdürmelerini bekliyoruz. Ancak onlar her üç durumda, özellikle kendi ulusal davaları çerçevesinde hareket edeceklerdir. Zamanla ortak çıkarılan, genişledikçe ve birbirlerine bağımlılıkları artıkça, işbirliği yapmaları da daha önemli bir hale gelebilir. Ancak kısa dönemde bunun yapılmasını önemli gerginlikler ve rekabetler olduğunu görüyoruz. Bütün bunlara bakarak, Iraklı Kürtler daha güçlü bir durumda olacaktır. Çekiç Güç'ün varlığı sürdükçe, Bagdat'ta güçlü bir merkezi hükümet kurulsa bile, Kürtler kendi kurdukları yeni kurumları ve oldu bittiye getirdikleri otonomiyi korumayı başaracaklardır."
Rapor tarihi, doksanların başı ve gelinen noktaya dikkat ediniz...
Yılmaz Polat, kitabında, ABD gizli servisi adına Türkiye'de oyun kuran muhteremin adını da veriyor: Graham Fuller. Bakınız bu Bay Fuller kimmiş?..
"Yirmi yıl CIA Ortadoğu bölge sorumlusu oldu. 1964-67 arası Türkiye'deki CIA şefi oldu, ülkesine dönünce CIA'nın Ulusal İstihbarat Kurulu Başkan Yardımcılığı'na kadar yükseldi. Türkiye'ye ilgisi hiçbir zaman azalmadı. Ekmeğini Türkiye'deki Müslümanlıkla oynayarak kazandı. Başının üzeri keldi, yan taraftan uzattığı saçları ve uzun sakalıyla ajanlığını gizlemeye ve kendisine bir entelektüel görünümü vermeye çalıştı. Sakallı hali, Türkiye'deki aşırı dincilerin de hoşuna gitti; Kürt ve İslam uzmanı oldu. Türk-Kürt-İslam sentezini birleştirip Türkiye'nin jeopolitik yapısını irdeledi. CIA'dan emekli olduktan sonra da bağlantısını kesmedi. Merkezi Kaliforniya'da olan Rand Corporation adlı araştırma kurumunda bölge uzmanı olarak çalışmaya başladı ve kendisi iyice Türkiye'deki İslam'a verdi. Yazdığı raporlar, tarikatlar için umut ışığı, Türkiye'de şeriat rejimini görmek isteyenler için yol haritası oldu..."
Bundan sonraki satırlar sizlere "pek tanıdık" gelecektir!..
"Graham Fuller, 1920'lerde Türkiye'nin ayakta kalma mücadelesi sırasında Atatürk'ün tarihsel rolüne çok büyük saygı duyduğunu; ancak George Washington, Nehru, Lenin ve Gandi gibi liderlerin bile sonsuza kadar yaşayabilecek bir ürün vermediğini ve zaman içinde belleklerden silinebileceklerini söylüyordu. Fuller'e göre İncil ve Kur’an kalıcıydı. Liderler ölüyor; önce bedenleri, zaman içinde de düşünceleri yok oluyordu. Oysa Kur’an ve İncil yaşıyordu.
Geçmişteki radikal laiklik politikaları döneminde İslam'ın yaşamımızdan nasıl dışlanacağı adeta bir fikri sabit haline gelmişti. Bence bu, bugün daha az lazım olan bir tepki.
Fuller’in sözleri, soğuk savaş sonrası CIA'nın dikkatlerini Türkiye'ye çevireceğinin önemli işaretiydi. Belli ki yeni çalışmalar, İslam ve Kürtçülük ağırlıklı olacaktı.
Fuller'in iddiasına göre, Türkiye'nin sorunu Atatürkçülük'ten kaynaklanıyordu..."
Kitaba yarın devam edeceğim...
Behiç Kılıç
Kaynak: İlk-Kurşun
13 Ağustos 2008
15 Ağustos 'Zafer Bayramı'ymış!
Emine Ayna şehitlerimizin kemiklerini sızlattı!
DTP Lice İlçe Örgütü'nün düzenlediği “Hakla dayanışma” etkinliği PKK'nın gövde gösterisine dönüştürülmek istendi. Bölücü terör örgütü PKK'nın ilk silahlı eylemini gerçekleştirdiği tarih olan 15 Ağustos'un kutlandığı etkinlikte DTP Eşbaşkanı Emine Ayna ilginç sözler sarf etti.
ANF'nin haberine göre, DTP Lice İlçe Örgütü'nün düzenlediği etkinliğe, DTP Eşbaşkanı Emine Ayna, DTP milletvekili Gülten Kışanak, DTP Diyarbakır İl Başkanı Necdet Atalay, Lice Belediye Başkanı Şeyhmus Bayhan, Lice Belediyesi eski Başkanı Zeynel Bağır ve DTP İlçe Başkanı Niyazi Erdoğan katıldı.
“Yaşasın 15 Ağustos”, “PKK halktır halk burada” sloganları ile başlayan toplantının açılış konuşmasını yapan DTP Lice İlçe Başkanı Niyazi Erdoğan, katılımcıların '15 Ağustos'unu kutladı ve hain saldırı ile saldırıyı düzenleyeneleri övdü.
"Kürt özgürlük harekatı kendisine dayatılan inkar ve imhaya karşı kurşun sıkarak var oluşunu gün yüzüne çıkarttı. 15 Ağustos yaratıcılarını şahsınızda selamlıyorum." diye konuşan Erdoğan terör saldırısına 'demokrasi mücadelesi' diye tanımladı.
Erdoğan'ın ardından söz alan Emine Ayna ise 15 Ağustos 1984'te Eruh ve Şemdinli'de gerçekleştirilen hain eylemleri överek, "15 Ağustos Zafer Bayramı'nız kutlu olsun." dedi!
Ayna’nın konuşması sırasında katılımcıların sık sık “Yaşasın 15 Ağustos”, “Gerilla vuruyor Kürdistan’ı kuruyor” şeklinde sloganlar atması dikkat çekti. DTP Eşbaşkanı Ayna ayrıca terör sorununun bitmesi için bölücü örgüt PKK'nın muhatap alınmasını istedi.
Kaynak: Milliyet
DTP Lice İlçe Örgütü'nün düzenlediği “Hakla dayanışma” etkinliği PKK'nın gövde gösterisine dönüştürülmek istendi. Bölücü terör örgütü PKK'nın ilk silahlı eylemini gerçekleştirdiği tarih olan 15 Ağustos'un kutlandığı etkinlikte DTP Eşbaşkanı Emine Ayna ilginç sözler sarf etti.
ANF'nin haberine göre, DTP Lice İlçe Örgütü'nün düzenlediği etkinliğe, DTP Eşbaşkanı Emine Ayna, DTP milletvekili Gülten Kışanak, DTP Diyarbakır İl Başkanı Necdet Atalay, Lice Belediye Başkanı Şeyhmus Bayhan, Lice Belediyesi eski Başkanı Zeynel Bağır ve DTP İlçe Başkanı Niyazi Erdoğan katıldı.
“Yaşasın 15 Ağustos”, “PKK halktır halk burada” sloganları ile başlayan toplantının açılış konuşmasını yapan DTP Lice İlçe Başkanı Niyazi Erdoğan, katılımcıların '15 Ağustos'unu kutladı ve hain saldırı ile saldırıyı düzenleyeneleri övdü.
"Kürt özgürlük harekatı kendisine dayatılan inkar ve imhaya karşı kurşun sıkarak var oluşunu gün yüzüne çıkarttı. 15 Ağustos yaratıcılarını şahsınızda selamlıyorum." diye konuşan Erdoğan terör saldırısına 'demokrasi mücadelesi' diye tanımladı.
Erdoğan'ın ardından söz alan Emine Ayna ise 15 Ağustos 1984'te Eruh ve Şemdinli'de gerçekleştirilen hain eylemleri överek, "15 Ağustos Zafer Bayramı'nız kutlu olsun." dedi!
Ayna’nın konuşması sırasında katılımcıların sık sık “Yaşasın 15 Ağustos”, “Gerilla vuruyor Kürdistan’ı kuruyor” şeklinde sloganlar atması dikkat çekti. DTP Eşbaşkanı Ayna ayrıca terör sorununun bitmesi için bölücü örgüt PKK'nın muhatap alınmasını istedi.
Kaynak: Milliyet
12 Ağustos 2008
ABD, Rusya Çin ve biz...
Gürcistan’a askeri yardım vermek, Şota’ya forma vermeye benzemez... Rusya mangalında Amerikan maşasına kömür taşımak da, varoşa kömür taşımaya benzemez.*
Türkiye’nin başındakiler, Türkiye’nin başını büyük belaya soktu.
Ama bunu yarın yazarız...
*
Şota demişken, hazır...
Spor yazalım bugün.
*
Pekin Olimpiyatı başladı.
5 tane maskotu var.
Beibei.
Jingjing.
Huanhuan.
Yingying.
Nini.
Sevimli çizgi kahramanlar...
Dünya çocuklarının ilgisini çekebilmek için üretildiler. Biri balık, biri panda, biri antilop, biri kırlangıç, biri de alev... Hem 5 kıtayı sembolize ediyorlar, hem olimpiyat ateşini, hem Çin’in en meşhur 4 hayvanını, hem de doğa sevgisi, oyun, dostluk, neşe, iyimserlik gibi kavramları.
*
Çocuklar kolay ezberlesin, akılda kalsın diye, aynı hecenin iki kez tekrar edilmesinden oluşuyor isimleri... Bu isimlerin hecelerini tek tek, yan yana dizdiğinde şu cümle çıkıyor:
"Bei Jing Huan Ying Ni..."
Yani?
"Pekin’e hoş geldiniz..."
*
Çok hoş di mi?
*
Bilimde, teknolojide, eğitimde, sanatta, sporda, kalkınmada dünyaya tur bindiren Çin’in, çocuklarına sunduğu toplam sembol işte bu: "Yaratıcı zeká."
*
Bush oradaydı.
Putin oradaydı.
Aliyev oradaydı.
Bizimki Bitlis’teydi.
*
Geçti kara tahtanın önüne.
Aldı tebeşiri.
Çocuklarımızın geleceği için...
Milli eğitimin sembollerini yazdı:
Oku.
Düşün.
Uygula.
Neticelendir.
*
Baş harflerini yan yana diziyorsun:
ODUN!
Yılmaz Özdil - Hürriyet, 12 Ağustos 2008
Her Büyük Olay Ona Bağlanıyor
Geçen haftanın en önemli iddialarından biri AKP’nin kapatılmama kararını açıklayan Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç’ın yaptığı görüşmelerdi. Önce Çukurambar’da Kılıç’ın olduğu iddia edildi, yalanlandı. Ardından gelen bir başka iddia ise ortada kaldı: Karardan tam bir hafta önce Kılıç, yanına korumalarını da alarak Fehmi Koru’yu ziyarete gitmiş.
Ne var bunda, denebilecek kadar basit bir şey değil. Çünkü Fehmi Koru sadece bir gazeteci değil, adeta bir hükümet temsilcisi. Gazeteci olarak da Kılıç’ın görüşmesi etik değil elbette. Ama Koru’nun fazladan özelliği kapatılması görüşülecek partinin basındaki propaganda bakanı gibi gönüllü davranan bir figür oluşu. Kılıç gibi kritik koltukta oturan birinin dostluğu ya da ilişkisi olsa bile normal olmayan bir dönemde Koru’yla görüşmesi manidar yorumlanır elbette.
İddia önce odatv.com olmak üzere çeşitli yerlerde patladı, ancak ne Anayasa Mahkemesi’nden ne de Yeni Şafak yazarının ofisinden bir yalanlama geldi.
Koru, “Kulis” köşesinde kendisiyle ilgili başka birtakım iddialar yanıt verirken nedense bu buluşmaya hiç değinmedi. Mesela Çukurambar buluşmasında kendisinin olmadığını açıklamış köşesinde. Ama Kılıç’la görüşüp görüşmediğine dair bir şey yok.
Üzerinden de yaklaşık bir hafta geçti, o zaman doğru mu varsayacağız?
Fehmi Koru bugünlerde önce iddia atıp, sonra yalanlama alan gazetecilerden çok dertli. Halbuki kendisi bütün bir meslek hayatını “kulis haberciliğine” ayırmıştır ve bilir ki kurumlar ve kişiler işlerine gelmeyince hemen yalanlama yayınlar. Bu ortaya atılan iddianın çürütüldüğü anlamına gelmez. Pek çok yalanlanan haber sonradan doğru çıkmıştır.
Belki şimdi bu buluşma iddiası da yalanlanır, önemli değil.
Benim takıldığım başka bir nokta var: Neden son dönemde kritik, tartışmalı, hatta şaibeli birtakım haberlerin ucu hep dönüp dolaşıp Fehmi Koru’ya uzanıyor? Ateş olmayan yerden duman çıkmaz diye düşünmek doğru mu, emin değilim. Yine de bir şekilde her büyük olay ona bağlanıyor.
Fişleme sanatının en önde gelen icracısı olduğu için belki de. İşin kötüsü o her ne kadar kendi adını temize çıkarmaya çalışıp olaylarla bağı olmadığını kanıtlamak için uğraşsa da, gelişmeler hep aleyhine çalışıyor. Ve biraz daha işin içine dalıyor. İlhan Selçuk’u jurnallediği gün Selçuk’un gözaltına alınmasının tesadüf olduğuna kimseyi inandıramıyor mesela.
Ya da Washinton’da Abdullah Gül’ü Gülen’in onursal başkanı olduğu Rumi Forum’a program dışı bir ziyarette bulunması için ikna etmeye çalıştığı konuşuluyor... Doğru ya da değil, fark etmez, önemli olan bir şekilde bu isimlerle hep onun adı yan yana.
Şimdi de Çukurambar buluşmasında, Kılıç’la görüşmede isminin geçmesi komplo mu, tesadüf mü?
Bence hiçbiri değil. Benim anladığım Fehmi Koru bu iktidar oyununu o kadar çok sevdi ki reklamını yapmaktan da geri duramıyor. Sanırım biraz fazla konuşuyor ve kendi gücü hakkında böbürlenmeyi seviyor.
Daha evvel Ergenekon kapsamında kimlerin gözaltına alınacağını önceden kendi odasında gururla anlatmıştı.
Sanırım bir şekilde kendini her şeyi önceden bilir göstermekten hoşlanıyor. Güç teşhirciliği yapmaktan da. Büyük olaylara bağlanmak, adının oralarda anılmasını istiyor. Belki de bunu gazeteciliği için katma değer olarak görüyor, kim bilir.
Yıllarca marjinal basında, marjinal gazetecilik yapıp bugün iktidara gelince yaşanan bir travma olabilir. Sanki Özal, Demirel gazetecileri gizliden gizliye kıskanılmış, ‘Bir gün onlar gibi olacağım’ diye vakit beklenmiş. İşte o gün geldi: Akrabası devletin üst makamına geçti. Ancak ne Barlas ne Donat ne de Bila bu kadar mesafeyi kaçırmamıştı doğrusu.
Bir kere hiçbiri yakın oldukları liderlerle akraba değildi. Cumhurbaşkanı’nın bir akrabası olan Fehmi Koru karardan bir hafta önce Haşim Kılıç’la buluşursa bu elbette tartışılacaktır. Elbette şaibeli bir buluşmadır bu. Yine AKP’nin propagandasını yapan bir köşe yazarı olarak Koru’nun yazdığı gün yazdığı isim gözaltına alınıyorsa burada da tartışma ve şaibe aramak yerli yerindedir.
Kılıç’ın ikinci Taha vakası
Haşim Kılıç’ın karardan önce görüştüğü isimlerle ilgili spekülasyonlara bir yenisi daha eklendi. İlk defa açıklıyorum. Konuşulanlara göre kararın açıklanmasından tam üç gün önce Doğan Grubu’nun AKP işlerinden sorumlu üyesi gazeteci-yazar Taha Akyol’la buluşmuş. Miliyet’te yazan ve CNN Türk’ü yöneten Akyol, AKP’ye yakın bir gazeteci. Bu buluşma da en az Koru’yla buluşma iddiası kadar şoke edici. Ve tabii her türlü tartışmaya açık.
İşin tuhafı bir de CNN Türk koridorlarında, Taha Akyol’un karar açıklanmadan önce bilirkişi edasıyla “AKP kapatılmayacak, sadece para cezası alacak” demişliği de var. Kapalı kapılar ardında söylenen bu sözler Akyol’un siyasi projeksiyon becerisi mi, yoksa istihbarat mı? İşte bu da çok ilginç bir soru.
Tabii bir de işin Haşim Kılıç yönü var. Kendisi de kimsenin yapamadığını yaptı, ülkenin en yüce yargı organına, hepimizin garantimiz diye gördüğümüz bir kuruma inancımızı sarsmayı başardı.
Oray Eğin - Akşam, 12 Ağustos 2008
Ne var bunda, denebilecek kadar basit bir şey değil. Çünkü Fehmi Koru sadece bir gazeteci değil, adeta bir hükümet temsilcisi. Gazeteci olarak da Kılıç’ın görüşmesi etik değil elbette. Ama Koru’nun fazladan özelliği kapatılması görüşülecek partinin basındaki propaganda bakanı gibi gönüllü davranan bir figür oluşu. Kılıç gibi kritik koltukta oturan birinin dostluğu ya da ilişkisi olsa bile normal olmayan bir dönemde Koru’yla görüşmesi manidar yorumlanır elbette.
İddia önce odatv.com olmak üzere çeşitli yerlerde patladı, ancak ne Anayasa Mahkemesi’nden ne de Yeni Şafak yazarının ofisinden bir yalanlama geldi.
Koru, “Kulis” köşesinde kendisiyle ilgili başka birtakım iddialar yanıt verirken nedense bu buluşmaya hiç değinmedi. Mesela Çukurambar buluşmasında kendisinin olmadığını açıklamış köşesinde. Ama Kılıç’la görüşüp görüşmediğine dair bir şey yok.
Üzerinden de yaklaşık bir hafta geçti, o zaman doğru mu varsayacağız?
Fehmi Koru bugünlerde önce iddia atıp, sonra yalanlama alan gazetecilerden çok dertli. Halbuki kendisi bütün bir meslek hayatını “kulis haberciliğine” ayırmıştır ve bilir ki kurumlar ve kişiler işlerine gelmeyince hemen yalanlama yayınlar. Bu ortaya atılan iddianın çürütüldüğü anlamına gelmez. Pek çok yalanlanan haber sonradan doğru çıkmıştır.
Belki şimdi bu buluşma iddiası da yalanlanır, önemli değil.
Benim takıldığım başka bir nokta var: Neden son dönemde kritik, tartışmalı, hatta şaibeli birtakım haberlerin ucu hep dönüp dolaşıp Fehmi Koru’ya uzanıyor? Ateş olmayan yerden duman çıkmaz diye düşünmek doğru mu, emin değilim. Yine de bir şekilde her büyük olay ona bağlanıyor.
Fişleme sanatının en önde gelen icracısı olduğu için belki de. İşin kötüsü o her ne kadar kendi adını temize çıkarmaya çalışıp olaylarla bağı olmadığını kanıtlamak için uğraşsa da, gelişmeler hep aleyhine çalışıyor. Ve biraz daha işin içine dalıyor. İlhan Selçuk’u jurnallediği gün Selçuk’un gözaltına alınmasının tesadüf olduğuna kimseyi inandıramıyor mesela.
Ya da Washinton’da Abdullah Gül’ü Gülen’in onursal başkanı olduğu Rumi Forum’a program dışı bir ziyarette bulunması için ikna etmeye çalıştığı konuşuluyor... Doğru ya da değil, fark etmez, önemli olan bir şekilde bu isimlerle hep onun adı yan yana.
Şimdi de Çukurambar buluşmasında, Kılıç’la görüşmede isminin geçmesi komplo mu, tesadüf mü?
Bence hiçbiri değil. Benim anladığım Fehmi Koru bu iktidar oyununu o kadar çok sevdi ki reklamını yapmaktan da geri duramıyor. Sanırım biraz fazla konuşuyor ve kendi gücü hakkında böbürlenmeyi seviyor.
Daha evvel Ergenekon kapsamında kimlerin gözaltına alınacağını önceden kendi odasında gururla anlatmıştı.
Sanırım bir şekilde kendini her şeyi önceden bilir göstermekten hoşlanıyor. Güç teşhirciliği yapmaktan da. Büyük olaylara bağlanmak, adının oralarda anılmasını istiyor. Belki de bunu gazeteciliği için katma değer olarak görüyor, kim bilir.
Yıllarca marjinal basında, marjinal gazetecilik yapıp bugün iktidara gelince yaşanan bir travma olabilir. Sanki Özal, Demirel gazetecileri gizliden gizliye kıskanılmış, ‘Bir gün onlar gibi olacağım’ diye vakit beklenmiş. İşte o gün geldi: Akrabası devletin üst makamına geçti. Ancak ne Barlas ne Donat ne de Bila bu kadar mesafeyi kaçırmamıştı doğrusu.
Bir kere hiçbiri yakın oldukları liderlerle akraba değildi. Cumhurbaşkanı’nın bir akrabası olan Fehmi Koru karardan bir hafta önce Haşim Kılıç’la buluşursa bu elbette tartışılacaktır. Elbette şaibeli bir buluşmadır bu. Yine AKP’nin propagandasını yapan bir köşe yazarı olarak Koru’nun yazdığı gün yazdığı isim gözaltına alınıyorsa burada da tartışma ve şaibe aramak yerli yerindedir.
Kılıç’ın ikinci Taha vakası
Haşim Kılıç’ın karardan önce görüştüğü isimlerle ilgili spekülasyonlara bir yenisi daha eklendi. İlk defa açıklıyorum. Konuşulanlara göre kararın açıklanmasından tam üç gün önce Doğan Grubu’nun AKP işlerinden sorumlu üyesi gazeteci-yazar Taha Akyol’la buluşmuş. Miliyet’te yazan ve CNN Türk’ü yöneten Akyol, AKP’ye yakın bir gazeteci. Bu buluşma da en az Koru’yla buluşma iddiası kadar şoke edici. Ve tabii her türlü tartışmaya açık.
İşin tuhafı bir de CNN Türk koridorlarında, Taha Akyol’un karar açıklanmadan önce bilirkişi edasıyla “AKP kapatılmayacak, sadece para cezası alacak” demişliği de var. Kapalı kapılar ardında söylenen bu sözler Akyol’un siyasi projeksiyon becerisi mi, yoksa istihbarat mı? İşte bu da çok ilginç bir soru.
Tabii bir de işin Haşim Kılıç yönü var. Kendisi de kimsenin yapamadığını yaptı, ülkenin en yüce yargı organına, hepimizin garantimiz diye gördüğümüz bir kuruma inancımızı sarsmayı başardı.
Oray Eğin - Akşam, 12 Ağustos 2008
11 Ağustos 2008
O çocuğun adı neden Hrant değil?
Hayırlı olsun, geçenlerde Elif Şafak’la Eyüp Can Sağlık’ın bir erkek çocuğu oldu. Bu çiftin ikinci çocuğu. Elif Şafak, eski kelimelere de meraklı bir yazar olduğundan kızına Şehrazat Zelda adını takmıştı. Oğullarına da en sevdiğim erkek isimlerinden Emir demişler; Emir Zahir. Yine sofistike bir isim. Doğrusu Şafak çiftinin çocuklarının adı Cem Uzan’ın Yasmin Paris adlı kızınınkiyle yarışıyor. İddiaysa iddia.
Ancak anladığım kadarıyla bu çift iddialı olmayı çok seviyor. Özellikle de erkek tarafı. Bir süredir yazılarına bakıyorum, Fethullah Hoca’nın eski prensi şimdi Doğan Grubu’nun krema tabakasına oynuyor ve kendini küçük Ertuğrul Özkök gibi lanse etmeye çalışıyor kamuoyuna. Sürekli köşesinde önemli insanlarla yaptığı konuşmalardan bahsediyor, onlara atıfta bulunuyor, bir şekilde kabul görmeye çalışıyor.
Bütün bunlar olurken, eşinin içinden çıktığı entelektüel çevreye de kabul derdinde. Acaba sınıfsal çatışmalardan doğan birlikteliklerin doğal sonucu mu diye düşünmüyor değilim.
Malumunuz, Elif Şafak sadece bir yazar değil aynı zamanda bir aktivist. Pek çok bildirede, toplumsal harekette bir şekilde adı, imzası yer alıyor. 301’den yargılandı, Batı’da zulüm gören yazar olarak anılıyor. Böyle bir kadının kocası olmak da kolay değil. Sıradan bir Fethullah dönmesi olmaz, değil mi?
Eyüp Can da gerek İkinci Cumhuriyetçi arkadaşları, gerek iş dünyasına göz kırpması olsun kendine iddialı bir kimlik yaratmak için yoğun çaba içinde. Kulüp kulüp dolaşıyor, kabul edilmek için.
Geçenlerde elime yönettiği Referans gazetesinden tarihi bir yazısı geçti. Arşivin tozlu raflarında çürümeye bırakılmayacak kadar kıymetli. Yine bahsettiğim iddiadan nasiplenmiş satırlar:
“Bir millet uyanıyor Hrant, ‘Hepimiz Hrant’ız’ diyen, ‘Hepimiz Ermeni, hepimiz Türk, hepimiz Kürt...’ Doğacak çocuklarına Hrant adını vermeyi düşünen anne-babalar görüyorum etrafımda. Biliyorsun bir kızımız oldu, Şehrazat adını birlikte koyduk. Ahdım olsun, eğer bir gün bir oğlum olursa adı Hrant olacak. Öyle senin gibi zorluk yaşamasın diye çift isimli Fırat-Hrant da olmayacak. Ben ve annesi kadar Müslüman, bizim kadar Türk ama senin kadar Hrant!”
Eyüp Can bu yazıyı daha 23 Ocak 2007’de yazmış. Öyle üzerinden çok uzun zaman geçmemiş. Yazıyı yazdıktan bir süre sonra da eşi hamile kalmış zaten.
Peki ben şimdi bir okur olarak hesabını sormak istiyorum: O çocuğun adı neden Hrant değil?
Elbette normalde böyle bir soru sormaya hakkım olamaz. Hiç kimsenin de olamaz. Tıpkı hiç kimsenin Eyüp Can’ın oğlunun adının Hrant olmasını beklemeyeceği gibi. Ama bu kamuoyu önünde verilmiş bir söz, bir taahhüt sonuçta.
“Ahdım olsun” diye yazmış adam, daha ne denir ki?
İşin tuhafı hiç kimse onu oğlunun adını Hrant koymaya zorlamamış, kendi kendine bu iddiayı ortaya atmış. Şimdi de vazgeçmiş. Peki neden?
Doğrusu bunun böylesi kolay geçiştirilebilecek bir kadar olmadığı ortada. Bence bu satırların altında sınıf atlamak isteyen Türk yarı aydınının kodları var. Düşünün, daha bir sene önce yükselen değerlere oynamak için, tribünlere böyle bir şov yapıyor. Üzerinden çok vakit geçmeden de bunu unutturuyor. Hrant Dink artık “moda” değil ya, o da kendi kendine “ahdını” yutuveriyor ve İslami ögeler içeren ismi koyuveriyor oğluna.
Bunların entelektüellikleri de bu kadar işte. Sözleri, iddiaları da sadece dönemsel, rüzgarın yönüne göre. Yarın öbür gün kabul görmek istedikleri kulüp değişirse, iddiaları da o yöne şekillenir.
Hrant Dink’e üzülmek, ölümüne öfke duymak, bunun hesabını sormak başka bir şey. Fanatik bir şekilde, bu davayı sahiplenir gibi görünüp kamuoyuna şov yapmak ise bambaşka.
Bu işin bu kadar basit olduğunu, unutulacağını ve kapatılacağını mı zannediyorlar acaba?
Tekrar aynı iddiayla soruyorum: O çocuğun adı neden Hrant değil?
Oray Eğin - Akşam, 11 Ağustos 2008
Ancak anladığım kadarıyla bu çift iddialı olmayı çok seviyor. Özellikle de erkek tarafı. Bir süredir yazılarına bakıyorum, Fethullah Hoca’nın eski prensi şimdi Doğan Grubu’nun krema tabakasına oynuyor ve kendini küçük Ertuğrul Özkök gibi lanse etmeye çalışıyor kamuoyuna. Sürekli köşesinde önemli insanlarla yaptığı konuşmalardan bahsediyor, onlara atıfta bulunuyor, bir şekilde kabul görmeye çalışıyor.
Bütün bunlar olurken, eşinin içinden çıktığı entelektüel çevreye de kabul derdinde. Acaba sınıfsal çatışmalardan doğan birlikteliklerin doğal sonucu mu diye düşünmüyor değilim.
Malumunuz, Elif Şafak sadece bir yazar değil aynı zamanda bir aktivist. Pek çok bildirede, toplumsal harekette bir şekilde adı, imzası yer alıyor. 301’den yargılandı, Batı’da zulüm gören yazar olarak anılıyor. Böyle bir kadının kocası olmak da kolay değil. Sıradan bir Fethullah dönmesi olmaz, değil mi?
Eyüp Can da gerek İkinci Cumhuriyetçi arkadaşları, gerek iş dünyasına göz kırpması olsun kendine iddialı bir kimlik yaratmak için yoğun çaba içinde. Kulüp kulüp dolaşıyor, kabul edilmek için.
Geçenlerde elime yönettiği Referans gazetesinden tarihi bir yazısı geçti. Arşivin tozlu raflarında çürümeye bırakılmayacak kadar kıymetli. Yine bahsettiğim iddiadan nasiplenmiş satırlar:
“Bir millet uyanıyor Hrant, ‘Hepimiz Hrant’ız’ diyen, ‘Hepimiz Ermeni, hepimiz Türk, hepimiz Kürt...’ Doğacak çocuklarına Hrant adını vermeyi düşünen anne-babalar görüyorum etrafımda. Biliyorsun bir kızımız oldu, Şehrazat adını birlikte koyduk. Ahdım olsun, eğer bir gün bir oğlum olursa adı Hrant olacak. Öyle senin gibi zorluk yaşamasın diye çift isimli Fırat-Hrant da olmayacak. Ben ve annesi kadar Müslüman, bizim kadar Türk ama senin kadar Hrant!”
Eyüp Can bu yazıyı daha 23 Ocak 2007’de yazmış. Öyle üzerinden çok uzun zaman geçmemiş. Yazıyı yazdıktan bir süre sonra da eşi hamile kalmış zaten.
Peki ben şimdi bir okur olarak hesabını sormak istiyorum: O çocuğun adı neden Hrant değil?
Elbette normalde böyle bir soru sormaya hakkım olamaz. Hiç kimsenin de olamaz. Tıpkı hiç kimsenin Eyüp Can’ın oğlunun adının Hrant olmasını beklemeyeceği gibi. Ama bu kamuoyu önünde verilmiş bir söz, bir taahhüt sonuçta.
“Ahdım olsun” diye yazmış adam, daha ne denir ki?
İşin tuhafı hiç kimse onu oğlunun adını Hrant koymaya zorlamamış, kendi kendine bu iddiayı ortaya atmış. Şimdi de vazgeçmiş. Peki neden?
Doğrusu bunun böylesi kolay geçiştirilebilecek bir kadar olmadığı ortada. Bence bu satırların altında sınıf atlamak isteyen Türk yarı aydınının kodları var. Düşünün, daha bir sene önce yükselen değerlere oynamak için, tribünlere böyle bir şov yapıyor. Üzerinden çok vakit geçmeden de bunu unutturuyor. Hrant Dink artık “moda” değil ya, o da kendi kendine “ahdını” yutuveriyor ve İslami ögeler içeren ismi koyuveriyor oğluna.
Bunların entelektüellikleri de bu kadar işte. Sözleri, iddiaları da sadece dönemsel, rüzgarın yönüne göre. Yarın öbür gün kabul görmek istedikleri kulüp değişirse, iddiaları da o yöne şekillenir.
Hrant Dink’e üzülmek, ölümüne öfke duymak, bunun hesabını sormak başka bir şey. Fanatik bir şekilde, bu davayı sahiplenir gibi görünüp kamuoyuna şov yapmak ise bambaşka.
Bu işin bu kadar basit olduğunu, unutulacağını ve kapatılacağını mı zannediyorlar acaba?
Tekrar aynı iddiayla soruyorum: O çocuğun adı neden Hrant değil?
Oray Eğin - Akşam, 11 Ağustos 2008
Haincik
Zannedersin Cudi’dir.
Adam Karacaahmet’e kurmuş havanı Selimiye Kışlası’na fırlatıyor; Çamlıca’ya doçka yerleştirip aşağıyı taramasına ramak var...
*
Bizimkiler hálá uyarıyor:
“PKK demeyin, reklamı olur.”
*
Ne diyelim mesela?
Terörişko mu diyelim?
*
Güngören’de çoluk çocuk havaya uçuyor; Vali ebelek gübelek diyor, PKK diyemiyor.
*
Kardeşim...
Adını anmıyoruz diye, hayata mı küsecek örgüt? Psikolojik harekát şampiyonu ABD, Bush’un “El Kaide” demesinde sakınca görmüyorsa, bizim PKK dememizde ne sakınca var? Gülmekten mi öldürmeye çalışıyoruz PKK’yı?
*
Hatırlayın...
PKK, terör örgütü listelerinden çıkmak için kıçını yırttı, adını değiştirdi, önce Kadek, sonra Kongra-Gel yaptı, uğraştık, çabaladık, o PKK’nın bu PKK olduğunu kanıtladık, yeniden listeye soktuk...
Şimdi diyorlar ki:
“PKK demeyin.”
*
Ne diyelim?
Gafilcan mı?
Hadisenin vahametini küçültmek için “canlı bombacık yakalandı” mı diyeceğiz bu saatten sonra?
*
“Üç beş çapulcu” dedik, dedik de, ne geçti elimize? PKK’ya PKK dediğimiz için mi, yoksa AB’ye uyum ayaklarıyla şımarttığınız için mi büyüyor PKK?
*
Üstelik...
Mevzu Atatürkçüler olunca kafa göz girmeyi biliyorsunuz; “darbeciler, suikastçılar, ırkçılar, katiller sürüsü” filan... Madem Ergenekon terör örgütüdür, niye habire “Ergenekoncu” diyorsunuz? Onunki reklam olmuyor mu?
Yılmaz Özdil - Hürriyet, 10 Ağustos 2008
Adam Karacaahmet’e kurmuş havanı Selimiye Kışlası’na fırlatıyor; Çamlıca’ya doçka yerleştirip aşağıyı taramasına ramak var...
*
Bizimkiler hálá uyarıyor:
“PKK demeyin, reklamı olur.”
*
Ne diyelim mesela?
Terörişko mu diyelim?
*
Güngören’de çoluk çocuk havaya uçuyor; Vali ebelek gübelek diyor, PKK diyemiyor.
*
Kardeşim...
Adını anmıyoruz diye, hayata mı küsecek örgüt? Psikolojik harekát şampiyonu ABD, Bush’un “El Kaide” demesinde sakınca görmüyorsa, bizim PKK dememizde ne sakınca var? Gülmekten mi öldürmeye çalışıyoruz PKK’yı?
*
Hatırlayın...
PKK, terör örgütü listelerinden çıkmak için kıçını yırttı, adını değiştirdi, önce Kadek, sonra Kongra-Gel yaptı, uğraştık, çabaladık, o PKK’nın bu PKK olduğunu kanıtladık, yeniden listeye soktuk...
Şimdi diyorlar ki:
“PKK demeyin.”
*
Ne diyelim?
Gafilcan mı?
Hadisenin vahametini küçültmek için “canlı bombacık yakalandı” mı diyeceğiz bu saatten sonra?
*
“Üç beş çapulcu” dedik, dedik de, ne geçti elimize? PKK’ya PKK dediğimiz için mi, yoksa AB’ye uyum ayaklarıyla şımarttığınız için mi büyüyor PKK?
*
Üstelik...
Mevzu Atatürkçüler olunca kafa göz girmeyi biliyorsunuz; “darbeciler, suikastçılar, ırkçılar, katiller sürüsü” filan... Madem Ergenekon terör örgütüdür, niye habire “Ergenekoncu” diyorsunuz? Onunki reklam olmuyor mu?
Yılmaz Özdil - Hürriyet, 10 Ağustos 2008
‘Kadife’ Savaş
Romantik isimli ‘devrim’lerden geçilmiyordu... ‘Turuncu devrim’, ‘pembe devrim’, ‘kadife devrim’, ‘gül devrimi’, ‘ayva devrimi’... (Sonuncuyu ben uydurdum.)
Gürcistan’da Saakaşvili’nin liderliğinde ayaklan(dırıl)an halk parlamento binasını basarken, televizyonlar canlı yayınlarla ‘kadife devrimi’ dünyaya yayarken sevinç gözyaşları sel gibi akıyordu. İşte Gürcistan da nihayet ‘özgürlük’ler âlemine romantik bir devrimle yatay geçiş yapıyordu...
Batı dünyası bayram ediyordu.
2003 yılı sonlarıydı...
Gel zaman git zaman Gürcistan’da bir şeyler oldu ama, artık canlı yayınlar yoktu. Saakaşvili’nin, Amerika Başkanı Bush tarafından tutulup kameralar karşısında havaya kaldırılan ‘kadife’ elinin bir demir yumruk gibi indiğini kimse fark etmedi. Bush’un desteğini arkasına alan Saakaşvili, Rusya’ya karşı ‘zafere kadar sürekli devrim’ ilan ederken, NATO’ya üye olmak istediğini açıklarken göklere yükselen alkışların gürültüsü içinde Gürcü halkının sefaletini de kimse görmedi. Yoksulluk ve işsizlik içinde debelenen halkın protesto gösterilerini, ‘kadife devrimciler’in şiddetle bastırdıklarını da kimse izleyemedi.
***
Çünkü ‘kadife devrimciler’, Kafkasya’daki bir stratejik kavganın sadece piyonlarıydılar. Allanıp pullanıp kadifelere sarılmış olmaları bu gerçeği uzun süre gizleyemezdi, gizleyemedi. Sözüm ona halka özgürlük, demokrasi, refah getireceklerdi. Getire getire savaş getirdiler.
Görünen o ki, bunu da çok acemice yaptılar. Ben olsaydım, Güney Osetyalıların üzerine tankları, topları gönderirken, ‘Acaba Rusya işin içine karışır da bu devle savaşa tutuşmak zorunda kalır mıyım?’ diye düşünürdüm. Saakaşvili’nin aklına gelmemiş demek ki... Dalgınlık herhalde... Amerika’ya mı güvendi ne? Belki de Amerika, Irak’ta yaptığı gibi uçak gemilerini, zırhlılarını, füzelerini alıp gelir, Rusya’yı bir temiz döver diye hesap etmiştir...
Dünkü Cumhuriyet’te Güney Osetya krizinin son yirmi yılı özetlenmişti. İş zaten bitmiş. Bu topraklarda yirmi yıldır Gürcü otoritesi yok. Adamlar özerkliklerini çoktan ilan etmişler. Kendi anayasalarını yapmış, güvenlik gücünü oluşturmuş, kendi cumhurbaşkanlarını seçmişler. Hatta bağımsızlık için referandum bile yapmışlar. (Kuzey Irak’ın kulakları çınlasın.) Güney Osetyalıların amacı Kuzey Osetya ile birleşmekmiş...
***
Gücü gücü yetene dünyası. Onun bunun piyonu, tetikçisi oldun mu, paçayı kaptırırsın, belayı da bulursun. Daha beş yıl geçmeden ‘kadife devrim’in bir savaş makinesine dönüşmesi başka nasıl açıklanır ki?.. Halkına barış, huzur, refah getirmek yerine, baskı, şiddet ve savaş getirenlerin sonu hiç de hayırlı olmuyor.
Denebilir ki, ‘Ne yapsın adamcağız, kadife devrimden sonra, Güney Osetya sorunu, Abhazya sorunu hiç yakasını bırakmadı ki’...
Doğrudur ama cevabı da hazırdır: O zaman yaptığın işe devrim demezsin. Kadife devrim hiç demezsin. ‘Kadife devrim’in önünde dörtnala koşarken bu sorunları bilmiyor muydun?
Hikmet Bila - Cumhuriyet, 10 Ağustos 2008
Gürcistan’da Saakaşvili’nin liderliğinde ayaklan(dırıl)an halk parlamento binasını basarken, televizyonlar canlı yayınlarla ‘kadife devrimi’ dünyaya yayarken sevinç gözyaşları sel gibi akıyordu. İşte Gürcistan da nihayet ‘özgürlük’ler âlemine romantik bir devrimle yatay geçiş yapıyordu...
Batı dünyası bayram ediyordu.
2003 yılı sonlarıydı...
Gel zaman git zaman Gürcistan’da bir şeyler oldu ama, artık canlı yayınlar yoktu. Saakaşvili’nin, Amerika Başkanı Bush tarafından tutulup kameralar karşısında havaya kaldırılan ‘kadife’ elinin bir demir yumruk gibi indiğini kimse fark etmedi. Bush’un desteğini arkasına alan Saakaşvili, Rusya’ya karşı ‘zafere kadar sürekli devrim’ ilan ederken, NATO’ya üye olmak istediğini açıklarken göklere yükselen alkışların gürültüsü içinde Gürcü halkının sefaletini de kimse görmedi. Yoksulluk ve işsizlik içinde debelenen halkın protesto gösterilerini, ‘kadife devrimciler’in şiddetle bastırdıklarını da kimse izleyemedi.
***
Çünkü ‘kadife devrimciler’, Kafkasya’daki bir stratejik kavganın sadece piyonlarıydılar. Allanıp pullanıp kadifelere sarılmış olmaları bu gerçeği uzun süre gizleyemezdi, gizleyemedi. Sözüm ona halka özgürlük, demokrasi, refah getireceklerdi. Getire getire savaş getirdiler.
Görünen o ki, bunu da çok acemice yaptılar. Ben olsaydım, Güney Osetyalıların üzerine tankları, topları gönderirken, ‘Acaba Rusya işin içine karışır da bu devle savaşa tutuşmak zorunda kalır mıyım?’ diye düşünürdüm. Saakaşvili’nin aklına gelmemiş demek ki... Dalgınlık herhalde... Amerika’ya mı güvendi ne? Belki de Amerika, Irak’ta yaptığı gibi uçak gemilerini, zırhlılarını, füzelerini alıp gelir, Rusya’yı bir temiz döver diye hesap etmiştir...
Dünkü Cumhuriyet’te Güney Osetya krizinin son yirmi yılı özetlenmişti. İş zaten bitmiş. Bu topraklarda yirmi yıldır Gürcü otoritesi yok. Adamlar özerkliklerini çoktan ilan etmişler. Kendi anayasalarını yapmış, güvenlik gücünü oluşturmuş, kendi cumhurbaşkanlarını seçmişler. Hatta bağımsızlık için referandum bile yapmışlar. (Kuzey Irak’ın kulakları çınlasın.) Güney Osetyalıların amacı Kuzey Osetya ile birleşmekmiş...
***
Gücü gücü yetene dünyası. Onun bunun piyonu, tetikçisi oldun mu, paçayı kaptırırsın, belayı da bulursun. Daha beş yıl geçmeden ‘kadife devrim’in bir savaş makinesine dönüşmesi başka nasıl açıklanır ki?.. Halkına barış, huzur, refah getirmek yerine, baskı, şiddet ve savaş getirenlerin sonu hiç de hayırlı olmuyor.
Denebilir ki, ‘Ne yapsın adamcağız, kadife devrimden sonra, Güney Osetya sorunu, Abhazya sorunu hiç yakasını bırakmadı ki’...
Doğrudur ama cevabı da hazırdır: O zaman yaptığın işe devrim demezsin. Kadife devrim hiç demezsin. ‘Kadife devrim’in önünde dörtnala koşarken bu sorunları bilmiyor muydun?
Hikmet Bila - Cumhuriyet, 10 Ağustos 2008
Karasakallılar Her Dönemde Var!
Şu günlerde Abdurrahman Şeref Bey’in “Tarih Söyleşileri”ni okumaktayım.
İlginç bir rastlantı, tam da günümüzde yaşadıklarımıza benzer bir olayla karşılaşmaz mıyım?
Abdülhamit’in saltanat yıllarında geçen oldukça gülünç, aynı zamanda tehlikeli sonuçlar doğuran bir olay!..
Zamanın Romanya Elçisi Mösyö Bratianu, Boğazkesen’de bir ev kiralamış, Beyoğlu’nda cadde üstünde bir ev! Orasını elçilik binası yapmış, dostlarını, arkadaşlarını devletin büyüklerini davet eder ağırlarmış. Yıl 1879!..
Eski Sadrazam Sait Paşa da bu davetlere çağrılırmış, ama elçiliğin bulunduğu yerin yakışıksız olduğunu düşünerek gitmezmiş... Bir gece yarısı sabaha karşı konağın kapısı çalınır, alelacele uyandırılır... Bu vakitsiz saatte gelen Mabeyn ileri gelenlerinden Memduh Paşa’dır. Eski Sadrazam Sait Paşa yaka paça arabaya sokulup Yıldız Sarayı’na götürülür... ‘Ne ver, ne yok, istenen nedir?’ diyemeden Padişah Abdülhamit’in huzuruna çıkarılır. Padişahın yanında karasakallı biri durmaktadır. Padişah, Memduh Paşa’ya dönerek, “Bu akşam beni tahttan indiriyorlarmış...” der. Memduh Paşa, “Efendim kimin haddine” dese de, padişah yanındaki sakallıyı gösterir, “Öyle diyor” der, sonra Memduh Paşa’ya “Siz gidip biraz dinlenin” der. Yanındaki karasakallıya dönüp, “Siz elinizdeki listeyi okuyun” diye buyurur. Sakallı da, hazırladığı listede adı geçenlerin padişahı tahttan indirmek için Romanya Elçiliği’nde sık sık toplandıklarını söyler... Sadrazam Sait Paşa da listede imiş! Sait Paşa sorar: “Dediklerin doğru mu, hangi kanıtların var?” Karasakallının buna verdiği yanıt: “Ben abdestli biriyim, dediklerime Allah şahidimdir.”
Padişah yine de bu karasakallı kışkırtıcının sözlerine kapılarak, Saffet Paşa’yı sadrazamlıktan alır, yerine Hayrettin Paşa’yı tayin eder.
Karasakallı jurnalcinin listesinde eski Sadrazam Sait Paşa’nın da adı olduğu için ne olur ne olmaz diye... Padişah da onu İstanbul’dan uzaklaştırıp Paris Elçiliği’ne gönderir. Uydurma, yakıştırma da olsa karasakallının ileri sürdüğü liste sonuç vermiştir...
***
Günümüzde de bir dava var! Adına Ergenekon diyorlar. Yüze yakın ünlü ünsüz vatandaş bir yıldır hapislerde. Kim bilir hangi “karasakallıların” gizli suçlamalarına uğramışlar! Şimdi bir de ‘gizli tanıklar’ ortaya çıktı. “Sanıklar” bu gizli tanıkların anlattıklarına göre yargılanacakmış. Hiç gizli tanık olur mu? Adı üstünde “tanık” kişinin, kimliği, neyin nesi olduğu anlaşılmalı ki, dediklerine inanılsın...
***
Abdurrahman Şeref Bey’in “Tarih Söyleşileri” yüz elli yıl önce yaşanmış öyküleri anlatmış. Geleceğin tarihçileri de bugünleri yazacak. Karasakallı jurnalcileri, gizli tanıkları, iki bin beş yüz sayfalık iddianameleri!..
Oktay Akbal - Cumhuriyet, 10 Ağustos 2008
İlginç bir rastlantı, tam da günümüzde yaşadıklarımıza benzer bir olayla karşılaşmaz mıyım?
Abdülhamit’in saltanat yıllarında geçen oldukça gülünç, aynı zamanda tehlikeli sonuçlar doğuran bir olay!..
Zamanın Romanya Elçisi Mösyö Bratianu, Boğazkesen’de bir ev kiralamış, Beyoğlu’nda cadde üstünde bir ev! Orasını elçilik binası yapmış, dostlarını, arkadaşlarını devletin büyüklerini davet eder ağırlarmış. Yıl 1879!..
Eski Sadrazam Sait Paşa da bu davetlere çağrılırmış, ama elçiliğin bulunduğu yerin yakışıksız olduğunu düşünerek gitmezmiş... Bir gece yarısı sabaha karşı konağın kapısı çalınır, alelacele uyandırılır... Bu vakitsiz saatte gelen Mabeyn ileri gelenlerinden Memduh Paşa’dır. Eski Sadrazam Sait Paşa yaka paça arabaya sokulup Yıldız Sarayı’na götürülür... ‘Ne ver, ne yok, istenen nedir?’ diyemeden Padişah Abdülhamit’in huzuruna çıkarılır. Padişahın yanında karasakallı biri durmaktadır. Padişah, Memduh Paşa’ya dönerek, “Bu akşam beni tahttan indiriyorlarmış...” der. Memduh Paşa, “Efendim kimin haddine” dese de, padişah yanındaki sakallıyı gösterir, “Öyle diyor” der, sonra Memduh Paşa’ya “Siz gidip biraz dinlenin” der. Yanındaki karasakallıya dönüp, “Siz elinizdeki listeyi okuyun” diye buyurur. Sakallı da, hazırladığı listede adı geçenlerin padişahı tahttan indirmek için Romanya Elçiliği’nde sık sık toplandıklarını söyler... Sadrazam Sait Paşa da listede imiş! Sait Paşa sorar: “Dediklerin doğru mu, hangi kanıtların var?” Karasakallının buna verdiği yanıt: “Ben abdestli biriyim, dediklerime Allah şahidimdir.”
Padişah yine de bu karasakallı kışkırtıcının sözlerine kapılarak, Saffet Paşa’yı sadrazamlıktan alır, yerine Hayrettin Paşa’yı tayin eder.
Karasakallı jurnalcinin listesinde eski Sadrazam Sait Paşa’nın da adı olduğu için ne olur ne olmaz diye... Padişah da onu İstanbul’dan uzaklaştırıp Paris Elçiliği’ne gönderir. Uydurma, yakıştırma da olsa karasakallının ileri sürdüğü liste sonuç vermiştir...
***
Günümüzde de bir dava var! Adına Ergenekon diyorlar. Yüze yakın ünlü ünsüz vatandaş bir yıldır hapislerde. Kim bilir hangi “karasakallıların” gizli suçlamalarına uğramışlar! Şimdi bir de ‘gizli tanıklar’ ortaya çıktı. “Sanıklar” bu gizli tanıkların anlattıklarına göre yargılanacakmış. Hiç gizli tanık olur mu? Adı üstünde “tanık” kişinin, kimliği, neyin nesi olduğu anlaşılmalı ki, dediklerine inanılsın...
***
Abdurrahman Şeref Bey’in “Tarih Söyleşileri” yüz elli yıl önce yaşanmış öyküleri anlatmış. Geleceğin tarihçileri de bugünleri yazacak. Karasakallı jurnalcileri, gizli tanıkları, iki bin beş yüz sayfalık iddianameleri!..
Oktay Akbal - Cumhuriyet, 10 Ağustos 2008
Eşref Saati?..
Gazetelere dün göz atarken Vatan’ın sürmanşetini gördüm, seçim yoklaması yapılmış...
Sonuç:
AKP yüzde 41..
CHP 13..
MHP 8.. imiş...
Gerçek mi?..
*
Derken Hürriyet’in 1’inci sayfasından bir haber:
“İmam savaşını cemaat kazandı..”
Ne olmuş?..
İstanbul Müftülüğü Efdelzade Camii’ne bir imam atamış...
Cemaat demiş ki:
- Alın bu imamı, istemiyoruz...
“Selefi cemaati” dediğini de yaptırmış..
Peki, bu ne anlam taşır?..
*
Artık Türkiye’de tarikatlar ve cemaatler toplumunun dünya görüşü ağır basıyor...
Kuran ve hafız kursları..
Fethullahçı okullar..
Nakşi örgütlenme devleti ele geçirdi, geçirecek...
*
Ortadoğu’da petrol coğrafyası üzerine emperyalizmin hırslarıyla İslamcı, Humeynici, Vahabi, Suudi, Arap, El Kaideci, Şii ve aklınıza ne gelirse dinciliğe dayanan binbir tevatür üzerine, birbirine zıt görünen, ama, bir noktada ve amaçta birleşen güçlerin ortak bir noktası var...
Nedir o?..
*
Bunların tümü, İslam dünyasında Aydınlanma’ya -demek ki Atatürk devrimine- karşıtlıkta buluşuyorlar. Türkiye’de İslamcı devlet için eşref saatinin geldiğine inananların bini bir para...
Avrupa mı?..
Zaten ekonomik açıdan elinin altındaki Türkiye’yi dışlamaktan özel zevk çıkarıyor...
Amerika mı?..
Haydi canım sen de...
*
İslamcılar diyorlar ki:
“- Eşref saati geldi...”
- Peki, ne olacak?..
“- Karşıdevrimi sandıktan çıkarıyoruz...”
- Nasıl?..
“- Karşıdevrimin içeriği antidemokratik, yöntemi demokratik olacak...”
- Ne demek o?..
“- Atatürk devriminin yöntemi antidemokratik, içeriği demokratikti... Biz ılımlı İslamcılar şimdi tersini hayata geçiriyoruz; yöntem demokratik; ama, içerik antidemokratik...”
*
Amerika, Avrupa, İslamcı coğrafya zevkten dört köşe olmuş, tırnaklarını birbirine sürtüyor...
Gerçekten Atatürk’ün Aydınlanma devriminin sonu geldi mi?..
Diyorlar ki:
- Eşref saati geldi...
İslam coğrafyasında nazar boncuğu gibi duran laik Türkiye Cumhuriyeti’nin icabına bakmak için sanki herkes seferber olmuş...
Peki, ne diyelim?..
Diyebiliriz ki:
- Eşref saati ilginç bir saattir, akrebiyle yelkovanıyla kimin için çalıştığı son dakikaya dek pek belli olmaz...
1919’daki olay sakın 21’inci yüzyılda da yinelenmesin?.. 20, 21, 22 derken 23 tazelenip gündeme girmesin?..
*
Biliyorum şimdi Ergenekon savcıları nefeslerini tutmuş, bu satırları okuyorlar...
Boşuna okumasınlar...
Biz “karşıdevrim darbesine karşı” laik Türkiye Cumhuriyeti’nin eşref saatinden söz açıyoruz...
Eşref saati onların değil bizim bileğimizdedir..
Bu bilek bükülemez...
İlhan Selçuk - Cumhuriyet, 10 Ağustos 2008
Sonuç:
AKP yüzde 41..
CHP 13..
MHP 8.. imiş...
Gerçek mi?..
*
Derken Hürriyet’in 1’inci sayfasından bir haber:
“İmam savaşını cemaat kazandı..”
Ne olmuş?..
İstanbul Müftülüğü Efdelzade Camii’ne bir imam atamış...
Cemaat demiş ki:
- Alın bu imamı, istemiyoruz...
“Selefi cemaati” dediğini de yaptırmış..
Peki, bu ne anlam taşır?..
*
Artık Türkiye’de tarikatlar ve cemaatler toplumunun dünya görüşü ağır basıyor...
Kuran ve hafız kursları..
Fethullahçı okullar..
Nakşi örgütlenme devleti ele geçirdi, geçirecek...
*
Ortadoğu’da petrol coğrafyası üzerine emperyalizmin hırslarıyla İslamcı, Humeynici, Vahabi, Suudi, Arap, El Kaideci, Şii ve aklınıza ne gelirse dinciliğe dayanan binbir tevatür üzerine, birbirine zıt görünen, ama, bir noktada ve amaçta birleşen güçlerin ortak bir noktası var...
Nedir o?..
*
Bunların tümü, İslam dünyasında Aydınlanma’ya -demek ki Atatürk devrimine- karşıtlıkta buluşuyorlar. Türkiye’de İslamcı devlet için eşref saatinin geldiğine inananların bini bir para...
Avrupa mı?..
Zaten ekonomik açıdan elinin altındaki Türkiye’yi dışlamaktan özel zevk çıkarıyor...
Amerika mı?..
Haydi canım sen de...
*
İslamcılar diyorlar ki:
“- Eşref saati geldi...”
- Peki, ne olacak?..
“- Karşıdevrimi sandıktan çıkarıyoruz...”
- Nasıl?..
“- Karşıdevrimin içeriği antidemokratik, yöntemi demokratik olacak...”
- Ne demek o?..
“- Atatürk devriminin yöntemi antidemokratik, içeriği demokratikti... Biz ılımlı İslamcılar şimdi tersini hayata geçiriyoruz; yöntem demokratik; ama, içerik antidemokratik...”
*
Amerika, Avrupa, İslamcı coğrafya zevkten dört köşe olmuş, tırnaklarını birbirine sürtüyor...
Gerçekten Atatürk’ün Aydınlanma devriminin sonu geldi mi?..
Diyorlar ki:
- Eşref saati geldi...
İslam coğrafyasında nazar boncuğu gibi duran laik Türkiye Cumhuriyeti’nin icabına bakmak için sanki herkes seferber olmuş...
Peki, ne diyelim?..
Diyebiliriz ki:
- Eşref saati ilginç bir saattir, akrebiyle yelkovanıyla kimin için çalıştığı son dakikaya dek pek belli olmaz...
1919’daki olay sakın 21’inci yüzyılda da yinelenmesin?.. 20, 21, 22 derken 23 tazelenip gündeme girmesin?..
*
Biliyorum şimdi Ergenekon savcıları nefeslerini tutmuş, bu satırları okuyorlar...
Boşuna okumasınlar...
Biz “karşıdevrim darbesine karşı” laik Türkiye Cumhuriyeti’nin eşref saatinden söz açıyoruz...
Eşref saati onların değil bizim bileğimizdedir..
Bu bilek bükülemez...
İlhan Selçuk - Cumhuriyet, 10 Ağustos 2008
09 Ağustos 2008
Kemal Sunal Filmlerinden Postmodernizme
Kemal Sunal filmlerinin omurgası, rahmetli ve sevgili aktörün hemen her filminde yarattığı karakterin kendisiydi.
Bu karakter, izleyici karşısına hangi kişilikle çıkarsa çıksın değişmez özellikleri vardı:
Yukardan atmak.
Böbürlenmek.
Efelenmek.
Saçmalamak.
Göz korkutmaya çalışmak.
Azametli görünme taklidi yapmak.
Olur olmaz lafları bir araya getirmek
Ve böylece de soyutla somutun, gerçekle gerçek dışının, ciddiyle gırgırın, olabilecekle olamayacağın, saçmayla hakikinin karman çorman olduğu bir noktada mizahı yakalamak...
Onun mizahının özgünlüğü, bütün bu karşıtlıkların bıçak sırtı dengesindedir.
Üstüne üstlük, saflık ve kurnazlık karışımı, salak taklidi gülüşüyle üst damağını gözler önüne serdiğinde, kahkahayı koyuverirsiniz.
Bildiğimiz, ölçülü, cinasa ve söz ustalığına dayalı, hem yapmak hem anlamak için zekâ gerektiren klasik mizahtan farklı, azıcık zorlayarak adlandıracak olursak, postmodern bir mizahtır bu...
Kendisi, filmlerinde canlandırdığı tipler gibi güldüğünü hiç görmediğim, canı hep sıkılıyormuş gibi duran bir adamdı...
Kemal Sunal’ı sevgiyle, rahmetle anıyorum.
***
Aklına nereden geldi diye soracak olursanız, hemen yanıtlayayım.
Tümünü okumaya zamanım da niyetim de olmayan bir hukuk belgesinin, gazetelerde gördüğüm bazı bölümlerinden...
Herhangi bir kişi ya da kurumu aşağılamak, küçük düşürmek gibi bir kastım bulunmadığını hemen belirteyim.
Amacım, hukuksal olma iddiası da taşısa, eninde sonunda yazılı ve bu anlamda da yazınsal bir metnin, bir yazın (edebiyat) insanı olarak bende uyandırdığı izlenimi dile getirmeye çalışmak... Bunu yaparken irdelemek istediğim şey bu metnin içeriği de değil. Gerçi sonuçta içerikten pek de ayrı düşünülemeyecek olan bir biçim, tarz, üslup ve kurgu olgusu...
Aşağıdaki alıntıyı, zihninizde bir Kemal Sunal filmi canlandırarak okumanızı öneriyorum.
Suçlanan kişinin suçluluğunu kanıtlamak için daha önceki bir gözaltı dönemine ilişkin bir olaydan söz edilerek şöyle denilmekte:
“...gözaltına alındığında yazılı olarak hazırladığı savunmasının içine akrostişler yerleştirmiş olup her tümcenin sondan ikinci sözcüğünün baş harfleri yan yana getirildiğinde ‘işkence altındayım’ ibaresi ortaya çıkmıştır. Bundan şüphelinin ne kadar uyanık ve zeki olduğu anlaşılmıştır...”
Daha sonra, aynı sanığın bu gözaltıyla ilgili olarak yazdığı kitaptan bazı alıntılar yapılıyor: “Sözgelimi kendime soruyorum: ...Korktun mu? Yanıtlıyorum: Korkmaz olur musun!.. Korku insana özgü bir şeydir. Sen de kuşkusuz korktun, ürktün, kimi zaman ürküye (panik) bile kapıldın. Önemli olan korkuyu yenebilmektir...(...) karşımdakilerden değil en çok kendimden korktum. Ya çözülürsem? Ya kişiliğime yakışmayan bir davranışa kayarsam? Ya paçavralaşırsam? Ya gerçekten teslim olursam? Soruların çengeli aklıma takıldıkça yüreğim sıkıştı...”
Alıntıların ardından yorum geliyor:
“...şeklindeki beyanları ile gizli örgütlenmenin en önemli öğesi olan ‘sır vermemek’ yani kendi söylemi ile çözülmemek için elinden gelen her şeyi yaptığını beyan etmiş olup, şüphelinin kişiliğini tanımamız açısından önemli görülmüştür...”
***
Kimilerinin sanığı olduğum 12 Eylül sonrası iddianamelerinde bile bu türden tuhaflıklar; söz konusu iddianamenin görebildiğim bölümlerinde göze çarpan (postmodern edebiyata özgü) kes yapıştır, tıkıştır, keyfince yakıştır yöntemi yoktu...
Bu dikta dönemi iddianamelerinde bile, anımsadığımca, içerikteki safsatayı örtme amacıyla ve salt biçim açısından da olsa, hukuk “teamül”üne, alışılmış üslup, biçim, kurgu özelliklerine aykırı düşmeme çabası vardı...
Yukarıdaki tiratlar ise bir Kemal Sunal filminde ünlü aktörümüzün vurgularıyla dile getirilmiş olsa kahkahalarla gülebilirdik...
Bu bölümlerin de yer aldığı yamalı bohça görünümündeki belge, hukuksal değil de tam anlamıyla yazınsal bir metin, örneğin bir postmodern polisiye olsa, kurgusal tutarlılık bile aramaz, belki yer yer heyecan da duyarak okuyabilirdik...
Ama ne yazık ki ne biri, ne de öteki...
Söz konusu olan bir Sunal komedisi ya da postmodern edebiyat değil, hukuk, gerçek hayat, hayatlarımız...
Böylece ne gülüyor, ne heyecan duyabiliyoruz...
Ataol Behramoğlu - Cumhuriyet, 9 Ağustos 2008
Sadece büyük, çok büyük bir can sıkıntısı...
Bu karakter, izleyici karşısına hangi kişilikle çıkarsa çıksın değişmez özellikleri vardı:
Yukardan atmak.
Böbürlenmek.
Efelenmek.
Saçmalamak.
Göz korkutmaya çalışmak.
Azametli görünme taklidi yapmak.
Olur olmaz lafları bir araya getirmek
Ve böylece de soyutla somutun, gerçekle gerçek dışının, ciddiyle gırgırın, olabilecekle olamayacağın, saçmayla hakikinin karman çorman olduğu bir noktada mizahı yakalamak...
Onun mizahının özgünlüğü, bütün bu karşıtlıkların bıçak sırtı dengesindedir.
Üstüne üstlük, saflık ve kurnazlık karışımı, salak taklidi gülüşüyle üst damağını gözler önüne serdiğinde, kahkahayı koyuverirsiniz.
Bildiğimiz, ölçülü, cinasa ve söz ustalığına dayalı, hem yapmak hem anlamak için zekâ gerektiren klasik mizahtan farklı, azıcık zorlayarak adlandıracak olursak, postmodern bir mizahtır bu...
Kendisi, filmlerinde canlandırdığı tipler gibi güldüğünü hiç görmediğim, canı hep sıkılıyormuş gibi duran bir adamdı...
Kemal Sunal’ı sevgiyle, rahmetle anıyorum.
***
Aklına nereden geldi diye soracak olursanız, hemen yanıtlayayım.
Tümünü okumaya zamanım da niyetim de olmayan bir hukuk belgesinin, gazetelerde gördüğüm bazı bölümlerinden...
Herhangi bir kişi ya da kurumu aşağılamak, küçük düşürmek gibi bir kastım bulunmadığını hemen belirteyim.
Amacım, hukuksal olma iddiası da taşısa, eninde sonunda yazılı ve bu anlamda da yazınsal bir metnin, bir yazın (edebiyat) insanı olarak bende uyandırdığı izlenimi dile getirmeye çalışmak... Bunu yaparken irdelemek istediğim şey bu metnin içeriği de değil. Gerçi sonuçta içerikten pek de ayrı düşünülemeyecek olan bir biçim, tarz, üslup ve kurgu olgusu...
Aşağıdaki alıntıyı, zihninizde bir Kemal Sunal filmi canlandırarak okumanızı öneriyorum.
Suçlanan kişinin suçluluğunu kanıtlamak için daha önceki bir gözaltı dönemine ilişkin bir olaydan söz edilerek şöyle denilmekte:
“...gözaltına alındığında yazılı olarak hazırladığı savunmasının içine akrostişler yerleştirmiş olup her tümcenin sondan ikinci sözcüğünün baş harfleri yan yana getirildiğinde ‘işkence altındayım’ ibaresi ortaya çıkmıştır. Bundan şüphelinin ne kadar uyanık ve zeki olduğu anlaşılmıştır...”
Daha sonra, aynı sanığın bu gözaltıyla ilgili olarak yazdığı kitaptan bazı alıntılar yapılıyor: “Sözgelimi kendime soruyorum: ...Korktun mu? Yanıtlıyorum: Korkmaz olur musun!.. Korku insana özgü bir şeydir. Sen de kuşkusuz korktun, ürktün, kimi zaman ürküye (panik) bile kapıldın. Önemli olan korkuyu yenebilmektir...(...) karşımdakilerden değil en çok kendimden korktum. Ya çözülürsem? Ya kişiliğime yakışmayan bir davranışa kayarsam? Ya paçavralaşırsam? Ya gerçekten teslim olursam? Soruların çengeli aklıma takıldıkça yüreğim sıkıştı...”
Alıntıların ardından yorum geliyor:
“...şeklindeki beyanları ile gizli örgütlenmenin en önemli öğesi olan ‘sır vermemek’ yani kendi söylemi ile çözülmemek için elinden gelen her şeyi yaptığını beyan etmiş olup, şüphelinin kişiliğini tanımamız açısından önemli görülmüştür...”
***
Kimilerinin sanığı olduğum 12 Eylül sonrası iddianamelerinde bile bu türden tuhaflıklar; söz konusu iddianamenin görebildiğim bölümlerinde göze çarpan (postmodern edebiyata özgü) kes yapıştır, tıkıştır, keyfince yakıştır yöntemi yoktu...
Bu dikta dönemi iddianamelerinde bile, anımsadığımca, içerikteki safsatayı örtme amacıyla ve salt biçim açısından da olsa, hukuk “teamül”üne, alışılmış üslup, biçim, kurgu özelliklerine aykırı düşmeme çabası vardı...
Yukarıdaki tiratlar ise bir Kemal Sunal filminde ünlü aktörümüzün vurgularıyla dile getirilmiş olsa kahkahalarla gülebilirdik...
Bu bölümlerin de yer aldığı yamalı bohça görünümündeki belge, hukuksal değil de tam anlamıyla yazınsal bir metin, örneğin bir postmodern polisiye olsa, kurgusal tutarlılık bile aramaz, belki yer yer heyecan da duyarak okuyabilirdik...
Ama ne yazık ki ne biri, ne de öteki...
Söz konusu olan bir Sunal komedisi ya da postmodern edebiyat değil, hukuk, gerçek hayat, hayatlarımız...
Böylece ne gülüyor, ne heyecan duyabiliyoruz...
Ataol Behramoğlu - Cumhuriyet, 9 Ağustos 2008
Sadece büyük, çok büyük bir can sıkıntısı...
02 Ağustos 2008
01 Ağustos 2008
Sadaka
Yatıp kalkıp “Verilmiş sadakamız varmış” diyor başka bir şey demiyor Kemal Öncü. Neden mi? Çünkü şöyle diyor:
“Yatalım kalkalım, şu Ergenekon darbecilerini hiçbir fedakarlıktan kaçınmayarak medyada teşhir eden, yargılayan ve mahkum edenlere dua edelim. Verilmiş sadakamız varmış beyler! Bunlar darbe yapabilseymiş eğer, 12 Martları, 12 Eylülleri mumla arayacakmışız da haberimiz yokmuş. Türkiye, Türkiye olalı böyle darbe görmedi derim de başka bir şeycikler demem. Bir kere ‘darbe’ dediğinin arkasında ABD olur. ABD’nin izni olmadan, parmağı olmadan darbe yapmak kimin haddine? Ama bunlar yapacakmış meğer!
Ne kadar bağlantıları varsa birer birer açıklandı, Atatürk’ten Ahmet Necdet Sezer’e herkes bir şekilde Ergenekon’a bağlandı ama ABD bağlantısı yolunda en ufak bir ima bile yok. Demek ki bunlar ABD’ye rağmen darbe yapacak kadar güçlü bir örgütmüş, Allah razı olsun bunları teşhir edip kendilerini savunma fırsatı bile vermeden infaz edenlerden. Sonra; açıklandı da ben mi görmedim, var mı bu teröristlerin yerli yabancı büyük sermaye bağlantısı? Türkiye’de darbe olacak, arkasında sermaye olmayacak. Arkasında sermaye olmayan darbe ne demek? Sermayeye karşı darbe demek! Bunlar arkalarına ABD’yi almadıkları gibi sermayeyi de almadan yapacaklarmış meğer mahut darbeyi. Şeytan kulağına kurşun...
O ne güçlü bir örgütmüş yarabbi! Benim aklım hâlâ almamakta ama sizinki elbette alır. Baksanıza silahlara ne kadar müthiş; üç el bombası, beş pompalı tüfek, sekiz de bıçak. Her babayiğidin harcı mıdır? Değildir! Askeri birlik yok, zırhlı birlik yok, arkada ABD yok, darbe finansörünün kendi cenazesini kaldıracak parası yok ama ortada yapılacak bir darbe var.
Hani diyorum, asker olmadan on bin kişiye kırmızı kalpak, on bin kişiye kırmızı bere giydirerek mi yapacaklardı acaba darbeyi renkli devrim misali? Bunların George Soros bağlantısı da açıklanmadı ki birader! Allah, bunları derdest edip yargıç karşısına çıkarmadan posalarını çıkaranlardan, ölüme gönderenlerden razı olsun. Böyle medya her memlekete lazım, çok şükür ki bizde var.”
Oral, borcunu çift taraflı ödüyor!
GEÇEN akşam televizyon kanallarından birine çıkan Radikal gazetesi yazarı Oral Çalışlar, Ergenekon iddianamesi üzerine engin görüşlerini sıralarken ilginç laflar da etmiş. Programı seyreden Sıtkı Ergüney anlatıyor:
“Oral iddianameyi savunurken, İlhan Selçuk’un bir sohbet sırasında ‘iyi’ ve ‘kötü’ darbe ayırımı yaptığını büyük bir heyecanla açıkladı ve ‘İnanmazsanız gidip kendisine sorabiliriz’ dedi. Ergenekon’da aynı adı paylaştığı ülkücü teröristle soyadı benzerliğinden başka bir benzerliği olmadığını kamuoyuna açıkladıktan sonra ‘Doğrucu Davut’ rolüne soyunan Oral, böylece bir yandan savcıya yardımcı olmaya çalışan bir yandan da ne kadar güvenilir bir insan olduğunu sergilemekten kendini alamadı. Bu vesile ile iddianamedeki gizli tanıklardan birinin Oral olabileceği yolundaki düşüncelerimiz pekişti. Öteki gizli tanıklar arasında Hasan Cemal’i de görürsek hiç şaşmamak gerek. Meslek yaşamında Başbakan RTE’nin uçağına binebilen ilk ve tek Cumhuriyet yazarı olma payesine erişen Oral, Cumhuriyet’ten ayrılırken yazdığı veda yazısında İlhan Selçuk’tan övgü ile söz etmiş ve kendisine çok şey borçlu olduğunu söylemişti! Demek ki yeni konumuyla birlikte borcunu çift taraflı olarak böyle ödüyor.”
Deniz Som - Cumhuriyet, 31 Temmuz 2008
“Yatalım kalkalım, şu Ergenekon darbecilerini hiçbir fedakarlıktan kaçınmayarak medyada teşhir eden, yargılayan ve mahkum edenlere dua edelim. Verilmiş sadakamız varmış beyler! Bunlar darbe yapabilseymiş eğer, 12 Martları, 12 Eylülleri mumla arayacakmışız da haberimiz yokmuş. Türkiye, Türkiye olalı böyle darbe görmedi derim de başka bir şeycikler demem. Bir kere ‘darbe’ dediğinin arkasında ABD olur. ABD’nin izni olmadan, parmağı olmadan darbe yapmak kimin haddine? Ama bunlar yapacakmış meğer!
Ne kadar bağlantıları varsa birer birer açıklandı, Atatürk’ten Ahmet Necdet Sezer’e herkes bir şekilde Ergenekon’a bağlandı ama ABD bağlantısı yolunda en ufak bir ima bile yok. Demek ki bunlar ABD’ye rağmen darbe yapacak kadar güçlü bir örgütmüş, Allah razı olsun bunları teşhir edip kendilerini savunma fırsatı bile vermeden infaz edenlerden. Sonra; açıklandı da ben mi görmedim, var mı bu teröristlerin yerli yabancı büyük sermaye bağlantısı? Türkiye’de darbe olacak, arkasında sermaye olmayacak. Arkasında sermaye olmayan darbe ne demek? Sermayeye karşı darbe demek! Bunlar arkalarına ABD’yi almadıkları gibi sermayeyi de almadan yapacaklarmış meğer mahut darbeyi. Şeytan kulağına kurşun...
O ne güçlü bir örgütmüş yarabbi! Benim aklım hâlâ almamakta ama sizinki elbette alır. Baksanıza silahlara ne kadar müthiş; üç el bombası, beş pompalı tüfek, sekiz de bıçak. Her babayiğidin harcı mıdır? Değildir! Askeri birlik yok, zırhlı birlik yok, arkada ABD yok, darbe finansörünün kendi cenazesini kaldıracak parası yok ama ortada yapılacak bir darbe var.
Hani diyorum, asker olmadan on bin kişiye kırmızı kalpak, on bin kişiye kırmızı bere giydirerek mi yapacaklardı acaba darbeyi renkli devrim misali? Bunların George Soros bağlantısı da açıklanmadı ki birader! Allah, bunları derdest edip yargıç karşısına çıkarmadan posalarını çıkaranlardan, ölüme gönderenlerden razı olsun. Böyle medya her memlekete lazım, çok şükür ki bizde var.”
Oral, borcunu çift taraflı ödüyor!
GEÇEN akşam televizyon kanallarından birine çıkan Radikal gazetesi yazarı Oral Çalışlar, Ergenekon iddianamesi üzerine engin görüşlerini sıralarken ilginç laflar da etmiş. Programı seyreden Sıtkı Ergüney anlatıyor:
“Oral iddianameyi savunurken, İlhan Selçuk’un bir sohbet sırasında ‘iyi’ ve ‘kötü’ darbe ayırımı yaptığını büyük bir heyecanla açıkladı ve ‘İnanmazsanız gidip kendisine sorabiliriz’ dedi. Ergenekon’da aynı adı paylaştığı ülkücü teröristle soyadı benzerliğinden başka bir benzerliği olmadığını kamuoyuna açıkladıktan sonra ‘Doğrucu Davut’ rolüne soyunan Oral, böylece bir yandan savcıya yardımcı olmaya çalışan bir yandan da ne kadar güvenilir bir insan olduğunu sergilemekten kendini alamadı. Bu vesile ile iddianamedeki gizli tanıklardan birinin Oral olabileceği yolundaki düşüncelerimiz pekişti. Öteki gizli tanıklar arasında Hasan Cemal’i de görürsek hiç şaşmamak gerek. Meslek yaşamında Başbakan RTE’nin uçağına binebilen ilk ve tek Cumhuriyet yazarı olma payesine erişen Oral, Cumhuriyet’ten ayrılırken yazdığı veda yazısında İlhan Selçuk’tan övgü ile söz etmiş ve kendisine çok şey borçlu olduğunu söylemişti! Demek ki yeni konumuyla birlikte borcunu çift taraflı olarak böyle ödüyor.”
Deniz Som - Cumhuriyet, 31 Temmuz 2008
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
