- AB yolunda tek engel Kıbrıs'tı. "Yes be annem"ciler kazandırıldı; AB yolundaki engel Denktaş, AKP tarafından tasfiye edildi; Washington ve Brüksel'in güvenini kazanmış Talat iktidara getirildi ama AB yolu yine açılmadı.
Şimdilerde, "Türkiye'nin garanti anlaşmalarına dayalı olarak" adada bulundurduğu askerlerinin çekilmesini istiyorlar. AB kriterlerine göre adada yalnız İngiliz, Yunan ve Rum askerleri bulunabilirmiş!
- AB yolundaki diğer bir engel de Güneydoğu. AB, "PKK ile masaya oturun, Brüksel yolu açılacak" diyor. AKP iktidarında DTP Meclis'e sokuldu; AKP hükümeti, Barzani ile masaya oturmaya hazır. AB yolu yine de açılmadı...
- AB'nin yolu Patrikhane'den de geçiyor. Lozan'ın dışına çıkarılmış bağımsız ve siyasallaşmış bir din devleti, AB yolunu kapatan başka bir engelmiş. Bu talep de yerine getirilirse AB kapısı açılacakmış...
- Ermenilere tazminat ödenmesi, başka bir AB engeli. Listede bu da var...
- AB'nin yolu Dicle ve Fırat'tan da geçiyor. Onlar da devredilmeliymişler... Belgelere bile yazıldı.
- Yalnız nehirler değil madenler, limanlar, ormanlar, bankalar da AB yolundaki engeller. Kısaca, "AB'nin yolu Sevr'den geçiyor".
Adım adım nereye?
AB'nin Türkiye politikası çok açık; fiilen yapılanlar, belgelere yazılanları ve istenenleri alt alta koyduğumuz zaman AB'nin yolu, ayrıştırılarak parçalanmış ve sömürgeleştirilmiş bir ülkeden geçiyor.
- Kürdistanı, Patrikhane devleti ile üçe, dörde bölünmüş bir ülke...
- AB'nin içine alınsa alınsa Patrikhane devleti alınır. 2025 yılında Avrupa Birleşik Devletleri'nin başkanı, "17 yıl önce O. Rehn adındaki Komisyon üyesi çok doğru bir laf etmişti; bakın Türkiye'nin bir parçasını AB'ye aldık" diyecektir.
Aptalları oynayan 'oligarşi'
Ülkeyi yöneten oligarşi AB sürecinin Türkiye'yi nereye götürdüğünü çok iyi biliyor. Bile bile bu işi yürütenler, neyin peşindedir?
1) İşbirlikçi dinciler, AB'yi zaten arkalarına almışlar. Onlarla alışveriş yapıyorlar. Yollarını AB'ye açtırıyorlar.
Cumhuriyete karşı anlaşmışlar. Graham Fuller'in son kitabında itiraf ettiği gibi, geçen yazımda anlatmıştım...
2) AB sürecinde en gönüllü olanlar bölücüler. Onlar, AB marifetiyle Türkiye'yi parçalayıp amaçlarına ulaşmak istiyorlar.
3) Batı kapitalizminin Türkiye'deki yerli ortakları ise "hem ağlarım hem giderim" oyununu oynamak zorunda kalıyorlar.
Bu üç grup da "AB yolunun hangi istasyonlardan geçtiğini" çok iyi biliyor. Ancak Türkiye'nin esas sorunu, "bu gruplar dışında bulunan büyük çoğunluğun" Sevr sürecine karşı bütünleşememesi, net bir siyasi irade ortaya koyamaması.
- CHP ve MHP, "AB süreci karşısında nerede duruyor? Somut girişimleri neden yok"?
- İşçi sendikaları "işçiye neden bu kadar uzak"? AB süreci işçiyi yok ederken neden somut eylemlere girişmiyorlar?
- "AB'ci" iş çevreleri dışındaki iş dünyası, sanayici ve çiftçi neden tepki veremiyor?
- Meslek odaları, biz Atatürkçüyüz diyen kurumlar ve sivil toplum örgütlerinin gerçek duruşları nasıl? Neden "yüzeysel bir Atatürkçülük ve laiklik düzeyinde kalıyorlar"?
AB süreci Cumhuriyeti tasfiye ederken "neden görmezlikten geliyorlar"? Sakın kalkıp kimileri, "AB bizim devlet politikamızdır" demesin, yoksa herkes kendilerinin "örtülü bir işbirlikçi" olduğunu düşünmek zorunda kalır.
Herkes yerini almalı
- Oligarşinin, "AB süreci" adı altında yürüttüğü ve dış odaklarca desteklenen operasyon, belgeleri ve uygulamalar ile apaçık ortada.
- Biz muhalefetiz diyen siyasal partilerin, sendikaların, biz Atatürkçüyüz diyen meslek odalarının ve sivil toplum örgütlerinin, "gerçekten nerede durduklarını" açık seçik ortaya koymaları gerekir.
Kalkıp da "AB süreci bir devlet politikasıdır, biz de bunun bir parçasıyız" demek, en büyük aldatmacadır. Kendilerini, "oligarşinin örtülü ortakları" durumuna düşürmüş olurlar.
Herkes nerede durduğunu, ağzında gevelemeden, açık olarak ortaya koymalıdır. Gözümüz onların üzerinde olacak...
Erol Manisalı - Cumhuriyet, 28 Nisan 2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder